Een jaar lang hebben wij ons enorm Belg en Vlaming gevoeld. Veel meer dan in het thuisland het geval is. Misschien omdat elke taxichauffeur wel eens vraagt waar je vandaan komt. Misschien omdat je toch wat typische dingen gaat missen. Misschien omdat je, in een zee van Amerikanen, iets speciaals hebt als Vlaamse vis. Zeker als het gesprek richting gezondheidszorg, schoolsystemen of de race naar het Witte Huis ging, voelde ik me in elke vezel behoorlijk Belg.

Nu zijn we thuis en blijkt er toch wat Amerika aan onze kleren te blijven plakken.

• Na een jaar ‘plus zes’ doen, betrap ik me erop in de namiddag te denken: ‘Ik zou die persoon eens kunnen bellen, maar het is daar al bedtijd. Ah nee….toch niet’. Een unieke moment rond die situatie was ongetwijfeld toen een vriend van me, een dag eerder jarig dan ikzelf, en ik plots op hetzelfde moment jarig waren – of toch: hij was nog jarig bij ons, en ik was al jarig bij hen. Proficiat aan ons allebei!
  

• In een wegrestaurant was ik ervan overtuigd dat ik mijn kopje koffie nog eens zou kunnen bijvullen. Dat kon inderdaad, maar natuurlijk niet gratis…
• Wat zijn groenten en fruit toch ongelooflijk goedkoop! Het voelt als supersolden in je eigen supermarkt!
• Aan de andere kant krijg ik op een rekening van 200 euro boodschappen, 1,14 euro korting met mijn klantenkaart. Dat is een lachertje in vergelijking met de supermarkt in Boston, waar ik makkelijk 20 dollar per karretje kon besparen.
• Lekker brood! Je kan het eten zonder te toasten! En het kost maar 2 euro! Whoehoeeee! Ook na veertien dagen zorgt het nog voor een kleine mentale rondedans.
• De meest gestelde vraag is ondertussen ‘maar is die winkel nog wel open’? We zijn ons pijnlijk bewust geworden dat de tijd van de heerlijke openingsuren voorbij is. Het zorgde voor een pak minder stress dat boodschappen doen nog perfect op een zondagavond 20u kon.
• Een klantendienst die niet bereikbaar is tijdens het weekend? Maar ik heb een vraag! Nuuuuuu!
• Het was wel fijn om te kunnen opstaan en al meteen heel wat nieuwtjes over het thuisfront te krijgen via de sociale media (aangezien daar de vriendjes en familie al wel even wakker waren – of toch de meesten!). Aan de andere kant viel er na 18 uur een stilte over onze avonden. Iedereen die we graag zagen, sliep, of zat naast ons op de zetel. Of gooide houten blokjes in mijn glas water. Dat kon ook.