40 dagen bloggen, dat is niet noodzakelijk: 40 dagen (zelf) schrijven. Vandaag laat ik gastblogger Kathleen aan het woord, die schrijft over haar studiekeuze. En over haar schattige dochters, omdat daar logischerwijze niet over te zwijgen valt.

En toen vroeg ze mij: “waarom heb je eigenlijk gekozen om psychologie te studeren?”. Dat vind ik nu eens een goede vraag. Ik ben klinisch psycholoog van opleiding, ik denk als een psycholoog, ik lees nog steeds veel over psychologische onderwerpen maar toch beoefen ik niet het beroep van een klinisch psycholoog. “Waarom dan niet als het je duidelijk interesseert?”, hoor ik je al denken. Wel ja dat is nog zo’n goede vraag.

Op mijn 16^e wist ik al dat ik psychologie zou gaan studeren. Ik wilde niets liever dan mensen helpen en mezelf helemaal ten dienste van anderen stellen. Met een basis van Latijn en 8 uur wiskunde verklaarden mijn ouders mij voor gek. Waarom psychologie als je ook iets met je wiskunde kan gaan doen? Gelukkig was ik toen al heel koppig van aard en ging ik toch voor mijn eigen gedacht. Iets waar ik nu nog steeds geen spijt van heb eigenlijk.

Toen ik aan de studie begon op mijn 18^e had ik überhaupt geen idee hoe het mijn levenskoers verder zou bepalen. Ik hechtte er ook niet zoveel belang aan want mijn papa studeerde Aardrijkskunde en staat nu zowat aan het hoofd van een bedrijf dat badkamermeubels verkoopt. Zolang je je maar amuseert, toch?

Gaandeweg  vroeg ik me af of ik toch niet beter iets meer technisch was gaan doen. Hoe meer je leert over hoe mensen denken en voelen, hoe meer je bij jezelf gaat kijken hoe dat dan bij jezelf zit. En dan kan je 2 dingen doen: jezelf helemaal afsluiten of er keihard tegenaan lopen, vallen en weer opstaan. Ik koos voor het laatste, al was dat zeker niet de makkelijkste weg. Ik puberde toen ik 21 jaar was en 3 jaar samen met mijn huidige man. Hoe hij dat heeft volgehouden weet ik niet maar onder al dat gerebelleer moet toch nog iets positief gezeten hebben. Thank god, want nu hebben we er 2 prachtige dochters aan over gehouden!

Genoeg over mijn schattige kinderen, ik dwaal af. Psychologie dus. Aan het einde van mijn studie werd ik op stage gestuurd en werd ik daarenboven ook nog eens verondersteld een eindwerk te maken. Dat eindwerk interesseerde mij geen zier, ik wilde nog steeds mensen helpen. Dat bracht me op de jeugd- en kinderpsychiatrie, want dat wilde ik graag doen, met jongeren werken. Wat heb ik daar veel geleerd! De belangrijkste les was toch wel dat ik maar beter iets anders kon gaan doen dan psycholoogje spelen want al dat mensen helpen, ik werd er zelf bijna depressief van.

En die thesis waar ik zo tegenop zag, wel ja, dat was nu eens plezant werk se! De bocht was gemaakt, ik zei het veldwerk vaarwel en stortte mij in een doctoraat. Terwijl ik een jaar ervoor nog zou gezworen hebben dat ik nooit NOOIT van mijn leven een doctoraat zou maken, zo tussen 4 muren achter een pc op kantoor, vergeet het! Ik sta er dus zelf nog altijd van te kijken dat ik de voorbije 8 jaar ongeveer 70% van de tijd tussen 4 muren achter een pc heb doorgebracht. Het leven kan soms raar lopen.

Maar spijt heb ik niet nee. Psychologie is nog steeds mijn stokpaardje en al die lessen komen handig van pas bij de opvoeding van mijn 2 (super)schattige kinderen. Ik help nog steeds mensen, maar alleen als ik tijd heb. En wiskunde, ja dat doe ik ook nog. Als penningmeester bij de ouderraad. Als je mij dit had voorgelegd als 16 jarige had ik eens hard gelachen denk ik. Wat ik eruit heb geleerd? Het komt zoals het komt en als je iets ziet dat je wil moet je er gewoon voor gaan. Zo zie je maar dat het Latijn ook nog steeds van pas komt: carpe diem!

Meer lezen van Kathleen? Dat kan! Neem eens een kijkje op https://missesleeblog.wordpress.com