Every kid starts out as a natural-born scientist – Carl Sagan.

Achter onze nieuwe thuis ligt Griggs park. Griggs park is een klein parkje, maar onze grote achtertuin. We hoeven maar de straat over te steken, en we kunnen de groene oase binnen, een cirkeltje, zo ingericht dat het groter lijkt dan het werkelijk is. In het midden ligt een kleine vijver, rondom staan hoofdzakelijk treurwilgen en hier en daar piept een schommel tussen de planten. Oh ja, voor een schommel is ons ventje nog veel te klein, maar dat betekent niet dat hij er niets kan beleven.

 

Gisteren was het mooi weer. Niet zo warm als onze eerste dagen hier, warm genoeg om de trui thuis te laten en iedereen vrolijk te maken. Ik snoerde de draagzak om en liet ons ventje erin zakken. Hij vindt het maar al te fijn om zo rondgedragen te worden, alleen het zien van die draagzak tovert een glimlach op zijn gezicht (nu om eerlijk te zijn: zo ongeveer alles tovert een glimlach op zijn gezicht, hij is niet kieskeurig). Nog een dekentje, een boek voor mij en voor hem zijn pluizige vriendje happy hippo.

 

Happy hippo voelde zich mogelijks wat verwaarloosd. Dertig minuten lang heeft ons ventje gekeken en bewonderd – en dat is làng als je vier maanden bent. In de tijdsbeleving van een volwassen persoon moet dat zo’n drie uur zijn. Wanneer heb ik nog eens drie uur lang betoverd gestaard, wanneer ben ik nog eens zo lang in de ban geweest? Ik kan het me eerlijk gezegd niet herinneren. Niet in Ijsland, bij een prachtige gletsjer. Ik viel bijna in slaap bij de laatste ‘Lord of the rings’-film dus die valt af. Mogelijk wel op 2- 3 april jl. maar die dag hult zich in een roze wolk, dus precies kan ik het niet meer zeggen.

Verwondering is de sleutel bij het ontdekken van de wereld,  het trachten te begrijpen ervan. Elk kind heeft die verwondering bij zich, maar bij het opgroeien gaat het verloren, worden we blasé over ‘nog maar eens een canyon’ of ‘de zoveelste berg die alle verbeelding tart’, en kunnen we alleen denken aan wat het volgende zal zijn (en hebben we nog likes op onze facebookpost gekregen?).

Een half uur lang heeft ons ventje op zijn rug gelegen, eerst 10 minuten stil en met grote ogen naar de wuivende wilg boven ons kijkend. De natuur maakt haar eigen mobieltjes, mooier en onvoorspelbaarder dan wij dat kunnen. Daarna trappelde hij met zijn beentjes – zijn signature move deze dagen – door zijn voetjes naar elkaar te brengen en over elkaar te wrijven, als een kleine sprinkhaan. Alleen wij horen de muziek daarvan. Breed lachend bracht hij zijn handen naar boven, maar de takken hingen net te hoog, zelfs die die zich in mijn haar genesteld heeft. Zijn ogen zijn uitzonderlijk blauw op zo’n moment, met een tikje bruin erin dat je alleen kan zien als zijn pupillen klein zijn door het licht.

Ik keek verwonderd naar de verwondering van mijn zoon, en dacht; daar ligt een echte wetenschapper.

Die na een half uurtje in zijn oogjes begon te wrijven en dringend zijn bedje diende te onderzoeken. Slaapwel, lieverd, dan kan je dromen over bomen.