Ik zag het een paar keer passeren op de sociale media, ik hoorde over de campagnes en ik las getuigenissen. Maar toch heeft het me dagen gekost om tot dit punt te komen. Waarop ik me achter mijn laptop zet, waarop ik probeer te bedenken wat ik wil zeggen. De Vlaamse week tegen pesten.
Zou ik toch niet over koken schrijven, of over de resultaten van mijn blogenquête (die is trouwens nog steeds HIER in te vullen, warme uitnodiging! Nog 2 mensen nodig voor een mooi rond getal!)?
Acties
Ik merk dat er wel wat gedaan wordt tegen pesten. Je hebt de babbeljuffen en -meesters. Scholen die volgens het KiVa-principe werken. Je hebt de vier stippen op de handen – voor het geval dat je hierin niet thuis bent, elke stip staat voor een ander engagement nl.:
- Ik vind pesten niet oké en zal er nooit aan meedoen.
- Ik praat erover als pesten mij verdrietig of bang maakt.
- Ik sluit niemand uit, voor mij hoort iedereen erbij!
- Ik zal altijd proberen op te komen voor iemand die gepest wordt.
Ik denk dat ik veilig kan stellen dat er acties zijn tegen pesten.
In elk geval is er véél meer dan toen ik op de middelbare school zat. Want toen was er helemaal niks. En dat heb ik zelf mogen ondervinden.
Zelf gepest
Want ja, ik ben ook gepest. Jarenlang, en vrij serieus. Op dit moment word ik gezien als een zelfverzekerde madam met doorzettingsvermogen, iemand die de schouders recht en het hoofd omhoog houdt. Ik zie mezelf ook wel zo. Maar dat is dus wel anders geweest. En dat toegeven voelt eigenlijk als een soort bekentenis, alsof het iets is dat ik verkeerd gedaan heb.
Ik weet niet precies wanneer het begonnen is, en waarom – omdat ik krullen had, omdat ik altijd goede punten haalde – moet er eigenlijk een reden zijn? Of anders gezegd: moet er een reden zijn die bij mij ligt?
Punt is dat ergens eind lagere school/begin secundaire school ik steeds vaker verwijten naar mijn hoofd kreeg. Uitgesloten werd. Genegeerd. Soms zelfs fysiek aangevallen. En dat dan vaak door de meisjes die ik eigenlijk als mijn vriendinnen zag, en dus veel tijd mee spendeerde.
Genegeerd op school
Ik merk dat ik me er niet zo veel meer van herinner, dat ik heel wat moet weggeduwd hebben. Maar een paar dingen staan me nog heel helder bij. Huilen als ik thuis kwam, of ’s avonds in bed, en mijn moeder die dingen zei als ‘ze zijn allemaal jaloers’, ‘je moet gewoon niet reageren’ en ‘ik ben ook gepest vroeger’. Wat natuurlijk helemaal niet helpt.
En het totale negeren vanuit de school. Werd je genegeerd door de klasgenoten, dan deden de volwassenen er een schepje bovenop. Er werd echt niets gedaan. De leerkrachten deden niets, de directie deed niets. Of ze hadden één gesprek met de pesters, waarna alles alleen maar erger werd.
Op een bepaald moment was ik zo verkouden dat ik tijdens de speeltijden mocht binnenblijven. Dat was ZO rustig voor me, want de speeltijden waren het vervelendste. Ik kon gewoon lekker binnenblijven, en las boeken over de maan, het heelal, dieren, wat ik maar te pakken kreeg.
Die ‘verkoudheid’ heeft toen maanden geduurd, mijn moeder schreef gewoon steeds een briefje. En dan was dan ook gewoon zo. Niemand stelde zich daar vragen bij, niemand vroeg me hoe dat kwam. Ik mocht binnen blijven, en dat was dat.
Genoeg geweest
Ik weet ook nog glashelder wanneer ik besloot dat het genoeg was geweest. Ik had het zo lang genegeerd, en dat verbeterde helemaal niets. En als je 50 keer per dag te horen krijgt dat je lelijk en dik en unlovable bent, dan ga je dat uiteindelijk ook zelf geloven. Het kruipt onder je huid als een stiekeme teek die zich op je zelfvertrouwen voedt.
Maar zelfs lelijk, dik en unlovable, besloot ik dat het genoeg geweest was, en dat ik dit niet verdiende. Ik ging terug bijten. Zonder schrik voor de consequenties, want wat zouden ze doen, mij laten vallen? Ik wilde niet liever. En op school bleef ik goede punten halen, ik kreeg behoorlijk wat krediet van de leerkrachten.
Ik ben letterlijk scheldwoorden van buiten gaan leren. Heb geoefend voor de spiegel. De volgende keer dat ik belachelijk werd gemaakt, antwoordde ik. Heel fel. Ze schrokken zich een ongeluk.
En de jongen die mij op de bus aan het pesten was, maakte ik met de grond gelijk. ‘Ik ben misschien lelijk, maar iets is me niet duidelijk. Is dat jouw hoofd of heeft je nek overgegeven?’ De hele bus gierde het uit, en die vent heeft me nooit meer iets nageroepen.
Gevolgen
Ik zeg niet dat iedereen dit moet doen, maar voor mij werkte het. Ik wil daar niet fier op zijn, maar ik ben het stiekem wel. Ik scheurde me helemaal af van die meisjes, en zocht nieuwe vrienden. Dat was niet makkelijk, want mijn zelfvertrouwen was tot nul gereduceerd. Maar het lukte wel, langzaamaan.
Daarmee was het verhaal niet af. Ik ben nooit echt mezelf geweest die jaren. Dat kon echt niet meer. Er was een dikke muur gegroeid, en heel veel stekels. Oh, wat wilde ik verder gaan studeren. Opnieuw beginnen, heerlijk.
Het heeft mijn man heel wat tijd gekost om die muur af te breken, het zelfvertrouwen op te bouwen, om de stekels af te vijlen. Maar het is zijn verdienste, samen met enkele goede vrienden. Zonder hen was ik er nooit zo bovenop gekomen.
Word je sterker van gepest worden? In mijn ogen helemaal niet. Je wordt anders. Het verandert je.
Ik geloof veel minder in de goede bedoelingen van mensen. Ik krijg sneller argwaan. Ik heb heel lang een laag zelfbeeld gehad. Ik ben allergisch aan onrecht en aan mensen anders behandelen omdat ze ‘anders’ zijn. Ik vind dat niemand – écht NIEMAND – tegen mij hoeft te schreeuwen. Onder geen beding.
Ik denk niet dat ik ben wie ik ben dankzij dat pesten.
Ik ben wie ik ben, ondanks.
Boston, baby! 
Liefs en heel veel knuffels van hieruit. Xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is zo herkenbaar dat ik er stil van word. Ik zat in hetzelfde schuitje, helemaal. Ze zeiden dezelfde dingen tegen mij en mijn ouders gingen er op dezelfde manier mee om als bij jou. Ik heb ook mezelf zowat moeten heruitvinden om er vanaf te geraken, helaas koos ik soms fysiek geweld om aan te geven dat het genoeg was. Het hielp ook, maar dat is natuurlijk nooit de juiste manier. De universiteit was een grote verademing. Ik heb het achter me gelaten, maar tezelfdertijd zal het altijd deel zijn van wie ik ben. Dank je voor deze eerlijke post! Al vind ik het vreselijk dat je het ook moest meemaken.
LikeLike
Dat spijt me ook voor je. Ik denk ook niet dat het me verder veel beïnvloedt. Maar het was toch opvallend tricky deze post te schrijven.
LikeLike
Ook voor mij was het iets te herkenbaar om te lezen. Ik was al vrij snel ad rem tegen diegene die het pesten ‘trok’, maar het gevolg was dat het daarna nog geniepiger, achterbakser en meer in het geheim gebeurde. Ik wist enkel van de kapotte of gestolen spullen en de meest flagrante leugens die over me verteld werden. Toen één meisje er genoeg van had kwam ik iets meer te weten te weten en ik ben eigenlijk blij dat ik niet meer wist. Vrijwillig praten met mij was even erg als lepra hebben, daarna ben je enkel nog goed om naar een afgelegen eiland te gaan om er te sterven zodat je geen anderen kunt besmetten. Ik was een dom schaap en er werden talloze middagen doorgebracht met het verzinnen van manieren waarop een wolf een schaap zou kunnen vangen, martelen, opvreten. Mijn moeder had enkel interesse in wat er gebeurde vlak voor een oudercontact, de rest van de tijd was het niet belangrijk. Er waren gelukkig wel vrienden, ook al veranderden die na een jaar meestal van school. Toen mijn zus op kot ging, begon ik af te tellen tot het mijn beurt was. Gaan studeren, met de bijhorende nieuwe start, kan zoveel deugd doen. Zoveel hartjes en dankbaarheid voor vrienden. Die van toen die lichtpuntjes waren, die van erna die mij maakten tot wie ik nu ben.
Dankjewel voor je woorden Sterker word je er niet van, maar inderdaad wel anders. En het soort anders dat jij beschrijft, dat klinkt eigenlijk niet zo slecht eens het zelfbeeld opgekrikt is. Waren er maar meer mensen allergisch aan onrecht.
LikeGeliked door 1 persoon
Wow. Wees jij verdomme maar trots op jezelf. Daar op eigen houtje uitklauteren? Be proud.
Ik ben zelf ook gepest op ongeveer hetzelfde moment in mijn leven. Daar ga ik niet over vertellen. Wel heel kort over mijn zoon. Hij ging naar het beroepsonderwijs, en heeft het daar heel zwaar gehad. Met een compleet dieptepunt op het moment dat mijn zus overleed. Heel vreemd, ze voelen gewoon aan dat je zwak bent en slaan keihard toe. Maar: die school waar hij zat, een kleine school in het centrum van Gent met een nogal zware naam, daar deden ze dus écht iets aan pesten. Zijn leerkracht van het tweede middelbaar is daar maanden heel intensief mee bezig geweest, met heel die bende (inclusief mijn zoon) terug op het rechte spoor te krijgen. Milan putte daar moed en zelfvertrouwen uit. Hij groeide ook uit tot een grote kerel (1m95), hij was een stuk groter dan zijn leeftijdsgenoten (en oudere gasten ook) en leerde dat gebruiken. Als iemand hem iets wilde doen, dan rechtte hij zich, en boven hen uit torenend bekeek hij hen met een vuile blik (geleerd van zijn moeder, moeha) en vroeg: “wat zal ’t zijn manneke?”. Ik vond dat zo knap, gebruik maken van wat je hebt om je te weren, zonder te moeten vechten of verbaal geweld te gebruiken.
En ik het is allemaal goedgekomen. Milan is een ongelooflijk fijne man geworden. Ik ben de school, de directeur en die leerkracht eeuwig dankbaar, ik krijg er nog steeds tranen in mijn ogen van.
Be proud. Je mag en moet trots zijn op jezelf.
LikeGeliked door 2 people
Zo fijn om te horen dat sommige scholen er wel wat aan doen. Dat geeft tenminste het gevoel dat dat KAN. Je zoon klinkt inderdaad als een topper.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat is het hem inderdaad. Het kán. Veel scholen geven je het gevoel dat er niks aan te doen is. En ze doen ook niets behalve wat loze woorden. En voor de rest: wegkijken. Negeren.
Er kán iets aan gedaan worden, maar het is enorm, enorm arbeidsintensief. Het kost veel moeite. Het is zwaar. Je moet er als leerkracht en directie echt wel iets voor over hebben. Tijd en moeite. Want dat deed die leerkracht: pauzes opgeven en met die gasten bezig zijn, ermee werken, hen de gevolgen tonen van wat ze doen. Hij heeft het uitgelegd wat hij allemaal deed, en: respect. Petje af. En veel dank en een warm gevoel. Want die leerkracht heeft mee mijn zoon gevormd tot wat hij nu is. Een topper, inderdaad 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Pff, “mooi” is het foute woord voor dit bericht, want de inhoud is helemaal niet mooi, maar het is wel heel mooi – misschien is straf een beter woord – geschreven.
Bij mij is het nooit zo erg geweest, maar het was er ook. Op het moment zelf had ik eigenlijk niet het gevoel dat het veel impact had (ik had in sport een héél goede uitlaatklep), maar ik merk nu wel dat ik er zeer wantrouwig door geworden ben. Oppervlakkig contact met mensen: geen probleem. Maar van zodra het wat dieper gaat, sluit ik mijzelf veel te makkelijk af uit schrik dat ik gekwetst ga worden, net zoals toen. Heel mooi om te lezen dat jij, je man en vrienden je daar samen uitgehaald hebben!
LikeLike
Wat een heftig verhaal!
LikeLike
Knuffel…hopelijk zijn scholen nu actiever en moeten minder jongeren zoiets meemaken. Mijn kindjes zijn nog heel klein maar ik hoop dat ze het nooit moeten meemaken …en nog meer dat ze nooit zelf een bully blijken te zijn.
LikeLike
Wat moedig van je om hier open over te schrijven. Ik ben nooit zwaar gepest geweest maar kreeg in de middelbare school toch ook heel wat vervelende en stekende opmerkingen te horen. Ik merk nu Tuur naar school gaat dat ze er toch wel wat meer met bezig zijn dan toen ik naar school ging. Maar ik hoop toch ook heel hard dat Tuur het nooit zal moeten meemaken en vooral ook dat hij later geen pester wordt.
LikeLike