In Ijsland hebben ze een gezegde.

‘Bevalt het weer je niet, wacht dan vijf minuten’.

Het had helemaal over Boston kunnen gaan. OK misschien is vijf minuten overdreven, maar ‘what a difference a day makes’.

Manlief geeft het liefst het voorbeeld van die ene week in de herfst dat hij élke werkdag een andere trui of jas aanhad. Omdat het weer elke dag zo grondig anders was. Ikzelf heb al verteld van de sneeuwstorm, vier dagen nadat ik op kerstavond mensen in sandalen en t-shirt zag winkelen.

Misschien moet ik eerst nog even vertellen dat manlief en ikzelf een paar weken geleden besloten de loopschoenen van onder het stof te halen om de conditie een schop onder de kont te geven. Het is niet de eerste keer dat ik besluit de winter door te joggen. Ik heb gejogd in regenvlagen waarbij ik na een half uur geen droge vezel meer aan m’n lijf had. Ik heb gejogd op een Finse piste omdat alle andere wegen een ijspiste waren geworden. Ik heb gejogd op een 1^ste  januari terwijl ik zelf in een sneeuwmadammetje veranderde. Ik was van mening dat er geen slecht weer bestaat, alleen slechte/onaangepaste loopkledij.

 

En toen kwamen we naar Boston. En ging ik ‘Start to runnen’.

Dus goed, tijdens de vorige sneeuwstorm heb ik één dag gewacht met de training tot de voetpaden waren schoongemaakt. En ja, ik heb voor kerst een speciale muts gekregen die ook je mond en neus verbergt zodat ik geen ‘ice cream headache’ meer krijg (kan volgens mij ook dubbelen voor minder legale doeleinden). En verder wilde ik vooral niet flauw doen.

Tot vorige week. Manlief keek naar het weerbericht en zei: Oh wauw, zaterdag en zondag wordt het 14°. De lente komt eraan! En dan ik: euhm lieverd…. Dat weerbericht stelt ook dat het nu momenteel 39° is. Het is in Fahrenheit. Je weet wel… waar water bevriest op 32°? (Manlief heeft er drie lange verwonderde seconden over gedaan om daarna diep ohhh-owwww te zuchten.)

 

En inderdaad: oh owwww… zondagvoormiddag was het -23°C. Maar dat zegt niet alles. Boston staat ook bekend voor zijn hevige wind, die het allemaal nog wat frisser doet aanvoelen. Je wilt dus ook echt de wind chill factor kennen, hoe die -23° aanvoelt. Wel, dat was -42°C.

Bij -42°C krijg je bizarre conversaties. Zoals: ‘ik ga mijn haar pas wassen nadat ik brood ben gaan kopen, want ik wil niet dat het bevriest’. En: ‘mijn neus doet pijn omdat mijn neusharen bevroren zijn’. En: ‘ik heb water in de lucht gegooid en het kwam als sneeuw naar beneden’ (daar hebben we jammer genoeg geen filmpje van).

 

Die dag heb ik besloten wat voor jogger ik ben. Ik wil geen watje zijn dat zeurt over het weer. Ik wil niet elke sneeuwvlok aanhalen als excuus om in de zetel te blijven zitten. En ik wil niet bibberen omwille van wat vrieskou. Maar mijn grens is -20°C. Dat dan weer wel.

 

Ps- Gisteren was het -10°C. Vandaag is het +12°C. Een verschil van 35 graden in twee dagen dus. Zwéten mensen, zwéten.