Gisteren was het Internationale Dag van het Geluk. Het was ook de meteorologische start van de lente. De Dag van de Mus, en de Dag van de Francofonie, ah oui, merci.

 

Vandaag was het de Internationale Dag van het Bos. Ook de alleenstaande ouder mocht zijn/haar dag vieren. En het was de Dag tegen Racisme en Discriminatie.

 

Een mens zou zich gaan afvragen of het ook gewoon eens dinsdag mag zijn.

 

Want voor ons was het gewoon dinsdag.

Dinsdag. Met een ochtendspits die thuis al begon. Manlief moest vroeg weg, tandjes moesten gepoetst worden, maar dit was zéér tegen de zin van iedereen in huis die jonger is dan twee. Dit gold ook voor het feit dat sokken, schoenen, truien en een jas aan een lijfje gehangen moeten worden ‘s morgens. Het werd niet bepaald op gejuich onthaald. Nu ja, het was ook luid en met wat verbeelding (en het aanpassen van de eerste letter) klonk het als ‘JEEEEEEEEEEEEEEE’.

 

Het was een krachtoefening om dat ventje in zijn autostoel te krijgen. Gelukkig was het vooruitzicht met zijn vriendjes te kunnen spelen uiteindelijk voldoende om dat mooie lachje te zien (en ja, met gepoetste tandjes is dat nog een tikje mooier).

 

Daarna had ik nog 8 km te overbruggen naar mijn werk, waarvan 6 file bleken te zijn. Waarom? Omdat het spitsuur blijkbaar hét ideale moment is om de berm van de ring van Leuven te gaan snoeien, en daarvoor één rijstrook in te palmen. Ongetwijfeld iets met de lichtinval en de dauw, dat het zo vreselijk nodig maakt dat klusje ’s ochtends te klaren. En waarom kan opeens niemand meer rijden, laat staan ritsen op zo’n ogenblik?

 

Eindelijk op het werk – geen parkeerplaats meer vrij.

 

Ik dacht: als nu de koffie op blijkt te zijn, dan ga ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gillen.

 

Oh, ik ben nog wat vergeten.

Gisteren startte ook de ’10 Dagen zonder zagen’.

Hum.

Ik ga er gewoon niet aan beginnen, een mens moet zijn limieten kennen.