Dag chocola. Dag cécémel. Vaarwel pralientjes. Dag mignonettes, matinettes en ferrero’s. Saluut American cookies. U zal gemist worden.

 

Neen, het is geen vrije adaptaties van ‘Marc groet ’s morgens de dingen’ van Paul van Ostaijen. Het is me mentaal voorbereiden op de volgende van mijn goede voornemens.

 

Na eeuwen puntjes te tellen moet ik toegeven dat dat het laatste jaar niet aan de orde was.

Niet dat ik de gezonde keuken helemaal vaarwel zei, verre van. Ik moet nog altijd lachen bij het lezen van de meeste Amerikaanse recepten die ik uitprobeer. Voor zes personen, met in het totaal een ajuin en één paprika? Juist. Of de Skinny spinach lasagna, 12 porties, met wat – na het omrekenen- 150g spinazie bleek te zijn. Laat ik me daar even beroepen op de vrijheid van de chef, en de porties groenten fenomenaal de hoogte in jagen.

 

Ook nam ik elk recept dat zichzelf prees als ‘geweldig gezond’ met een korreltje zout – en klein korreltje, want je weet, in het land waar de helft van de producten een ‘reduced sodium’-label draagt, willen we vooral niet overdrijven.

 

Tel daarbij een energieke edoch risicoblinde zoon en de kilo’s bleven, ondanks de verminderde focus, vrij goed onder controle. Maar alles kan beter, nietwaar? En met onze grote oversteek in het verschiet, leek het me mooi een tandje bij te steken. Door een tandje minder in de chocolade te steken, bijvoorbeeld. Hoe lang? Ik zal beginnen met 40 dagen. Mijn eigen ‘vasten’. Da’s haalbaar, overzichtelijk en concreet. Als einddatum neem ik de dag dat we weer voet in ons Belgenlandje zetten. Dan moet een pralientje kunnen, toch?

 

Ik begon dus terug te tellen vanaf 21 juli – ja, we vertrekken inderdaad op de Nationale Feestdag! Laat ik eerlijk zijn, het was eerder ingegeven door het 500 dollar prijsverschil met 22 juli, dan door een onweerstaanbaar patriotistisch eergevoel. 40 dagen terug. Mijn gezicht moet geweldig geweest zijn, toen ik besefte waar ik toen terecht kwam.

 

Op 12 juni.

 

HOEZO zijn we op 40 dagen van de oversteek? WAAROM ben ik dan nog altijd stoer aan het verklaren dat we nog zeven weken Boston hebben? WAAR heeft mijn kalender, dan wel mijn halfslapend brein, mij in de steek gelaten? (Oh ja, dat is nog zoiets, ik heb een walvisbrein. Walvissen zijn ongelooflijk cool, ’s nachts blijft één hersenhelft waken, terwijl de andere helft slaapt. Een conditie die bij mij helaas ook optreedt als ik wakker ben).

OK. Rustig blijven.

Tijd om:

• Hier alles kristisch te bekijken, wat mag mee, wat niet?
• Meer koffers te bestellen via het internet, want wat mee mag, is behoorlijk wat
• De Boston bucket list aan een grondig onderzoek te onderwerpen
• De lijstjes te beginnen.

 

Oh kijk. Dat laatste ging al vlot.