Ons avondritueel is een beetje veranderd deze week.

Een paar dagen geleden kon geen van onze eigen boekjes of de verhaaltjes van de bib krullenbol bekoren. Ook een gedichtje zag hij niet zitten.

Dus besloot ik een verhaaltje uit mijn spreekwoordelijke mouw te schudden. Hij mocht kiezen over welk diertje het ging.

 

Zo komt het dat hier al een verkouden olifant met een verstopte slurf (vééééél snottepieten!), een nijlpaard met hoogtevrees en een paars schaapje gepasseerd zijn.

 

Gisteren koos krullenbol voor een nieuw personage: een stinkdier.

 

• ‘En hoe gaat dat stinkdier dan heten, schattie?’
• ‘Kwaak’.
• ‘Kwaak?’
• ‘Ja, Kwaak’.

 

Kwaak it is, dus.

 

Kwaak Le Stinkie, om precies te zijn. Want tegenwoordig doen wij ook aan achternamen.

 

Door Kwaak Le Stinkie begin ik ernstig een carrière in comedy te overwegen. Het verhaal ging namelijk ongeveer zo.

 

Ik: Dus er was eens een stinkdier, en die heette Kwaak Le Stinkie.
Krullenbol: Whahahahaaaaaaa *lachen-gieren-brullen*

Ik: Op een dag ging hij naar school, en zijn klasgenootjes zeiden ‘Hey, goeiemorgen Kwaak Le Stinkie’

Krullenbol: Whahahahaaaaaaa *lachen-gieren-brullen* (nog nahikkend: ‘Nog meer mama’)

Ik: En ze hadden turnen die dag. En Kwaak Le Stinkie….

Krullenbol: Whahahahaaaaaaa *lachen-gieren-brullen- trappelen met de beentjes*

 

Enfin, je snapt het plaatje. Hij gierde het uit van de pret, en wij volgden omdat het steeds even klaterend en vol overgave was. Ook de zesde keer dat Kwaak Le Stinkie ter sprake kwam. En de tiende. En de vijftiende.

Tot Kwaak Le Stinkie ook ging slapen.

Daarna werden wolkenlampjes uitgedaan, kusjes en knuffels uitgewisseld, en slaapwel gewenst.

 

Waarom ik dit nu vertel?

 

Ten eerste, omdat ik dit niet wil vergeten.

 

Ten tweede.

Omdat élk kind een Kwaak Le Stinkie verdient ’s avonds.

En ik hoop dat niemand dat vergeet.