Gisteren was het Internationale Vrouwendag.

Op 8 maart 1908 werd er voor het eerst door vrouwen geprotesteerd, toen vooral voor betere werkomstandigheden in de textielindustrie. ‘Brood en rozen’, wordt dat genoemd. Op 8 maart 1917 kwamen vrouwen in Sint-Petersburg massaal in opstand tegen de verschrikkingen van de oorlog en het voedseltekort. Dat is allemaal alweer even geleden.

Ik moet toegeven dat ik eerst niet van plan was hierover te schrijven. ‘Is dat niet allemaal wat overroepen? Is dat niet zoiets als Complimentendag (1 maart), waarbij ik ook elk jaar denk: ik heb geen speciale dag nodig om mijn collega te vertellen dat ik haar trui mooi vind’.

Ik dacht aan die keren dat ik te maken kreeg met wat je zou kunnen noemen: minder vrouwvriendelijke praktijken. Toen de prof me niet liet uitspreken want ‘vrouwen hebben toch geen ruimtelijk inzicht’. Toen de man in de keukenwinkel zich volledig naar manlief richtte bij de hele uitleg, tot het ging over de kasten die ‘madam heel gemakkelijk kon afwassen’. Waarop manlief liefjes antwoordde dat zijn vrouw geen kasten afwaste, maar wel besliste over de aankoop van de keuken.

Of de vertegenwoordiger van die bouwfirma, die mij op Batibouw letterlijk geen énkele keer liet uitspreken. Ik laat je raden met wie wij NIET in zee gingen. Ik moet nog altijd wat grijnzen dat uitgerekend zij nu een reclamespot hebben ‘Wij luisteren naar al uw vragen’. Helemaal volledig zou natuurlijk geweest zijn: …tenminste als u een Y-chromosoom bezit.

Die keer dat ik een team van mensen leidde, waaronder een man die 15 jaar ouder was dan ik, en die standaard aanzien werd als de leidinggevende. Of ik notities kon nemen, misschien?

Die vriend die heel gewoon verkondigde dat hij in het geval van gelijkwaardige kandidaten voor een functie, sowieso de man boven de jonge vrouw zou kiezen. ‘Anders heb je al dat gedoe met zwangerschapsverlof’.

In mijn huidige functie kom ik dan weer geregeld in contact met oudere academici – en hoor ik wel eens waaien ‘dat vrouwen geen plaats hebben in de exacte wetenschappen‘ (2x raden wat ik studeerde) of ook wel ‘dat het onderwijs dé plek is voor vrouwen, want eens ze kinderen ‘geworpen’(verbatim) hebben, kan hen toch niets anders meer boeien’.

De films die ik ga kijken, hebben zelden écht interessante vrouwelijke personages, de kinderboeken die ik voorlees, bevatten slechts in 33% van de gevallen echte vrouwelijke personages. Meestal zijn het dan onrealistische prinsessen. Het percentage daalt verder als ze ook nog werkelijk iets moeten zeggen (onderzoek naar geweest, ik ben zelf niet gaan tellen).

Kortom, dit is eigenlijk allemaal peanuts. Niet OK, nee, maar ook niet levensbedreigend of compleet discriminerend.

Ik stond erbij, grinnikte en dacht dat die mannen eenzame, verouderde krokodillen waren. Clichés opgetrokken uit perkament, die een plaatsje verdienden in het museum: Homo Mysogynicus, laatste exemplaar. In perfecte staat te bewaren, want totaal verzuurd.

Dan wordt zo’n exemplaar president, en begin je te denken – is het dan toch niet zo evident?

Ik dook achter mijn scherm en onder mijn klavier om één en ander op te zoeken.

De cijfers kwamen hard aan.

• Hoewel vrouwen de helft van de wereldbevolking uitmaken
  • doen ze 66% van al het werk
  • verdienen ze 10% van het wereldinkomen
  • hebben ze 1% van de bezittingen
• Hoewel vrouwen steeds vaker een hogere opleiding krijgen,
  • is 5% van de wereldregeringsleiders vrouw
  • is 66% van alle analfabeten op de wereld vrouw
  • bestaat er ook in België nog steeds een loonkloof

 

Verdien ik 20% minder? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten, ik heb geen mannelijke collega’s. Zit er een glazen plafond? Er zaten tot voor kort twee jonge vrouwen in ons managementteam – en dat is nu niet meer het geval. Maar kan ik daar iets uit besluiten? Is het onze keuze, of wordt de keuze gemaakt voor ons?

Met dat in het achterhoofd, zag ik vandaag dikwijls deze quote voorbijkomen op Facebook:

En ik denk dan-

Laat mij een sterke man grootbrengen. Die zijn niet bang van of geïntimideerd door sterke vrouwen. Die voelen zich niet groter door anderen te kleineren. Die vinden gelijkwaardigheid gewoon normaal.

Hebben we niet beiden nodig om deze scheve situatie recht te trekken?