Lieve kerstman,

 

Binnen een weekje bezoek je ons landje weer. En dan breng je een slee vol pakjes mee. Dat is fijn natuurlijk, ik hoop dat er ook eentje voor mij onder de boom ligt. Maar als die slee dan leeg is, wil je dan ook iets terug mee nemen? Er zit me namelijk iets danig in de weg. Hoe ik me ook in bochten wring, ik schijn het niet te kunnen ontkomen. Dus daarom wil ik het gewoon het huis uit: die karrevracht aan schuldgevoel.

Ziet u, kerstman, ik ben een perfectionist. Veeleisend. Alle latten liggen hoog. Tia Hellebaut-hoog. Altijd al geweest.

 

Maar als ik zo rondkijk in mijn vriendenkring, dan ben ik daar niet alleen in. Iedereen wilt uitblinken. En liefst in alles. Dat willen we, ja, maar dat wordt ook van ons verwacht.

 

Je hebt een succesvolle job en je hebt ambitie. Je huis ligt er piekfijn bij, Scandinavisch design en al, en je tuin komt ook net ‘uit de boekjes’. Je kookt dagelijks vers en gezond, evenwichtig en liefst zo ecologisch mogelijk. Je jogt 10 km, vroeg in de ochtend of nadat je je yoga-oefeningen hebt gedaan. Je relatie is top. Je kinderen zijn modelletjes, ze spreken met twee woorden sinds ze 8 maanden zijn, en eten alle gebalanceerde en gevarieerde maaltijden die je ze voorschotelt. Daarna hebben jullie nog een half uur een filosofisch gesprek aan tafel, en gaan ze zelf naar bed – waar ze uiteraard doorslapen tot jij ze wekt morgenvroeg.

 

Toch?

 

En dus… voel ik me schuldig. En sinds zoonlief er is, lijkt dat  gevoel exponentieel toegenomen. Je krijgt het er zo maar gratis bij, een groot pak schuldgevoel, als luiers, maar dan wel ‘taille unique’.

Ik voel me schuldig tegenover mezelf – omdat ik bijna twee jaar na zijn geboorte, nog altijd geen 5 km kan joggen, het is echt een processie van Echternach, vier lessen Start to run – griep – aantal lessen opnieuw doen – beetje vooruitgang-  ventje ziek, ouders oververmoeid – aantal lessen opnieuw doen- keelontsteking en hoesten als een kettingrokende zeehond -…

Omdat ik bijna twee jaar na zijn geboorte, nog altijd een ‘mummy tummy’ heb, dat gaat heus niet vanzelf weg hoor! En er mogen best vijf kilo af. Maar ik zit liever in mijn zetel ’s avonds, ja daar heb je het al.

 

Ik voel me schuldig tegenover mijn vrienden – omdat het vaak lang duurt voor ik kan afspreken, omdat ik zo klaag dat mijn agenda vol zit, dat ze niet meer durven vragen om iets te gaan doen, omdat ik afzeg vanwege te moe- te druk – te veel.

 

Ik voel me schuldig tegenover manlief – omdat ik zo vaak moe ben, omdat ik soms ook kribbig ben, omdat ik niet deftig kan strijken.

 

Maar het meeste voel ik me schuldig tegenover dat kleine blonde ventje met de grote ogen – omdat ik weer zo laat bij de crèche was dat hij daar (bijna) alleen zat (het was nochtans maar 17u40, hoe dóen die andere ouders dat toch?!). Omdat ik hem wel eens soep uit brick voorschotel. Omdat ik wel eens op mijn GSM zit te scrollen als hij een blokjestoren maakt. Omdat ik de Ipad gebruik als afleidingsmanoeuvre wanneer ik moet koken, OK ja, eigenlijk ook wel eens wanneer ik niet moet koken.

 

Nochtans, ik doe gewoon mijn best. En soms lukt het om over die hoge latten te springen. Maar vaak beland ik voluit met mijn smoel op de mat. Maar ik doe mijn best, en daarom, beste kerstman, mag je dat schuldgevoel gewoon inpakken en meenemen.

 

Want ‘goed’ is goed genoeg. En ‘goed genoeg’ is goed.

 

Ik jog dan wel ‘fragmentarisch’ maar ik jog, of ik probéér. Ik word gedubbeld door oude slakken, maar ben sneller dan al wie op de zetel ligt. Ik heb een buikje maar dat is een bewijs, een tastbaar bewijs dat daar leven in groeide. Léven! En wat voor leven!

Ik ben moeilijk te boeken, maar als ik er ben, dan heb je mijn aandacht. En ik wil die afspraak over vier maanden ook echt wel inplannen met jou, lieve vriendin. Het occasioneel gestoef over bovengenoemd Leven moet je er even bijnemen.

Het huishouden behoort niet tot mijn kwaliteiten, maar kijk, dat wist je al langer dan vandaag, hé schat. Ik zou met niemand anders dit avontuur willen beleven.

En klein ventje, ik ben er voor jou. Je hebt het fijn in de crèche, je eet graag 8-groentenweelde, ik heb een foto genomen van je toren met mijn smartphone, en Bumba is echt heus wel educatief, toch? (Jaren Sesamstraat hebben mij in elk geval niet misvormd).

Ik doe, zoals zovelen, mijn best. Lieve kerstman, laat dat volgend jaar genoeg zijn – vooral  dan voor onszelf.