Het snapshot, zelfst. nw., meervoud: snapshot/s. Momentopname of snel gemaakte foto van iets of iemand.

Babybroer is ziek.

Het is niet erg.

Het is snot, hoesten – veel te hard voor zo een klein lijfje, tandjes, af en toe een temperatuur die boven de 38°C kruipt.

Het zijn slechte nachten, gelukkig niet allemaal, maar af en toe.

Na een bijzonder slechte nacht, waarbij Manlief me eerst gezegd had van een paar uur slaap in te halen in de kamer van Krullenbol, en opeens in zijn onderbroek met een krijsende baby op z’n arm kwam zeggen dat alles- hij en baby inclusief – waren ondergekotst, zitten we in de zetel.

Babybroer en ik.

Hij gloeit nog. Ik waas. Alles aan mij is wazig, zo voelt het. Ik hou hem rechtop tegen me aan, zo heeft hij het minste last van het hoesten. Hij heeft urenlang geweend, of gezeurd, zich ongemakkelijk gevoeld, gewoeld.

Hij hikt na op mijn schoot. Ik sus, ik neurie, ik zing. Ik hou mijn lippen aan zijn hoofdje terwijl ik liedjesteksten prevel, als een gebed of een bezwering van die irritante virussen en slijmen. Ik wieg. We wiegen.

Langzaam, heel langzaam, komt zijn lijfje tot rust. Zijn hoofdje wordt zwaar tegen mijn borstkas. Ik probeer heel bewust te ademen, mijn lijf wordt ritme. Hoor, hoor, dat trommeltje, waar je negen maanden hebt onder gewoond. Laat het je naar dromenland brengen, lieve jongen.

Ik voel het gewicht van zijn lijfje, dat tegen me aan ligt. Het is een rustig gewicht, warm, maar niet koortsig. Zijn ademhaling vertraagt, met af en toe een diepe zucht erbij. Zijn vingertjes, die mijn arm vastgrepen als een reddingsboei, gaan langzaam open. Hij slaapt.

Ik ben de stoel. Ik ben het bed. Ik ben het deken.

40 weken waren we één, één lichaam dat zijn lijfje droeg, een hartje onder mijn hart. En nu, 40 weken later, nu voelt dat weer even zo.

En ik neem een snapshot. In mijn hoofd.