Dertien jaar al. Dju toch.

/ Bostonbaby

‘Ik mis oma Chris’.

Oh. Hij heeft dat echt gezegd.

Krullenbol mist vaak mensen. Vrienden die even langskwamen op het terras. Zijn neefje nadat we samen zijn gaan wandelen. Manlief of mezelf als we 20 minuten naar de winkel gaan. 

Hij mist ze allemaal.

Maar dus ook oma Chris.

Ik zou kunnen zeggen dat dat helemaal niet kan. Want zoals ik ooit bij een lotgenote las: ‘in de eeuwigheid hebben ze elkaar op een haar na gemist’.

Ik heb nooit haar gezicht gezien bij het vertellen dat ze oma werd. Ik heb haar nooit kunnen bellen om te zeggen dat-ie er was, eindelijk, dat eerste kleinkindje. Hij heeft nooit op haar arm of op haar schoot gezeten, ze heeft het huis niet vol met foto’s van hem (en nu zijn broer) gezet. Ze heeft hem nooit kunnen knuffelen. Ze heeft hem nooit voorgelezen, zoals ze dat voor mij deed, elke dag.

Maar ik heb hem dat wel verteld. 

Nu mist hij haar. Soms, als we in bed de dag overlopen. 

En ik slik iets weg dat blijft zitten en zeg hem wat ik elke keer zeg wanneer hij iemand mist: Dat is okee, je mag iemand missen. Dat wilt zeggen dat je die persoon heel, heel graag ziet. 

En dat ik haar ook mis. Wat mis ik die oma, die alleen bestaat in mijn hoofd.

Dus doe ik het dubbel zo hard, dat graag zien en fier zijn en knuffelen. Voor ons allebei.

Al 13 jaar zonder jou. Dju toch, ma.

13 gedachtes over “Dertien jaar al. Dju toch.”

  2. Slik. Tranen in mijn ogen. Moet zo vreselijk zijn, mama worden zonder mama. Je mama geen oma zien worden. Je kind zien opgroeien zonder oma. Ik zie het bij mijn nichtje en heef, het gemis blijft. Ook al is mijn zus ondertussen al 11 jaar overleden.
    Mijn plusdochter zal het ook zonder haar mama moeten doen. En ik weet dat ik een deel van het gemis kan opvangen, maar niet alles. Ik weet niet hoe het was zwanger te zijn van haar, ik weet niet hoe ze was als baby.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Wat vreselijk van je zus. Ik vind dat verdriet niet slijt, maar verandert. Plots miste ik die oma, omdat ik een kindje kreeg. En ja, niemand om aan te vragen ‘hoe was dat toen ik klein was/hoe was ik toen ik klein was’. Mijn pa is een schat maar die is dat allemaal vergeten…

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

      • Ja, ik volg je daarin, het verdriet slijt niet, het verandert. En het gemis blijft, in oh so many ways.
        Idem hier: mijn man is een ongelooflijk goeie papa, zowel voor zijn eigen kinderen als zijn pluskinderen, maar het frustreert zijn dochter enorm dat hij niets meer weet. Niet om hoe laat ze geboren is, hoe ze was, enzovoort. Ik ken haar van toen ze een jaar of 3 was dus ik kan veel invullen, en we komen heel goed overeen, maar het zal nooit hetzelfde zijn, dat besef ik heel goed. Het is zo fijn om als mama te horen hoe jij zelf was als baby, te kunnen vergelijken…

        Like

Plaats een reactie