Toen we het vliegtuig opstapten vorig jaar in juli, hebben we héél lang aan de incheckbalie gestaan. Neen, de oorzaak lag niet in onze grote koffers, die wogen wel degelijk allemaal netjes 22,9 kg. Het lag zelfs niet aan het paspoort van zoonlief, met de foto van toen hij 3 weken was (en een beetje leek op de varkentjes van bij Angry Birds – alleen op de foto hé!). Neen, het lag aan de brave man aan de andere kant van de balie. Hij kon maar niet besluiten welk vakje aan te vinken over de status van ons visum. Een green card was het niet, op vakantie gingen we niet en er werd druk heen en weer gebeld over de andere mogelijkheden. Uiteindelijk werd het ‘legal alien’. Een legaal marsmannetje dus.

 

Dit legaal marsmannetje voelt zich geregeld nog een buitenstaander. OK ik geef toe dat ik ook niet veel pogingen tot indoctrinatie heb ondernomen. Ik loop nog steeds niet elke dag in een yoga- of strakke fietsbroek op straat zonder ooit te gaan sporten. Ik loop zelden met een koffie van meer dan 750 ml rond. Ik heb nog steeds geen chips bij mijn middagmaal (of eender welke maaltijd) gegeten. Ik blijf hardnekkig op zoek naar eetbaar brood (zoektocht naar eetbare croissant is recent opgegeven, een mens moet zijn grenzen kennen).  Kortom, ik ben dik geflest voor die hele inburgering. En er zijn nog steeds zaken die me elke keer doen grinniken. Een korte top 5.

Blijvend verbaasd over

• Het grote optimisme dat spreekt uit bepaalde voedingswaren. Vlees met 10% vet in, wordt aangekondigd als 90% vetvrij. Dat is toch geweldig? Ik ben vanaf nu dus ook volledig schuldenvrij op twee leningen na, ik ben in topvorm, op 450 km jogging na en ik ben 28. Op een paar jaar na (niet verder te specifiëren aub).
• Elke keer zeg ik ‘ja, we kunnen oversteken, het is groen’. Maar het is helemaal niet groen. Het is wit, een wit mannetje. Of er staat ‘WALK’. Was groen te verwarrend, of al bezet voor iets anders? En ik kan ook maar niet wennen aan het feit dat alle lichten voor de voetgangers groen wit worden op hetzelfde moment, zodat je diagonaal de straat mag oversteken. Voelt nog steeds fout aan.
  
• Ze zeggen dat keuze doet eten. Dat verklaart heel veel. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zoveel soorten M&M’s gezien. Melkchocolade. Melkchocolade met pinda. Met amandel. Met gepofte rijst. Zwarte chocolade. Met specifieke kleurtjes voor Valentijn -> dit leverde recent wel een aardige taart op!
  

Ook de uitgebreide selectie macaroni en kaas verbaast me elke keer. Meer dan 10 merken, en het is dus gedroogde macaroni en gedroogde kaas. Enkel te koken in water. Ik krijg al honger…or not.

 

• Jarenlang dacht ik dat het water ten zuiden van de evenaar naar de andere kant draaide in de afvoer. Recent geleerd dat dat niet klopt. Nu kan ik geen enkele reden of fysische natuurkracht meer bedenken waarom alle sleutels hier naar de ‘verkeerde’ kant gedraaid moeten worden om een deur te openen. En waarom kan ik hier maar niet aan wennen? Damn you, koppig motorisch brein!
• Ik heb al een aantal keer over de grappige producten in de supermarkt gepraat. Maar deze zet ik met stip op nummer één. Spaghetti die ‘potvriendelijk’ is. Lees: het zijn kortere sprieten zodat die meteen in je pot passen. Denk aan wat dit de gezondheidszorg kan besparen aan stressgerelateerde aandoeningen!

 

Zeggen ze niet dat je de verwondering van een kind moet blijven delen? Ik doe in elk geval mijn best. Al is ons kleinste ventje moeilijk te evenaren – laat ons eerlijk zijn, een houten blokje is voor mij alleen de eerste 6 keer interessant.