Ik loop al lang te twijfelen om hier iets over te schrijven, maar sinds gisteren dacht ik ‘dit moet ik echt wel doen’.

Je mag er mee doen wat je wilt trouwens. Je mag er ‘iets’ in zien, of het gewoon een grappig toeval noemen. You do you. Ik weet zelf niet goed in welk kamp ik zit.

Okee, I’m not making sense. Ik zal het even uitleggen.

Als je hier al meer dan 2 blogposts hebt meegelezen, dan weet je dat november een hele lastige maand is voor mij. Je weet wel, donker, regen, trieste herdenkingen, sterfdag van mijn mama… Kies maar.

Nu is dat elk jaar ook weer wat anders, en dit jaar was het fel. Het was echt geen leuke maand voor mij.

Ik luisterde naar een podcast en daar ging het over ondernemen, maar ook over verlies, en boeken schrijven. De dame die geïnterviewd werd, vertelde dat ze haar vader was verloren, na een vreselijke strijd tegen pancreaskanker. Haar vader had gezegd dat hij er altijd zou zijn voor haar, ook al kon ze hem niet meer zien. Hij zei ‘vertel me maar dingen, ik zal zorgen dat ik luister’.

Een mooi idee natuurlijk, en iets dat ik vroeger zeker ook heel vaak deed. Nu minder, geef ik toe.

Nu had die dochter de raad gekregen om het ‘de doden niet te makkelijk te maken’, en ze uit te dagen, zodat ze moesten bewijzen dat ze echt aan het luisteren waren.

‘Vraag maar om een teken’ was de raad. ‘Maar niets te makkelijk. Niet om de mus vragen die elke dag toch in je tuin landt. Wees creatief en vraag een heel specifiek teken’.

Die dochter had dus om een narwal gevraagd. Da’s zo een kruising tussen een dolfijn en een eenhoorn. Bijzonder specifiek natuurlijk. Tot ze een paar weken later in een winkeltje kwam en daar een groot, oud schilderij van een narwal stond.

Dus ik dacht: okeeeeeee….

Laat ik het de doden niet te makkelijk maken.

Dus ik zei ‘okee mams, ik vertel je zoveel, en ik weet niet of je luistert. Kan je zorgen dat ik …. een kameel tegenkom. MAAR! Niet in Planckendael ofzo he, niet in een zoo omgeving. Ergens waar ik het niet verwacht.’

En alleen dit al deed me glimlachen dus misschien was het toen al missie geslaagd, want de laatste weken glimlachte ik niet zo veel als ik aan mijn mams dacht.

Nu een paar dagen later was ik naar ‘Young Sheldon’ aan het kijken, een reeks op Netflix, en zowat het enige dat ik tegenwoordig kijk, omdat het zo eenvoudig en vriendelijk is. Het is een reeks over Sheldon van ‘The big bang theory’ maar dan als hij jong is (verrassend he, gezien de titel). Het gaat dus door in het Texas van de jaren ’80.

En opeens zegt daar iemand ‘het kan me niet schelen wat je hier binnenbrengt, hagedissen, kamelen, maar geen spin‘ – of zoiets.

Dus ik denk: heeeeeee!!! Hoe grappig is dat! Dat is inderdaad niet de plaats waar ik kamelen zou verwachten.

De volgende dagen dacht ik er soms wel aan, maar tegelijk kwam het ook in me op dat dat natuurlijk allemaal jaren geleden is opgenomen, en dat ik dat nu toevallig zag omdat ik specifiek aan kamelen dacht.

Dus ik twijfelde nog om er iets over te schrijven.

Tot gisteren.

Gisteren had ik een hele dag een opleiding over advertentie op Facebook en Instagram. Yep. Als eenvrouwszaak sta ik natuurlijk in voor alles, en na een jaar organisch te groeien, wil ik ook wel eens wat advertenties inzetten en kijken hoe dat gaat. Dus ik vond een dagopleiding hierover, schreef me in, en gisteren ging de les door.

So far so niks te melden.

Tot de lesgeefster wat begint af te dwalen en begint te vertellen over dat je je folders best goeie, duidelijke namen geeft. En hoe je die dan namen kan geven. En hoe je hashtags kan gebruiken op sociale media, en hoe je dat kan doen als je een samenstelling wilt maken van verschillende woorden.

Kortom, dat gaat zo een beetje alle richtingen uit.

En opeens geeft ze het voorbeeld van een naam geven die uit verschillende woorden bestaat, zoals bijvoorbeeld Draftfinaal. Maar dan start je elk woord met een hoofdletter: DraftFinaal.

‘Weet je hoe dat heet?’ zegt ze. CamelCase.

‘Ja gek he’ zegt ze daarop letterlijk. ‘Je had niet verwacht het vandaag over kamelen te hebben, maar kijk’.

Echt. Serieus.

Dat laatste was er toch wat te dik opleggen, hoor mama. 🙂