We reden naar Italië. Vertrek: 4u20. ’s Morgens ja.

Dat was laat. 

De andere vrienden lieten via Whatsapp weten dat ze al meer dan een uur op de baan waren.

We reden en reden en pauzeerden en we deden er ontzettend lang over. Maar we kwamen aan, hadden een super ontvangstcomité (ah ja, iedereen was er al) en konden nog nét onze voetjes onder tafel schuiven in het hotel. Er was pasta, dus alles was al lang goed voor mijn heren.

Ik stak Krullenbol in bed en vroeg nog 1 foto van ons twee. 

Toen de kindjes in bed lagen, haalde ik een verborgen zak boven. Die zat vol met slingers en ballonnen. Ze opblazen in onze kamer was niet mogelijk, aangezien we alle vier één ruimte deelden. Dus trokken we naar de gang en zaten daar op het vast tapijt ballonnen op te blazen, en manieren te bespreken hoe we in het stekedonker en met niet te veel lawaai de kamer zouden versieren. 

Dat was zo een grappig beeld, dat ik het niet snel zal vergeten.

Dus toen de jongens de volgende dag wakker werden, was het al een beetje feest. Want ik had ook een kroon bij, en een badge met ‘It’s my birthday’. Zo kon iedereen zien dat die knappe zoon van mij vandaag jarig was. Acht jaar!

Ik vroeg nog een foto van ons allebei. Zo had ik de laatste met hem als 7-jarige en de eerste met hem als 8-jarige.

Al spreekt hij zijn melige mama graag tegen door te vermelden dat hij pas het daglicht zag om 16u34 dus ja, OFFICIEEL…

Zijn verjaardag was op zijn minst speciaal te noemen. Onze eerste skivakantie samen, de eerste skiles voor hem – en wie soms gaat skiën herinnert zich die start wel, je in die kleren hijsen, je in die skibotten wringen, naar buiten kletteren, de piste op geraken terwijl je al zot bezweet bent en je serieus aan het afvragen bent of het DIT nu was dat je zo leuk vond…

En dan die eerst skiles, zenuwen, vallen, twijfelen, nog eens vallen, je misschien al eens pijn doen… 

Eerlijk gezegd, voor mij zijn dat vreselijke herinneringen. Want mijn eerste skiweek (met de klas op sneeuwklassen) werd een echt trauma. Dus ik probeer heel hard niet te spiegelen, want mijn zoon is ‘ik’ niet en ik ben niet mijn zoon. En hij was omringt door vriendjes en lieve monitors en hij heeft misschien al meer zelfvertrouwen dan ik had toen ik 12 was. 

Na die eerste les had hij nog enigszins dubbele gevoelens bij hoe leuk skiën nu eigenlijk was. Maar ’s middags was er pasta (véél pasta) en later gingen we in de jacuzzi en sleeën en ’s avonds werd er door iedereen van het hotel gezongen en kreeg hij een kaarsje op zijn ijsje. 

Het werd een bijzondere verjaardag, zoveel is zeker. 

En dat hij de volgende dagen gewoon terugging naar die skiles en het hoe langer hoe leuker vond, dat vond ik zo prachtig. 

Hij wilde zoveel mogelijk skiën en deed dat al met een flair die me deed duizelen. Ik bedoel: drie dagen les en de rode piste af? Don’t mind if I do!

Dat jongetje dat veel tijd nodig heeft om te wennen aan nieuwe mensen en nieuwe situaties, hij amuseerde zich rot met de andere kinderen van onze groep (die hij niet allemaal even goed kende).

Die Krullenbol die al snel durft te roepen dat iets onmogelijk is, hij stond weer op en gleed verder. 

Het deed me weer maar eens beseffen hoeveel hij gegroeid is het laatste jaar. Hij heeft nu twee hobbies bijvoorbeeld (basket en scouts) en geloof me, het jaar voordien was zoiets ondenkbaar.

Dus ja, lieve schat: WOW. 

Dat is wat ik voel als ik aan jou denk.