Ik geef het niet graag toe, maar tentoonstellingen zijn niet aan mij besteed. Ja, schilderijen kunnen heel mooi zijn, maar hoe mensen daar helemaal in kunnen opgaan, minutenlang kijkend naar iets dat ik duidelijk niet zie….Ik sta langer naar de corn flakes te kijken dan naar een kunstwerk.
Maar dit keer is het anders.
Ik hou even mijn adem in.
Het schilderij.
Mijn nicht heeft het gevonden.
Het werk zelf is niet veel groter dan een A4-tje. De kader is bruin met een gouden randje, hier en daar al wat beschadigd en verre van mijn stijl.
Maar ik was zo blij dat ik het kreeg en ik kan er mijn blik niet vanaf houden.
Van die gevel. Van de ramen. Van de deuren. Het is een zicht op mijn kindertijd, die zich daar toch voor een groot deel heeft afgespeeld. Achter het centrale raam at ik ontelbare keren steak met kroketballetjes en Provençaalse saus. Onder het afdak, dat net niet op het beeld staat, hing een oude bel en mijn kleine schommel. Het kraantje hing lager in mijn herinnering.
Vanaf de eerste zonnestralen zaten we op dat terras, mijn groottantes en ik. Elke woensdagnamiddag van mijn schoolcarrière. Het was er altijd meteen warm en rustig, als een betonnen oase van kalmte en privacy.
Elk najaar verschenen de kleuren van de begroeiing op de gevel. Elk najaar werden daar foto’s van genomen. Dat dit schilderij ook gemaakt is vanaf een foto, verraadt de datum in de rechteronderhoek ‘28/12/02’. In december was de muur kaal.
Gesigneerd ADx.
Mijn oom schilderde dit werk.
Soms lijken mijn herinneringen te vervagen onder een grijze sluier. Dit is het bewijs dat vroeger net heel kleurrijk was. Ik kan niet anders dan glimlachen als ik dat zie.
Ik wil hem dat zo graag vertellen. Maar dat kan niet meer.
Verdorie toch, tonton.
Boston, baby! 
Wauw, wat mooi zeg! En wat woonde je mooi in je kindertijd. Geweldig dat dit schilderij er nog is en dat je er nu weer naar kunt kijken,
LikeLike
Het is het huis van mijn groottantes, waar ik vele vrije uurtjes heb doorgebracht – na schooltijd of als ik ziek was. Ja, ik ben echt superblij dat ik dit heb gekregen!
LikeLike
Het lijkt wel één of ander Frans vakantiehuisje… Zonovergoten en prachtig!
LikeLike
Memories fade. Sometimes you just have to cpature them. Een schilderij is net iets mooier om iets te “grijpen” dan een foto. Vind ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Absoluut! Door de schilder (ZO een lieve man) heeft het echt nog iets extra’s.
LikeLike
Wat een prachtig schilderij sn ik snap je helemaal. Ik ben ook geen museum mens wat schilderijen betreft, maar dit straalt zoveel liefde en kleur uit, prachtig!
LikeLike
Fijn, zo’n tastbare herinnering in de vorm van een mooi schilderij.
LikeLike
Wat een mooi schilderij! En wat een leuk verhaal erachter.
Liefs,
Yousra Yasmine
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi dat je zeen schilderij heb op om terug op te kijken
LikeLike
Ja fijn he! Hadden we dat maar van alle goeie momenten – maar ja dat hingen de muren vol!
LikeLike
Wat leuk dat zo’n schilderij dan toch zo’n impact op je kan hebben en dat het zulke mooie herinneringen oproept. Koesteren!
LikeLike
Dat doen we zeker!
LikeLike
Wat een mooie herinnering! Wat jammer dat hij er nu niet meer is… Mijn mama is een kleine 2 jaar geleden plots overleden en ik hou me vaak ook vast aan de foto’s die er van haar zijn! 🙂
LikeLike
Dat begrijp ik heel goed… mijn mama is er ook niet meer en iets eenvoudigs als een lijstje in haar handschrift vinden, kan me echt blij maken
LikeLike
Wat fijn dat je dit gevonden hebt! En je hebt het verhaal erbij echt prachtig geschreven, zo levendig. Heel leuk!
LikeLike
Dank je wel, Manon!
LikeLike