Ik schreef er al eerder over, ik ben een muur tegen gekomen. De huisarts schreef me twee weken thuis voor (nu ja, ‘thuis’, de meesten onder ons zitten al een jaar thuis natuurlijk, maar ‘thuis’ als in: afstand nemen van werk en tot rust proberen te komen).

Na die twee weken zat ik weer in het kabinet, met mogelijk nog grotere wallen dan ervoor. Die wallen krijgen zowaar bijna een eigen postcode denk ik.

Ik vertelde dat mijn eerste week ‘thuis’ gevuld was met een zieke Babybroer, weinig slaap, en heel wat gesprekken over wat er nu eigenlijk gebeurd was en wat ik nu zou moeten doen – met de vertrouwenspersoon op het werk, met iemand van de organisatie die mijn bedrijf medisch ondersteunt…

Die (digitale) gesprekken – hoewel steeds met mensen die het zeker goed met mij voorhebben – eindigden altijd ongeveer hetzelfde: ik die eruit zie alsof ik net 10km heb gelopen in een hittegolf. Ik die dat gesprek nog een paar keer naspeel in mijn hoofd. Bij voorkeur ergens tussen 1 en 3 ’s nachts, wat blijkbaar het aangewezen moment is om jezelf te overtuigen dat je écht wel even tijd mag nemen. Ik die hele dagen hoofdpijn heb. Of drie uur in slaap val overdag, terwijl ik eigenlijk probeerde geen dutjes te doen.

De huisarts stelde nog een maand thuis voor. Hij zei: ‘eens je tot rust komt, is het alsof je een bril afneemt. En dan staat die muur plots veel dichterbij dan je dacht’.

Ik dacht, ‘de huisarts is een onverwacht poëet. En hij heeft gelijk.’

Ik zei, ‘okee dank u’.

Toen merkte ik dat ik door verschillende stadia ging. Stadia die me vrij bekend voorkwamen, vanuit een ander verhaal.

De 5 stadia van ‘thuis’ zitten

1. Ontkenning
   De ontkenning dat er iets mis was, kwam misschien wel al veel eerder. Die muur werd natuurlijk niet van de ene dag op de andere gebouwd. Ik voel al veel eerder dat het scheef aan het lopen was, en ik praatte daar wel over met anderen, maar tegelijk dacht ik steeds dat het zo erg niet was.
   Ik ben er op dit moment nog steeds van overtuigd dat ik op tijd gestopt ben. Ik hoop dat ik binnen een tijdje niet terug kijk op deze zin en denk ‘oh, lieve naïeve jij’…
   .
2. Boosheid/protest
   Ergens zo halverwege de tweede week thuis, kwam er een nieuw gevoel opzetten. Ik werd boos. Misschien is geïrriteerd het juiste woord. Ik werd enorm geïrriteerd, en dan vooral van mezelf.
   
   Want ik heb in het verleden al zoveel erger meegemaakt, zowel fysiek als mentaal. Ik heb zoveel horrorscenario’s geleefd, werkelijk materiaal voor soapseries.
   
   En ik ben altijd blijven gaan. Ben misschien eens een weekje thuis gebleven, na die derde miskraam op acht maanden tijd toen mijn naaste collega zei dat ze ook zwanger was en exact dezelfde uitgerekende datum had dan ik, but that was it. En blijven doorgaan met de glimlach, want als ik later (veel later) aan collega’s vertelde wat er allemaal gebeurd was, kreeg ik vaak de opmerking dat er niets van te merken was geweest.
   
   Dus waarom kan ik dat nu niet? Waarom laat ik enkele kleine, op zich toch wel vrij belachelijke dingen, mij zo aangrijpen?
   
   Oh, en dan werd ik boos op mezelf omdat ik boos was op mezelf. Want het is echt wel okee om even tijd te nemen en blabla. En misschien was hoe ik het in het verleden heb aangepakt, ook niet de beste manier. Dus waarom ben je boos op jezelf? Complex persoon, ikzelf.
   .
3. Onderhandelen en vechten
   In mijn hoofd heb ik al duizend scenario’s bedacht. Hoe het anders kan. Hoe het anders moet. Hoe ik dat ga aanpakken. Wat de mogelijkheden zijn.
   
   Al bij al is dat ook vermoeiend. Ik ben van nature een vechter, oh yes, ik geef nooit op. Maar misschien moet ik nu even wachten voor ik ten strijde trek.
   .
4. Verdriet
   Ik vind het erg spijtig dat het allemaal zo is gelopen. Dat was niet hoe ik het in mijn hoofd had en ik moet dus mijn beeld aanpassen. En al heb ik daar in het verleden al behoorlijk wat ervaring rond opgedaan, ik word er met momenten behoorlijk verdrietig van.
   .
5. Aanvaarding
   Het komt en gaat. Ik hoop dat ik mezelf de kans geef om voldoende rust te nemen. Tegelijk word ik soms wanhopig, want hoe kan iemand ooit rust nemen met twee kleine kindjes en een huishouden en een man die veel werkt en een pandemie en weinig hulp en en en…
   
   Mja, stadium 5… er is nog werk aan.
   
   

Bon, ik ga dan nog een beetje tot rust komen he. Er zijn vandaag geen zieke kindjes thuis, dus misschien lukt het wel.