Het wordt een lentedag die doet alsof het zomer is.

De ochtend loopt als een plaatje. Twee kindjes die vrolijk wakker worden. Krullenbol die zo fier als een gieter komt melden dat-ie zijn eigen bed heeft opgemaakt. Ontbijtjes worden verorberd, kleertjes aanschoten, tandjes gepoetst. Tussendoor wordt er een dansje geplaceerd.

Manlief heeft gisteren het fietsstoeltje op zijn bolide geïnstalleerd. Hij wilt testen of zijn been het fietsen al aankan. En hij wilt dat testen met een peutertje van 13 kilo achterop.

Krullenbol kreeg een tijdje geleden een tweedehands fiets van een vriendin van me. Die stond nog ongebruikt in ons tuinhuis. Maar toen we Krullenbol met zijn huidig fietsje zagen toeren, bleken zijn knieën toch écht te dicht bij zijn oren te komen. Benen groeien duidelijk ook in de winter.

De ‘grote jongens-fiets‘ wordt dus bovengehaald. Het lukt nét, en het is meteen zijn eerste fiets met échte versnellingen.

Beide jongens zijn superenthousiast over het met de fiets naar school gaan. Er wordt gelachen. Fietshelmen worden opgezet. Peutertjes met fietshelmen worden algemeen schattig gevonden.

Mooi op tijd wordt alles op- en ingeladen. Ik krijg nog een knuffel van Krullebol en een nat kusje van Kleine Broer, die dat sinds kort vergezeld van een hartsmeltend ‘mwah’ geluidje. ‘Ga je fietsen met papa?’ vraag ik nog. Zijn ‘JAHH!’ is helder en zijn oogjes blinken.

Dan vertrekken ze, mijn drie ventjes. ‘Dag, mama!’.

Ik kan alleen maar denken: Oh mijn hart. Zoveel geluk dat ik heb.