Kiss the cook (deel 1)

Hier in hamburgerland is het zo een beetje mijn taak geworden om ’s avonds voor het eten te zorgen. Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat manlief beter kookt dat ikzelf. Hij heeft dat met de paplepel meegekregen (mooi passende uitdrukking hier), terwijl ik vroeger acute stressaanvallen kreeg aan het fornuis: Hoe krijg je alles tegelijk klaar? De aardappelen zijn alweer koud en ik moet nog aan de groenten beginnen. Waarom is mijn vlees vanbinnen nog rauw en van buiten zwart? Hoeveel is ‘een snuifje’ zout? Waarom kookt de pasta over?

Kortom, ik was meestal de hulpkok van dienst, die de groentjes sneed, wat afwaste en voor de rest vooral uit de buurt bleef van de magie die maakte dat alle ingrediënten samen een lekker maaltje vormden.

Tot manlief geschifte uren begon te werken, en ik het beu was altijd die rauwe gesneden groenten dan maar op te knabbelen of me op de cornflakes te storten. Crunchy muesli of rice crispies allemaal lekker, maar niet elke avond!

Uiteindelijk is het nog wel goed gekomen. Ik begon het zelfs leuk te vinden. Manlief is ook een erg dankbaar proefkonijn – hij eet ongeveer alles en geeft positieve feedback. De kans dat er nu iets eetbaars tot lekker op tafel komt, is dan ook behoorlijk reeël geworden.

Dus nu zitten we hier in een land waar je kan zeggen dat de cake ‘home made’ is omdat je zelf het pak hebt opgeknipt en die in je oven ‘at home hebt gemade’. Recepten (bijvoorbeeld in het ‘boekske’ van de supermarkt) hebben het vaak over de pot pastasaus, de voorgesneden groenten, de gekochte guacamole. Dat is dan lekker als lunch met een pintje erbij. Tussen haakjes staat er dan: ‘lemonade for the kids’. Dit impliceert dus dat (a) dat blijkbaar duidelijk moet gesteld worden dat je geen pintjes geeft aan de kinderen, en (b) dat limonade bij de maaltijd hier een goed idee lijkt. Ik voel mij dan bijzonder ver van huis…

Dus dan maar zelf aan de slag! Maar dat is niet zo evident. ‘A cup’ lijkt misschien een handige maat (hop, je schept een kopje rijst uit de doos), maar ik heb wel drie verschillende kopjes in de kast staan, welke moet ik nemen? En ‘a cup of’ bloem is zeker niet hetzelfde als ‘a cup of’ suiker. Het eerste weegt zogezegd 128 gram, het tweede 202 gram. Bij groenten wordt er ook nog wel eens gesproken van ‘stacked cups’, dat wilt dan waarschijnlijk zeggen dat je die groenten wat in dat kopje moet proppen ofzo? En dan heb ik het nog niet gehad over de ounces en pounds. Er gaan 16 ounces in 1 pound. Wat een handige maatstaf! Dat is al zo gemakkelijk als de omzetting van graden Fahrenheit naar graden Celsius (namelijk (graden Fahrenheit – 32)x 5/9, easy peasy). Oh en er zijn ook nog ‘fluid ounces’. Aaaaaaaaaahhhhh!

Maar ik ben de uitdaging aangegaan (goeie voornemens en al) en maak nu een weekmenuutje waarbij ik nieuwe recepten, kookwijzen en ingrediënten uitprobeer. Zonder te willen stoefen: dat heeft al tot aangename verrassingen geleid. Over de sterreceptjes vertel ik later zeker meer, want wie heeft zich al niet eens afgevraagd: wat eten we vandaag? Wel, vanavond is dat pittige falafel met gegrilde groenten op een naan broodje (the Naan-wich). OOOoowwwhh Yeah!