Het was weer moederdag, maar op de één of andere manier raakte het me niet zoveel als de vorige jaren.

Misschien omdat ik die dag een hele dag repetitie zou hebben. We hadden wel afgesproken dat de jongens dat ’s avonds hun cadeautjes zouden geven, maar het leek niet helemaal doorgedrongen.

Tot we de dag ervoor bij mijn vader waren om iets te eten, en mijn zussen aankondigden dat ze bloemetjes meehadden voor mijn moeder.

Ik had daar dus helemaal niet aan gedacht.

Omdat ik gewoon nog niet veel over moederdag had nagedacht, denk ik.

Maar goed, we gingen dus met z’n allen die bloemetjes brengen: mijn zussen, mijn jongens, en ik.

Het was voor het eerst in wat voelde als forever eens wat zonnig weer. Dan is het daar altijd wel mooi eigenlijk.

Dus daar stonden we dan, en mijn zussen zijn de meest praktische mensen op deze wereld, dus zij hadden een schepje bij en de oude, uitgebloeide bloemetjes werden verwijderd en de nieuwe werden geplant.

En toen mochten de jongens water gaan halen en de bloemetjes water geven.

En toen dacht ik opeens, dit is de enige manier om mijn moeder en mijn kinderen samen op één plek te krijgen. Door iets dat ik na 15 jaar nog steeds omschrijf als een fout in onze verhalen, hebben zij elkaar nooit ontmoet.

Alsof hij dat voelde, gaf Krullenbol mij een dikke knuffel.

Toen wist ik het weer – die plaats en tijd waar iedereen die ik zo graag zie samen is, die klopt in mij. Zo’n 65 keer per minuut.