Hoop…


Zo vaak verloren. 
Zo vaak gevonden van nooit weggeweest.

Neergemaaid, weggevaagd, uitgerukt en telkens weer opgebloeid. Als onkruid.

Ik heb je gehaat, vervloekt. Verwenst om weg te blijven-

me aan je vastgeklampt, toen alle cijfers, kansen en grafieken riepen om los te laten.


Je zei – niet opgeven. Je mag boos zijn, vloeken, huilen, bang zijn. Je mag dat allemaal. Alleen niet opgeven.

En ik schraapte mezelf nog eens bij elkaar. 
Ik was boos. Ik was bang. Ik was triest.
Maar ik gaf niet op.

En kijk
Toen bleek de grens tussen wat kan, en niet kan, verlegd.

17 gedachtes over “Hoop…

  1. Pingback: 40 before 40 – de afrekening – Boston, baby!

Plaats een reactie