Ik kan het niet meer ontkennen, de herfst is er. En niet zachtjes op kousenvoeten, maar met de grote middelen- het voelt dit jaar alsof we op twee dagen gingen van een zomervestje naar regenlaarzen.

In een poging de herfstblues te vermijden, heb ik Halloween – versiering opgehangen (meestal ben ik daar veel te laat mee). Maar ondertussen zijn ook die papieren spinnen en skeletten weer opgeborgen.

De dekentjes liggen klaar in de zetel en er staat soep te pruttelen. Wil je een kopje?

Werk

In oktober begon alles weer wat meer in zijn plooi te vallen wat betreft werk. Daarmee bedoel ik dat september echt abnormaal rustig was, ik kreeg heel weinig vragen tot gesprekken.

Wat natuurlijk helemaal NIET abnormaal is, want de school start weer, mensen hebben er nog goeie hoop in dat hun kinderen dit jaar wel de gepaste uitdaging gaan krijgen, of willen in elk geval nog even afwachten wat het gaat geven. Ondertussen zijn we alweer een paar weken verder en begint het op te vallen dat zoon- of dochterlief toch weer op zijn of haar honger blijft zitten. En dan kloppen ze bij mij aan, om de mogelijkheden daarvan te bespreken.

Toch geeft het me nog altijd enorm veel stress om voltijds zelfstandige te zijn, en ondanks de geruststellingen van Manlief, bekruipt me geregeld het gevoel dat ik hier nooit voldoende mee zal kunnen verdienen. Ik weet niet goed waar die diepgewortelde financiële angst vandaan komt, want we hebben die berekeningen echt wel gemaakt en het is nu ook niet dat ik meteen de miljoenen moet binnen harken om rond te komen… maar toch, ik merk dat het me zwaar valt.

Ik gaf ook nog een gratis webinar, samen met een kennis van me waarmee ik de opleiding rond hoogbegaafdheid heb gevolgd. Zij is zorgcoördinator en we hadden het over in gesprek gaan met de school van je kind. Zo konden we dus goed de beide kanten belichten – ik als coach en ouder, zij als aanspreekpunt op school. Er waren 153 mensen ingeschreven, en dat geeft dan wel weer het gevoel dat er toch wel nood is aan ons verhaal.

Toch was ik ook daar wat geïrriteerd want die kennis van me heeft geen netwerk, geen sociale media en dus moest alle marketing en geregel en technisch gedoe van mij komen. Ook dit wist ik op voorhand, maar toch, eens het zover was, voelde het wel wat ‘ongelijk’. En tijdens het webinar vond ik helemaal niet meer terug hoe ik alle deelnemers op ‘mute’ kon zetten, en zelfs na drie keer vragen bléven er mensen met hun microfoon ‘open’ staan en was er dus af en toe achtergrondlawaai.

Enfin, eigenlijk kleine ergernissen over iets dat al bij al goed verlopen is. Een les in het loslaten van mijn perfectionisme, misschien.

Zingen

In oktober werd een groot deel van mijn vrije tijd besteed aan zingen. Zeker een opsteker.

Het ene weekend was het reünie-bijeenkomst van het koor van Ozark Henry, waarmee ik op 1 juli een optreden verzorgde in de Stadsschouwburg. Het was leuk enkele mensen terug te zien, en we keken de opname van het concert, maar het viel ook wel op dat het koor heel vaak in het donker stond, wat het natuurlijk wat moeilijker maakte om jezelf en je kennissen te spotten.

De week daarna was het wel een absolute hoogdag. Ik had op een zot moment een auditie gedaan door een kort stukje zang op te sturen, en was, samen met alweer een aantal vrienden en kennissen uit het koor, geselecteerd.

Waarvoor? Om mee te zingen op drie nieuwe nummers van Ozark Henry, waarbij die werden opgenomen in de fancy opnamestudio’s in Mol.

Ik was nog nooit in zo’n studio geweest en dat alleen al was dus wel een belevenis. Het spannende was ook dat we niets hadden moeten voorbereiden. De liedjes waren geschreven en de zanglijnen van het koor dus ook, maar we leerden die daar stukje voor stukje aan en die werden dan in stukjes van max. 30 seconden opgenomen, om daarna in de montage allemaal samen geplakt te worden.

Ik weet dus totaal niet hoe het gaat klinken en ik kan die zanglijnen ook niet herhalen, maar wat een plezier was dat!

Ik stapte nog wat verder uit mijn comfortzone, want ik besloot aan te sluiten bij de hogere stemmen. Er waren nl. 2 groepen, die apart de studio in mochten: de hoge stemmen (Voice 1 en 2) en de lage (Voice 3 en 4). Normaal zing ik bij de ‘gemiddeld lage’ (Voice 3), maar aangezien al mijn vriendinnetjes sopranen zijn, dacht ik, die ‘gemiddeld hoge’ (Voice 2) zal ook nog wel lukken. Zo kon ik de dag immers samen met hen beleven.

Echt een grote uitdaging, maar het lukte. Als een noot me te veel deed duizelen, zweeg ik gewoon. Je kan al eens uit je comfortzone komen, maar er zijn toch echt wel limieten aan je stem, haha.

Ik vind het ongelooflijk, maar begin volgend jaar komt er dus een mini-album uit, van Ozark Henry, waarop yours truly dus een aantal behoorlijk hoge noten haalt.

Bucket list materiaal. Echt.

Nog wat vrije tijd

Naast al dat zingen heb ik toch nog enkele andere dingen gedaan.

Ook iets dat al lang op mijn Bucket list stond: een colour run doen. Dat is dus een loopje van 5 kilometer waarbij mensen aan de kant van het parcours allerlei gekleurde poedertjes naar je smijten (gekleurde maïzena nothing toxic). Op het einde zie je er dus uit als een surrealistisch schilderij. De colour run waar ik mij nu had voor ingeschreven, samen met enkele running ladies, was dan ook nog met obstakels: zotte springkastelen en andere obstakels waar we door en over moesten.

We waren allemaal totaal niet getraind, om velerlei redenen, maar hebben het toch maar gedaan en hebben goed gelachen!

Daarnaast gingen we ook op jaarlijks weekend met de volledige familie van Manlief (zo’n 50 mensen), wat altijd gezellig is. Jammer genoeg vielen de uitstapjes letterlijk in het water, maar het gezelschap maakte veel goed.

Gezondheid

Zowel ik als Scotty hebben nogal een turbulente maand achter de rug op gezondheidsvlak. Beetje te veel om hier nog aan toe te voegen, ik vertel er later wel over. In elk geval kan ik nu voorzichtig voorspellen dat het voor ons beiden wel goed komt.

En vertel eens, hoe voel jij je nu de herfst met volle kracht aangevlogen komt?