Het was een drukke week. Alweer. We keken uit naar het weekend. Alweer. Maar deze week werden we ook herinnerd aan twee zaken die absoluut prioriteit verdienen:

 

Familie.

 

Samen lachen.

 

Wat zo mooi was aan de vorige week? Dat ik steeds een mooie combinatie kreeg van beiden: vijf familiemomentjes waarbij ik vragen kreeg of opmerkingen hoorde die me zo deden lachen. En omdat het vrijdag is, na een week van zon en rommelend onweer op alle vlakken, deel ik ze graag.

 

1. Zaterdagnamiddag op het pleintje. Zoals zo vaak staan manlief en ik samen buiten terwijl zoonlief op zijn loopfietsje rondtoert. Twee buurmeisjes van bijna 4 doen gezellig mee. Ze vinden het wel leuk om een praatje te slaan. Maar hoewel ik ze al minstens vijf keer heb verbeterd, blijven ze dingen vragen als ‘waarom praat jouw kleine broertje nog niet veel?’ en ‘waarom draagt jouw kleine broertje een helmpje?’. Ik ben ouder dan hun moeders, wed ik. Maar ik vind het wel een mooi compliment!

.

2. In dezelfde reeks werd me de vraag gesteld: ‘Waarom heeft jouw papa de kantjes van het gras niet af gemaaid?’ Ik heb manlief met een grote smile gemeld dat hij wel degelijk de ‘papa’ is in dit verhaal.

.

3. Zondagmiddag bij de schoonouders. Een gezellige bende. Alle aanwezige ‘schoonkinderen’ (3 schoonbroers en ik) kennen elkaar zo’n 8 à 10 jaar.
   Zoonlief is over zijn eerste verlegenheid heen en rent rond met het neefje en de nichtjes. ‘Vrolijke dolle bende’ is een mooie omschrijving.
   Eén van de schoonbroers heeft zoonlief, die nu luid en allerschattigst aan het schateren is, in het oog. ‘Van wie heeft die eigenlijk die krulletjes?’ vraagt hij. Ik kijk hem aan, knipper met mijn ogen, en verwacht elk moment het ironische lachje. Maar nee. Hij meent het. Ik leg uit dat zowel mijn vader als mijn moeder krullen hadden. Maar eigenlijk is die uitleg op zich al hilarisch. Voor de mensen die me niet elke dag tegen komen, dit ben ik van mijn beste kant.
   Dus ja, van wie? Blijft een raadsel hé.
   .
4. Dinsdagavond, boekjestijd! Ik kocht een tijdje terug een boekje in de Action met 100 dieren achter flapjes. Zoonlief vindt het heerlijk die op te tillen en te ontdekken welk beestje erachter zit. Een tijg(er)! Een sijash (giraf)! Een poes! Een ‘ondje’! Er zijn ook variaties mogelijk – dan staat er bovenop het flapje een staart, en van wie die staart dan wel mag zijn, kom je te weten als je het flapje opent. Kregen we deze conversatie: ‘En van wie is deze staart, schatje?’ Antwoord: ‘van papa’.
   

   

   .

5. Het is een ritueeltje geworden, een vraag gevolgd door een dikke knuffel. De vraag is altijd dezelfde: ‘Wie is mama’s beste vriend?’. Over het algemeen zijn er twee mogelijkheden: ofwel heeft hij zin om mee te spelen, en gilt hij lachend zijn – steeds beter verstaanbare – naam. Ofwel kijkt hij bedenkelijk, fronst een beetje en zegt: ‘neen.’ Waarop ik dan door begin te vragen. ‘Is papa mijn beste vriend?’ ‘Neeeeeee’. ’Is Scotty mijn beste vriend?’ ‘Neeeeeee’. ‘Is Bumba mijn beste vriend?’ ‘Neee-eeee-heee’, tot ik met mijn vragen bij hem terecht kom.
   Maar woensdag tijdens de ochtendrush ging het anders. Stond ik even met mijn elektrische borstel en mijn mond vol tanden.‘Schatje, wie is mama’s beste vriend?’. Onmiddellijk antwoord: ‘Mama!!’

   Ja, mijn kleine zenmeester.
   Dat zou zo moeten zijn, je hebt gelijk. Niet alleen net voor moederdag.
   Mama’s beste vriend, dat zou mama moeten zijn.

   Die dikke knuffel heeft hij uiteraard óók gekregen!