2 februari 2020

Ik klop op zijn deur en steek mijn hoofd binnen in zijn slaapkamer. ‘Goeiemorgen, sch…’ ‘Neeeeee mama! Jij moet weer naar je bedje! Jij mag de bloemetjes nog niet zien!’.

Glimlachend doe ik de deur weer dicht. Ik moet dus terug naar mijn bedje. Tot alles klaar staat beneden, en ik geroepen word. Voor mijn verrassing, die – misschien oh misschien – wel bloemetjes inhoudt.

Ja, ik mag opstaan. Man- en zoonlief staan samen klaar in de living. Er staan twee kaartjes en een klein pakje op tafel. Zij hebben een mooie ruiker achter hun rug, die Krullenbol mag afgeven. Hij heeft zelf de bloemen gekozen, en ik moet zeggen, ze zijn prachtig. Ik krijg knuffels en kusjes en ze zingen ‘Happy birthday to you – in de wei staat een paard – en dat paard bakt een taa-aart, omdat mama verjaart’.

Ik lees de kaartjes en ontdek zo waarom manlief me vroeg om morgennamiddag vrijaf te nemen – een lunch en een paar uur wellness! Hij had gelijk, ik zou het me niet beklagen dat ik die meeting verplaatst heb.

In het pakje zit een kettinkje. Ik vind alles zo mooi, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Wat heb ik toch fantastische ventjes.

Dan moeten we ons opeens wat haasten, want over anderhalf uur staan er vriendjes aan de deur die komen brunchen en er moet nog heel wat gebeuren. Ik spring in mijn kleren en rij naar de winkel om broodjes en koffiekoeken.

Ik kijk op de klok. Het is 8u34 geweest.

Ik moet aan mijn mama denken, zoals elke verjaardag. Dat ze belde en zei ‘het is 8u34, heb ik je wakker gemaakt?’ En dan, zonder het antwoord af te wachten, lachend, ‘want jij hebt mij toen ook wakker gemaakt hoor‘.

En ik denk aan de andere mensen die mij vandaag geen gelukkige verjaardag meer gaan wensen. Mijn groottantes. Mijn tante. Mijn nicht. Damn. Ik ben precies een beetje emotioneel vanmorgen.

Niks dat 20 pistoleetjes en een berg koffiekoeken niet kunnen oplossen.

Thuis is het nog alle hens aan dek want ik heb natuurlijk het perfecte feestje in mijn hoofd, met de perfecte ballonnen en versieringen en fruitsla en en en… help, stress!

Maar wanneer iedereen er is, en we allemaal klaarstaan met een glaasje, word ik rustig. Ze vragen om een speech. Ik heb niks voorbereid.

Ik vertel dat ik de voorbije weken een klein onderzoekje heb gevoerd bij ervaringsdeskundigen, naar 40 worden. Naar hoe dat was, of ze er naar uit keken, of totaal niet. Ik heb héél uiteenlopende antwoorden gekregen.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik twee jaar geleden (niet zo lang he!) ZO een andere verjaardag had. Doodziek. In bed. Immuunsysteem gecrasht. Chemo uitgesteld. Herkende mezelf niet meer in de spiegel.

En nu stond ik daar, met een fijn gezin, toffe vrienden, in goeie gezondheid, met een kop vol ontembaarder-dan-ooit krullen. Klaar om in een stapel lekkernijen te duiken.

Mannekes, veertig worden is zalig. Geloof mij.