Weet je waar ik niet goed tegen kan? Korte, donkere dagen. Het wordt pas echt erg eens dat winteruur is ingetreden. Het lijkt nog maar net licht en het wordt alweer donker. Help, ik heb de dag gemist! Ken je dat? Je zit in de zetel in je ogen te wrijven en denkt: ‘wow, nu is het echt al laat, tijd om te gaan slapen’ en dan kijk je op de klok en na twee-drie keer knipperen heb je door dat het toch al wel kwart over acht is.

 

Ik weet dat ik niet de enige ben. In het najaar gaan mensen in de aanval tegen SAD (seasonal affective disorder, ofte echt depri worden van het gebrek aan licht). Niet alleen door speciale daglichtlampen te kopen, maar ook hoe onze kalender eruit ziet:  het lijkt alsof de Amerikaanse feestdagen in het najaar zo gespreid zijn om die donkere dagen door te ploegen.

 

Oktober: Halloween op het einde van de maand is goed voor grappige en enge versiering die de hele maand opvrolijkt.

 

November: Thanksgiving op de vierde donderdag van de maand vraagt ook om de nodige tierelantijntjes die het huis gezellig aankleden. Kaarsjes, lichtjes, de open haard, vrienden en familie… alles om je aan te verwarmen.

 

December: In België komt eerst de Sint nog, hier is 1 december hét startsein voor kerstverlichting in alle maten en gewichten, opgeblazen en verlichte sneeuwmannen in de voortuin, rendier-standbeelden met oplichtende neuzen, en natuurlijk kerstbomen alom, blijkbaar speciaal gekweekt om niet te bezwijken onder het gewicht van een triljoen lampjes.

En dat was het najaar.

Maar dan? De kerstbomen liggen verder dood te gaan op straat, gestript van alle cadeauverpakking en feestgedruis. Slingers worden in een kluwen in een doos gepropt (uit elkaar halen is wel weer een zorg voor over 11 maanden).

Het nieuwe jaar mag dan beloftevol zijn, het is plots wel koud en donker.

Want de dagen zijn nog altijd te kort! En er is niets meer om naar uit te kijken. En ik heb post-kerstdagen-blues!

Gelukkig ligt de oplossing gewoon in onze almanak. Het feest van het licht. Begin februari. Hier heet de tweede dag van de tweede maand Groundhog day (te vertalen als bosmarmottendag). Op deze dag zou de bosmarmot volgens de folklore ontwaken uit zijn winterslaap en de snuit even buiten steken. Als de donsbal zijn eigen schaduw ziet, zal hij terugkeren naar zijn hol en duurt de winter nog zes weken. Mocht hij niet meteen terugkeren naar zijn hol, is het einde van de winter nabij.

 Die dag ligt exact 40 dagen na Kerstmis. In België is dat Maria-Lichtmis, feest van het licht. Traditioneel worden er kaarsen gewijd en een kaarsenprocessie gehouden, waarbij dames een kaarsenkroon dragen op het hoofd. Om Michael-Jackson-in-de-pepsi-reclame- achtige toestanden te vermijden, zou ik dat misschien even vergeten. In Leuven wordt de patroonheilige van de universiteit gevierd, met een stoet van de togati (hoofdzakelijk oudere mannen in een raar plunje en met een ongewone pots op het hoofd – gelijkenissen met de kerstman?).

Maar het is ook traditie dat er op lichtmis pannenkoeken gegeten worden. Vandaar het gezegde:

Er is geen vrouwtje nog zo arm, of ze maakt haar pannetje warm.

In Polen en in Guatemala wordt Kerstmis gevierd tot Maria-Lichtmis. De kerstbomen worden dus niet, zoals in de meeste andere landen, na 6 januari opgeruimd, maar pas op 2 februari. Ze hebben tenslotte zoveel jaar hun best gedaan om groot genoeg te worden, dan mogen ze toch nog een maandje langer de vreugde en hun naalden uitdelen?

Zou dat nu geen idee zijn tegen die winterdepressies in januari? En dan met z’n allen het pannenkoekenfeest vieren?

Ik heb daar meer dan dertig jaar ervaring in, dus ik beloof dat ik altijd het goeie voorbeeld zal geven.