Sorry, ik moest efkes zagen

/ Bostonbaby

Er is iets vreemd aan de hand met de tijd. Ik las recent dat 2020 zo’n bijzonder jaar was, met 29 dagen in februari, 300 dagen in maart en vijf jaar in april.

Zo voelt het, en tegelijk is het alweer 25 april, en ging ik echt wel elke maand een koffie klasj update schrijven.

Maar kijk, in plaats van hier een big deal van te maken, wat het helemaal niet is, wilde ik gewoon vragen hoe het met jullie gaat?

En weet je, je mag eerlijk zijn.

Want ik zeg ook bijna altijd ‘ça va‘ als ze het me vragen, of ‘wij en onze familie zijn gezond dus we mogen niet klagen’. Maar potverdekkie (gekuiste versie hier), af en toe mag dat wel, ook al zijn we gezond!

Gisteren is er doodleuk gemeld dat de kleuterscholen nog tot eind mei gesloten blijven. Minstens. Huppaaa, doe er allemaal nog maar eens vier weken bij. Eerlijk gezegd, de moed zonk me serieus in de schoenen.

Ja, uiteraard zet ik gezondheid en veiligheid ook bovenaan. Maar dan nog begrijp ik niet waarom de kleuterscholen niet gewoon open gaan. Met een immuniteit van 4,3% in onze bevolking zijn we nog ver, heel ver, van wat men verwacht had, of van wat er nodig is om enigszins veilig alles weer op te starten.

Dus ja, waarom dan niet de kleuters weer naar school laten gaan, om zo de jongere ouders toch wat bloot te stellen, maar die verder wel zo veel mogelijk binnen te houden?

Maar dat gebeurt dus niet. In plaats daarvan gaat de evenwichtsoefening tussen thuis werken, het huishouden zonder hulp (ja sorry, ik ben verwend en gewend aan mijn poetshulp die ook wat streek), en onze actieve vijfjarige, door. Een evenwichtsoefening die, zoals zoveel ouders al gemerkt hebben, gedoemd is om te falen. Ik val dagelijks van dat touw, ook al is het misschien wel wat lager gespannen dan in het begin van dit verhaal.

De eerste weken stond ik twee uur vroeger op, om voor dag en dauw te werken, zoveel mogelijk in de voormiddag te proppen, en dan na de middag een Mary Poppins-achtige versie van mezelf te zijn die wél graag knutselde en ’s avonds dan ook nog een gezonde maaltijd op tafel toverde. Me-time? Eens alleen naar het toilet kunnen, zeker?

Resultaat van dit geweldige experiment: totaal op na drie weken.

Maar geen paniek, ik had dan tien dagen verlof genomen. Aaaah, dat ging het oplossen.

Waarop ik prompt een zware hoest kreeg, ’s nachts opeens vier uur wakker lag en overdag mij ‘enkel’ diende bezig te houden met Krullenbol, die ongetwijfeld niet begreep waarom ik er als een vod uitzag en dito energieniveau had.

Waarna het hele gedoe opnieuw begon, en dus blijkbaar nog wel even zal doorgaan. Ik wilde mijn ouderschapsverlof hier helemaal niet voor gebruiken, maar ik begin nu wel te twijfelen. Ik heb de laatste jaren mijn grenzen goed leren kennen, en ik voel het emmertje erg leeg worden. Ik weet ook hoe lang het duurt om dat weer te vullen.

De dagen dat manlief ook een paar uur bezig kan zijn met Krullenbol zijn een stuk lichter. Dan nog is me-time een concept uit een ver en grijs verleden (de dieren spraken, Amerika werd niet geregeerd door iemand die dettol in je aders wilt spuiten, ik kon nog eens sporten, of alleen gaan wandelen ofzo), maar de stress wordt er dan toch wat minder op.

Maar manlief zet zich in om meer inzicht te verkrijgen in de besmetting met het virus, en werkt daar 17/7 aan (niet 24/7 want hij slaapt nog wel, zo meestal tussen 3 en 8). Ik kan daar dus niet eens over klagen, want wat hij doet kan zoveel mensen helpen.

Alleen mij even niet.

Dus ja, ik zocht een titel voor dit stukje en dacht aan mijn eigen quote die collega’s van me gebruikt hebben om op promotiekaartjes te zetten (ja, echt): SORRY MAAR IK MOEST EFKES ZAGEN!

Maar dus – jij mag dat ook. Hoe gaat het?

15 gedachtes over “Sorry, ik moest efkes zagen”

  1. Mij zonk inderdaad ook de moed in de schoenen town ik hoorde dat hier (Oregon USA) de scholen dicht blijven tot september! Te veel tablet time voor de kids…alles gaat met apps of videotjes van de juf…Te weinig mogelijkheden om buiten te spelen…Maar we zijn gezond, hebben inmiddels weer van alles te eten in huis. De supermarkt begint na 8 weken weer een beetje gevuld te raken! Deze mama gaat maar gewoon weer door als het straks weer maandag morgen is. Neemt nu even een bad met een lush bruisbal die net bezorgd zijn 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Ik vind ook dat we mogen zagen. Ook al zijn er geen zieken in onze familie. Als we netjes doen wat ons gevraagd wordt, de regels niet proberen om te buigen, en onze verantwoordelijkheid nemen, dan mogen wel wel zagen over wat lastig en zwaar is, en over wat me niet meer mogen. Ik vind dat maar normaal. Enerzijds zeggen: het is mentaal zwaar, en anderzijds zeggen: tut, ge hebt niet te klagen, mond dicht! Dat gaat niet op.
    Ik zie maar al te vaak dingen als: seg, uw ouders leven nog, ge moogt niet klagen, ook al ziet ge hen niet (sorry, ’t is bij jou anders, maar het is een voorbeeld dat ik gisteren letterlijk zag passeren). Of: gij zijt thuis, anderen moeten elke dag hun botten afdraaien in een ziekenhuis.
    Soit.
    Wij zouden vrijdag vertrokken zijn voor een maand zwerven in Frankrijk. First world problems en al maar merde, wat heb ik het er moeilijk mee. Ik zit hier weer met tranen in mijn ogen.
    Dus ja jong, zaagt maar. Het is niet gemakkelijk met een kleuter fulltime in huis en ik kan me voorstellen dat die gesloten kleuterschool een behoorlijk zure appel is, en je energielevel zich vaak sub zero bevindt. Hoe graag je Krullenbol ook ziet.

    Like

    Beantwoorden

  3. Zagen mag! Ik heb er ook even genoeg van … Moest ik nu de logica begrijpen ging het wellicht vlotter maar ik mag binnenkort dus wel naar de HEMA maar niet naar mijn single moeder die al weken geen kat ziet. Of enkel haar twee katten …

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Hier probeer ik sterk te zijn, maar de waarheid is dat ik mezelf wegcijfer voor mijn werk en mijn gezin. Vroeg opstaan, zo veel mogelijk ‘doordoen’ in de voormiddag, om dan in de namiddag alle andere zorgen op te nemen. Tegen het avondeten val ik al zowat in slaap meestal, maar de buitenlucht van de wandelingetjes doet me ook wel goed. Mijn emmertje raakt ook vol (dat was het al bijna, voor Corona), en ik heb ook al serieus nagedacht over ouderschapsverlof. Maar net zoals jij wil ik het ook niet zomaar hieraan besteden…
    Gisteren moest ik naar het werk, en ook al was ik blij om even met mijn baas te spreken, ik had liever mijn mama gezien.
    Nog even volhouden… X

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Het ging mij in feite zeer goed en vlot af op het moment dat jullie dit allemaal schreven. ‘k was helemaal in mijn bubbel waar ik me veilig voelde dus de hele exit moest voor mij nog niet beginnen en ‘k had het ook wel in alle eerlijkheid met iedereen die kritiek gaf (da’s nog iets anders dan uiten dat je het moeilijker had, ging meer over alle beterweters).

    Maar vorige week heb ik ook echt mijn klop gehad en weer paar dagen voor het minste gehuild. Ik was boos om de maatregelen, de discussies die ze opleverden in mijn familie, ik werd weer angstig. En hup daar was al mijn positivisme weg, mijn slaap, mijn rustige hartslag, … De volgende weken zag ik niet zitten, ik zag enkel nog obstakels die ik niet kon oplossen. En ‘k heb dan ook tegen paar vriendinnen serieus potje gezaagd. Dat mag, dat is soms nodig. Soms moet het van ons hart eh. Het moet ook niet altijd gaan, las ik dan net ergens.

    ‘k hoop wel voor jou dat je je wat beter voelt.

    Like

    Beantwoorden

  6. Het moet inderdaad niet altijd OK zijn. Het zijn zo een uitzonderlijke situaties en beslissingen die we nu moeten nemen, het is maar normaal dat dat niet altijd van een leien dakje gaat.

    Ik krijg ook de kriebels van mensen die maar blijven zagen, over elke toegeving beginnen wikken en wegen en commentaar geven… maar zelf probeer ik nu mijn gezond verstand gebruiken, en mij niet te laten meeslepen in gedachten van ‘wat als wat als’….

    wat niet altijd lukt 🙂
    Maar meestal wel!

    Like

    Beantwoorden

  7. Pingback: 40 before 40 – de afrekening – Boston, baby!

Plaats een reactie