Om 7 uur liep de wekker af. En ik, ik was blij dat ik wakker werd. Betekende dat ik geslapen had. De waarschuwing van de fotograaf bleef in mijn achterhoofd hangen: wallen krijg je niet weg met Photoshop. Een boterhammetje met choco later – mocht wel na maanden van extra sporten en met de hele familie naar lagere cijfertjes op de weegschaal streven- stapte ik in de wervelwind van onze mooiste dag.

 

Ons verhaal begon meer dan een decennium daarvoor. Letterlijk in een andere eeuw, een ander millenium zelfs. Waarom dan nog trouwen, werd ons gevraagd. Dat maakt toch geen verschil meer uit?

 

Maar voor ons was dat wel het geval. Voor ons was dit na al die jaren, opnieuw kiezen voor elkaar.  Voor mij flakkert er nog steeds iets op, als ik hem ‘mijn man’ kan noemen. Een warm gevoel – iets dat klopt, dat juist is.

 

Plots is het vijf jaar later. Een houten bruiloft, is me verteld.

 

Ook die 15^de oktober scheen de zon, was de lucht blauw en de herfst een prachtig decor. Tussen toen en nu ligt vijf jaar van alles wat ik in onze geloften heb aangehaald:

 

Lieve schat, ik wil je vrouw zijn. Ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid.

We hebben ons deel gehad, van die ziekte en kwade dagen, van de harde noten om te kraken. Soms dachten we dat we zelf zouden kraken. Soms leek de hele boom op ons te regenen.  Soms voelden we ons ver weg van elkaar, samen op de zetel.

 

Maar de mooie dagen, de rijkdom van vrienden en familie en een gezonde prachtzoon, die waren en zijn er ook.

 

En dat maakt dat ik enkele weken geleden werd betoverd door één zin, omdat het exact was wat ik over die grote man van mij denk. Of liever: voel. Na 17 jaar samen, na 5 jaar man en vrouw

 

Lieve schat

 

Al mijn later is met jou.