Eén van mijn nieuwe collega’s heeft een blog. Nu ja, het is bijna grappig dat ik ‘nieuwe’ collega’s zeg. Zij werken daar immers gemiddeld ook al een jaar, en voor hen ben ìk de nieuwe eend in de bijt. Goed, maakt niet uit –  nieuw, oud, ancien, terug-van-weggeweest, allemaal toffe madammen, met wie ik altijd wel ergens een paar dingen gemeen heb.

 

Zo nu ook: vorige week las ik nog hoe Nele wel eens doktersadvies in de wind durft te slaan, om daarna natuurlijk zieker te worden, en te moeten toegeven dat die paar dagen thuis toch écht wel nodig zijn. En ja, ook dat hebben we  gemeen, ik pleit schuldig.

 

Terwijl ik iedereen aanmaan om naar je lichaam te luisteren, te doen wat de dokter zegt, niet te blijven doorgaan tot over die grens… knikte ik de voorbije weken bij de zoveelste ‘dat het toch wel zwaar moet zijn, zo opnieuw aan het werk’, ‘dat de combinatie peuter en meer dan full time werken wel pittig moet zijn’. ‘Ik ploeter me er wel door hoor’, dacht ik eigenlijk stiekem. ‘Komt allemaal goed. Ja, ik ben moe, ja, ik heb al een maand keelpijn en met momenten sputtert mijn maag tegen, maar wie heeft dat niet?’

 

En zo lag ik vorige week figuurlijk in de lappenmand (letterlijk waren het de katjes). Buikgriep? Beestjes uit de crèche? Voedselvergiftiging? Manlief was duidelijk: je blijft thuis én je rust. En zorg ervoor dat het huis NIET piekfijn in orde is straks.

 

Deze keer had ik weinig overtuiging nodig: ik sliep twee dagen de dag weg, en ook daarna bleef het energiepeil behoorlijk laag. Elke poging om hier en daar toch al eens op te ruimen, leek aanleiding te zijn voor een dutje.  Mijn lijf kent mijn hoofd langer dan vandaag (gelukkig maar): subtiele hints werken zelden, meteen de grove middelen inzetten.

 

Dus, spelende vrouw, wat hebben we nu geleerd deze week?

 

Koppig zijn mag, maar met mate.

Rusten als je ziek bent.

Slapen als je moe bent.

En weinig is zo zalig als ‘Maya de Bij’ kijken met je 18 maandertje die zich spontaan op je schoot nestelt, hoofdje tegen je schouder, handje om je vingers. Hij zucht eens alsof alles nu goed is.

En dat is het ook.