Zo, daar tikken ze weg, de laatste uren van 2020.

Ik weet dat heel wat mensen niet kunnen wachten tot de klok middernacht slaat, en er een nieuwe bladzijde wordt omgeslagen. 2021. A new hope.

Ik ga niet ontkennen dat 2020… een jaar is dat we niet snel gaan vergeten. Om allerlei redenen dan.

Een klein overzicht van de afgelopen 12 maanden.

Januari

Begin januari waren hoogdagen voor ons. Na de eerste (te) spannende weken, durfden we eindelijk ons goede nieuws aan de familie vertellen. Dat deden we via een speciale nieuwjaarsbrief die Krullenbol superknap heeft voorgedragen.

Mama zegt dat ik alles kan
Misschien word ik wel de sterkte man
Misschien word ik een bakker, een dokter, een boer
Maar één ding is zeker; ik word grote broer.

Ik krijg nog kippenvel bij het denken aan de reacties van de (schoon)familie. Zo, zo fijn.

Ondertussen zong ik nog een aantal keer mee in het koor bij Bart Peeters Deluxe. Jaja, aan de start van 2020 zaten er 8000 mensen bij elkaar in de Lotto Arena – ZONDER MASKER en niemand had alcogel bij! Dat kan je je al niet meer voorstellen, toch?

Februari

Ik werd een weekend in de watten gelegd want ik kreeg ‘een nieuwe voordeur’ zoals ze dat bij ons zeggen.

Twee weken later vlogen we naar Nîmes, waar vrienden van ons wonen. Manlief liep daar een urban trail – 23 kilometer dwars door de stad, die eindigde in de Arènes van Nîmes. Knappe prestatie! Onze Franse vriend die zo goed als niet getraind had, liep een stuk trager maar moesten we niet zoals gevreesd uit een berm gaan vissen.

Maart

Manlief ging skiën en Krullenbol en ik gingen nog eens eten met de familie – voor het laatst in een lange, lange tijd, zou blijken.

De eerste lockdown begon en iedereen installeerde zich thuis met de laptop. Het werd een evenwichtsoefening van iets gedaan krijgen, Krullenbol bezig houden met bakken, wandelen etc, het huishouden op poten houden en proberen hier niet helemaal aan onderdoor te gaan.

April

Wij vierden twee jarigen, waaronder één ‘quarante en quarantaine, en eentje ‘fabulous five‘. Ik bakte een taart, ook al aten we er een week van met drie – zo een detail zal me niet tegenhouden. De lockdown woog, gelukkig bracht een weekje vakantie wat respijt. We wandelden, fietsten en bakten erop los. Mijn wafelijzer blijkt wel van een twijfelachtig merk te zijn (zie foto 3).

Mei

We kregen er een nichtje en een achternichtje bij. Ik maakte een heleboel kraamkost. Onze zonnepanelen werden geïnstalleerd. We proberen creatief te zijn met knutsels en maken dingen zoals vlierbloesemsiroop (zéker voor herhaling vatbaar, jammie).

Juni

Godzijdank gingen de scholen weer open – dat gaf me toch de kans om in juni mijn projecten degelijk over te dragen én even op adem te komen voor ik op zwangerschapsverlof ging. Aan de schoolpoort ‘ontdekten’ vele mensen dat ik (hoog)zwanger ben. Vlak voor de lockdown verdween dat buikje nog in mijn winterjas.

We deden nog een zwangerschapfotoshoot met de hulp van een getalenteerde vriendin.

Toen we toch weer een paar mensen mochten zien, vroegen we de meter en peter voor onze kleine spruit. Voor ik het wist, was het schooljaar alweer voorbij. Mijn buik en voeten begonnen stevige proporties aan te nemen.

Juli

Op 2 juli werkte ik mijn laatste halve dag en nam afscheid van de collega’s. Er werden nog wat puntjes op de i gezet, doopsuiker afgewerkt, wat gekookt voor de vriezer. En daarna probeerde ik vooral alles uit wat ook maar enigszins kon helpen om de bevalling op gang te laten komen. Mijn gynaecologe had me namelijk gezegd dat ze me zeker niet over datum wilde laten gaan, en dat ik dus zou ingeleid worden als de baby zijn opwachting niet had gemaakt tegen 16 juli.

Goed, dat is dus niet gelukt – een verhaal voor een andere keer. Uiteindelijk zagen we onze schat (en zijn grote voetjes) voor het eerst op 16 juli om 18u30. Krullenbol ontmoette zijn broer de volgende dag. Een moment waarop ik een beetje gesmolten ben – de hittegolf was nochtans nog niet begonnen.

De weken daarna waren wazig en we dwarrelden erdoor, in semi-lockdown maar evengoed op een roze wolk.

Augustus

Nachtvoedingen. Dagdutjes. 24uur-knuffels. Bezoekjes op ons terras. Borstvoedingsperikelen. Toch wat kraamkost (hoera!). Opnieuw sushi kunnen eten. Binnen blijven omdat het te warm is. Een weekje naar Zeeland.

September

Krullenbol startte met de derde kleuterklas. Wij startten met een klein beetje ritme in de dag. Krullenbol viel lelijk met de fiets – gezichtje serieus geblutst, maar gelukkig leek het allemaal erger dan het was. Zijn nieuwe haaienfietshelm deed hem afzien van zijn voornemen om ‘echt nooit meer te fietsen’.

Er kwam wat ruimte om uitstapjes te maken, opnieuw te koken. En om aan die zwangerschapskilo’s te beginnen werken, want howly mowly dat is nog eens wat anders dan de vorige keer! Ik voel me er allesbehalve goed bij, dus halloooo Weight Watchers abonnement.

Oktober

In een lichte vlaag van waanzin, beslisten we de werken in huis nu toch uit te voeren (stonden gepland voor april). De vloer van de benedenverdieping ging er in een weekend uit, nieuwe tegels erin. Nu nog wachten op de parket.

Stevige driemaander was al even aan het opklimmen in de Kind&Gezin curves en viel nu bijna van de curve af. Dat betekent heel snel wissels in kledingmaatjes.

November

De werken in huis werden wat verder gezet, de dagen gleden voorbij. We verfden de living – was geleden van voor onze trouw, ondertussen toch ook 8 jaar geleden. Onze kachel werd geïnstalleerd.

De interactie tussen de twee broers maakte dat zelfs november warm voelt (babybroer vindt Krullenbol hi-la-risch en dat haalt de clown in onze oudste naar boven). (Je zou denken dat dat ook aan de kachel kan liggen, dat warme gevoel, maar nee, we mochten hem nog niet gebruiken tot de gaskeuring). Ik zou mezelf knijpen soms, omdat ik niet helemaal geloof dat hij er echt is. Maar hij is er wel degelijk, hij is een klein, vrolijk, reusje.

.

December

Er ontstond een nieuwe ‘corona-‘hobby, namelijk wandelen en/of fietsen met vrienden. Ik probeerde op zondag al een paar maaltijden te ‘preppen‘ om minder stress in de avonden te brengen. Dat werkte aardig.

De Sint kwam, er verscheen een kerstboom en er was verlichting in de hele buurt. We vierden kerst zoals we dat 5 jaar geleden ook in Boston deden – onder ons, maar dit keer wel met vieren.

Hoe crazy 2020 ook was, hoe zwaar sommige maanden ook wogen – het zal altijd het jaar zijn dat ons onze kleine reus bracht. In een roze bubbel.

Gelukkig nieuwjaar!