Het is eigenlijk nog niet zo zot lang geleden (okee, eerlijkheidshave geef ik toe: toch wel een half leven) dat ik uren en uren doorbracht in de gang van mijn ouderlijk huis, op de trap zittend, of liggend op het tapijt.

Nee, ik was niet gestraft. Mijn ouders geloofden trouwens toen al niet in een time out.

Ik was aan het bellen.

Ik hing aan de lijn, de vaste lijn, met een vriendin of met mijn beste vriend, die ik mogelijk al een hele dag gezien had maar héééééé er viel nog zo veel te bespreken. Soms was het nuttig (zo begon het meestal), over het huiswerk, of een opdracht, maar meestal was het gewoon…babbelen. Babbelen babbelen babbelen, uuuuuren aan een stuk.

Ik ben dat niet verleerd, dat babbelen. Meer nog, ik ben gewoon een expert. Ik begon deze week niet voor niets over een koffie klasj. Maar het is gewoon niet meer zo vanzelfsprekend, want ik heb van alles te doen, de andere persoon heeft van alles te doen, woont in sommige gevallen in een totaal andere tijdszone, … ‘zomaar’ bellen, het gebeurt nog, maar vaker stuur ik een berichtje of whatsappje, en dan kan dat zo wat tussen de mazen van het tijdsgebreknet glippen.

 

Ik dacht de opdracht van de Feelgood Challenge deze week dus eventjes snel te klaren:

Bel je vriendin! Of iemand anders, maar niet je moeder of je vader. Maar vraag hoe het gaat met de ander.

 

Aangezien mijn langste telefoongesprek met mijn vader waarschijnlijk 32 seconden bedraagt (de man houdt het graag to the point, dit heb ik duidelijk niet geërfd), was dat sowieso geen optie.

Op maandagavond belde ik dus even naar een vriendin. Zo maar even. Tot ik vroeg of ze me kon helpen met een bepaald ideetje voor het verjaardagsfeest van mijn vader, volgende week. Zij is super creatief, dus de ideale persoon om hulp aan te vragen.

Oei… telt dit nog? Dit was dus niet ‘zomaar’.

Later in de week had ik een gemiste oproep van mijn schoonzusje, dus ik belde haar terug. We praatten over koetjes en kalfjes.

Maar zij had mij eerst gebeld. Dus ja…

Oh, en er was nog een Skype gesprek met die vriend uit het buitenland! Ja, dat was écht zo maar! En heel gezellig!

Ah maar dat was zondag. En de challenge begon op maandag.

Nou ja… ik heb dus heel wat afgekletst deze week. Maar bellen, om zo maar eens te bellen, dat is eigenlijk niet gelukt. Je wilt niet storen, je denkt ‘ik heb nu geen 10 minuten, dan wordt het weer te laat, ik kan beter eerst nog dit doen’ *vergeet instant dat ik ging bellen*…. Tja, blijkbaar is het toch moeilijker dan ik dacht!

Better luck next week!

Bellen jullie nog wel eens zomaar naar iemand?

 

 

DIT IS DE VIERDE TEKST IN DE FEEL GOOD CHALLENGE VAN KIMBERLY EN MEREL.

LEES HIER  ‘TROTS OP MEZELF’,  ‘WAT MENSEN ÉCHT VAN ME DENKEN‘ EN ‘WAAROM IS NEE ZEGGEN ZO MOEILIJK?’

#FeelgoodchallengeNL2018