Ik heb dit bericht ettelijke keren geschreven. In mijn hoofd dan. Toen ik ging wandelen om ook eens even buiten te zijn. Toen ik 37 bloemetjes inkleurde samen met Krullenbol. Maar wanneer ik dan ’s avonds in de zetel zat, ontbrak het me aan… energie? Moed? Tijd? Een goeie computer?

Wie zal het zeggen. Niet dat er niets te vertellen valt. Ik kan ondertussen boeken schrijven over de pittige combo thuiswerk/kleuter/huishouden, ofte jongleren en het gevoel hebben dat er nul ballen in de lucht blijven, maar wel elke dag opnieuw beginnen, zij het met wisselend niveau van enthousiasme.

Omdat het allemaal nog steeds wat overweldigend is, en mijn emoties ook nogal all over the place zijn met momenten (met een mega emo momentje nadat ik naar onze plaatselijke kruidenier was geweest, brrrr, het voelde echt als een andere, niet veilige, wereld), dacht ik terug aan wat Krullenbol een paar weken geleden leerde over gevoelens, in die schone tijd toen de scholen nog open waren. Het ging over kleurenmannetjes, die elk voor een ander gevoel stonden.

Dus ik dacht, laat ik me daar eens op baseren.

Ik ben bang.

Bang dat we ziek gaan worden, maar nog erger, dat we iemand zouden ziek maken, iemand die er minder tegen kan dan wij. Bang dat ik dit niet nog x weken volhoud, met manlief die zotte uren draait, mee in de strijd tegen Corona. Bang dat dit zo’n blijvend slopend effect gaat hebben, financieel, emotioneel, psychologisch – misschien niet op ons, maar op mensen die we graag zien.

Ik ben boos.

Boos dat er nog steeds mensen zijn die dit niet ernstig nemen, die feestjes geven, vrolijk blijven gaan werken terwijl een gezinslid overduidelijk ziek is, boos op hamsteraars die niet aan een ander denken, boos dat er stiekem toch verwacht wordt dat je perfect je uren doet terwijl je je kinderen toch echt niet voor de tv zet.

Ik ben verdrietig.

Dat vrienden die als zelfstandige aan de slag zijn, het zo moeilijk krijgen. Hoe ik me voel als ik ga winkelen, het doet me denken aan toen ik zo ziek was, jij bent toxisch voor de wereld en de wereld is toxisch voor jou. Dat mensen geen afscheid kunnen nemen van geliefden. Ik ben gestopt met naar het nieuws te kijken.

Ik ben blij.

Blij dat wij gezond zijn, net als onze vrienden en familie.

Blij dat er zoveel solidariteit is. Dat we op berenjacht kunnen gaan in onze buurt. Dat er sociale media bestaat. Dat FaceTime en Skype werkt op de Ipad van de oma van mijn man (94). Blij dat we in België wonen. Blij dat er eten is. Blij dat de zon schijnt.

Blij dat ik weet dat dit voorbij gaat.

This too shall pass.