Het is altijd leuk te ontdekken dat je iets gemeen hebt met een collega die je nog niet zo goed kent. Ik volgde al een tijdje de blog van Nele/Tifosa, en was stiekem een beetje jaloers dat zij zo nauwgezet elke woensdag en elk weekje een gestructureerde tekst wist te produceren.

Mijn Boston, baby! was enigszins stilgevallen sinds onze thuiskomst. Op zeven maanden België schreef ik 20 blogposts, niet meteen een indrukwekkend cijfer. De aanpassing van opnieuw beginnen werken en hier het leven weer oppikken, kostte zeker veel energie, dat is waar – maar ik had ook het gevoel gekregen dat ik niet veel te vertellen had, dat het te druk was om een idee in een mooi tekstje te gieten.

Ik dacht, dit komt niet meer goed. Dit gaat uitdoven. Maar tegelijk miste ik het wel.

En toen vertelde de collega dat ze mee deed aan een uitdaging, een zotte challenge om 40 dagen lang te bloggen tijdens de Vasten, een idee van blogster Kathleen. Ik sprong op de kar, zonder al te veel nadenken, en ik heb er geen seconde spijt van gehad, al was het niet altijd even evident om elke dag iets te laten verschijnen.

Ik ben er geraakt, morgen is de laatste dag en er staat al een tekstje klaar om dan te verschijnen. De top van de “Blog Ventoux” is gehaald. Van de 6 ‘pasdagen’ die het concept bevatte, heb ik er maar twee nodig gehad: 1 aan de start, om de eenvoudige reden dat ik een dag te laat begonnen ben (op 2 maart in plaats van 1 maart) en 1 toen ik buikgriep had en zielig lag te wezen op de zetel.

Dat maakt een totaal van 29 posts in maart en 15 in april (op 15 april). 44 tekstjes op een rij, in een uitdaging van 40 dagen bloggen: not bad!

Mijn conclusies van dit experiment:

• Het loont om met rubrieken te werken. Ik heb er momenteel vier lopen: op maandag gaf ik verslag over mijn week als interim vegetariër in die andere uitdaging van Dagen Zonder Vlees (dit eindigt ook morgen). Op donderdag beantwoordde ik een tijdje random vragen over vanalles en nog wat, in de rubriek Tekst en Uitleg. Met Vijf op vrijdag somde ik steeds vijf dingen op, die op één of andere manier geconnecteerd waren. Dit was een mooi excuus om een lijstje te maken, want ja, ik hou nog steeds van lijstjes. En zondag is tegenwoordig Zoondag. Voor mij is het eigenlijk alle dagen zoondag, maar dat zou me iets te ver leiden!
• Het gaf me een gerust gevoel om steeds het blogje van de volgende dag te schrijven en dit dan in te plannen (wat wordpress, de site waarop mijn blog draait, heel eenvoudig toelaat). Ik wist dat als het écht niet zou lukken die avond te schrijven, ik nog één dag respijt had. Het is een week lang zo geweest dat ik op de dag zelf schreef. Dit maakte dat mijn postjes steeds pas na 22 uur verschenen, en dat ik toch iets meer stress ervaarde. Niet fijn, en dus te vermijden! Voor onze midweek weg met vrienden had ik zelfs vier postjes klaarstaan, en dat kwam goed van pas.
• Het ging verrassend vlot om onderwerpen te vinden voor een tekstje. Van dag 1 had ik al een lijstje gemaakt met een tiental thema’s. Daarnaast leek het alsof ik onbewust steeds aan het uitkijken was – als ik iets las, hoorde of meemaakte, dook al gauw die gedachte op: hier kan ik over schrijven/hier kan ik iets mee. Daarom heb ik ook maar een drietal keer gebruik gemaakt van de lijst van 56 mogelijke onderwerpen die ik doorgestuurd kreeg aan de start van de uitdaging.
• Het was voor mij ook een uitnodiging om eens wat andere blogs te gaan verkennen en lezen – om tot de conclusie te komen dat iedereen zijn/haar eigen ding doet, maar ik niet moet onderdoen.
• Ik vond het echt een heel fijne 40 dagen, ook al vroeg het de nodige discipline om steeds achter mijn scherm te kruipen. Schrijven is toch echt me time, hersengymnastiek, letter yoga.

Volgend jaar nog een keertje?