1 november.
Allerheiligen.
De mensen herdenken die je mist.
Ik hoef geen reminder om aan hen te denken.
Je moet dan bloemetjes gaan zetten op het kerkhof.
Ik doe dat wel, maar misschien niet op 1 november.
Maar ik zorg dat er bloemetjes zijn, dat het netjes ligt, want dat vond zij belangrijk.
Dat deed zij ook voor haar ouders.
Dus doe ik dat.
Niet om haar te bezoeken.
Want ze is daar niet.
Wat zou ze daar gaan doen?
Een week geleden zei Krullenbol out of the blue
‘Jezus is al lang dood he mama?
En oma ook he.
We kunnen ze niet meer zien’.
Waarop ik drie keer iets niet weggeslikt kreeg en zei
‘Nee dat klopt, ze zijn er niet meer en we kunnen ze niet meer zien.’
‘Maar ze zijn nog wel hier hé mama.
Hier.
In ons hartje.’
Wat zou ze op een kerkhof gaan doen?
Ons hartje is een fijnere plek om te vertoeven.
Boston, baby! 
Ooooh, ik heb een krop in mijn keel…
Zo mooi gezegd en geschreven! ❤
LikeLike
Dank je!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo raak verwoord van je. En ook: de waarheid komt uit de kindermond ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is zeker. Ik weet niet waarom me dat steeds verbaast…
LikeLike
Da’s helemaal waar wat je schrijft
…
en toch heb ik er iets aan om naar het kerkhof te gaan. Dat plekje dat helemaal en alleen aan die persoon gewijd is. Waar het stil is en je doorgaans alleen bent. Je expliciet fysiek verplaatsen om eens een paar minuten zonder andere afleiding en to do’s enz in gedachten en in je hart weer samen te zijn.
LikeLike