Deze morgen werd je wakker toen ik zachtjes je kamer binnen kwam om ‘Happy Birthday’ te zingen.

Je ogen sprongen open en voor alle zekerheid vroeg je het toch nog maar eens: ‘Ben ik nu 4 jaar?’.

Ja, mijn lieve schat, vandaag word je vier jaar. Vier jaar, da’s echt al groot.  Je telt er nu al zo lang naar af, maar vandaag is het zover!

Het spoor van ballonnen viel je meteen op. Je lachte luid toen de hele living versierd bleek. Wauw, een kroon, overal slingers, ballonnen en kaartjes!

Maar, wat zit er onder dat witte doek daar?

Jaaaaaaa, het is die grote fiets waar je al zo lang van droomde! Met een bel, en een poot en twee remmen en alles erop en eraan!

Vandaag brachten we je allebei naar school, met een grote doos vol versierde cupcakes (ja, een klas van 27 kindjes, daar is mama eventjes zoet mee geweest!). Iedereen die je tegenkwam mocht het weten: Jij bent jarig vandaag! En je hebt een grote fiets gekregen!

Ik weet dat je een super dagje tegemoet gaat met al jouw vriendjes, en vanavond eten we pizza. Zaterdag volgt dan het échte feest.

Maar lieve schat, 2 april of niet, met jou is het eigenlijk elke dag een feestje. Het is zo ongelooflijk om jou te mogen zien opgroeien, te zien bijleren. Het is ongelooflijk wat een sprongen jij maakt – letterlijk én figuurlijk.

Vier jaar geleden ging onze mooiste wens in vervulling. Wat hebben wij uitgekeken naar je komst, jarenlang. Héél soms, als we durfden dromen, dachten we: ‘wie weet, wie weet, mogen we ooit mama en papa worden. En wie weet, wordt het wel kindje met blonde krulletjes’.

Daar denk ik nu zo vaak aan. En dan ben ik zo dankbaar dat jij er bent.

Van in het begin was het voor mij duidelijk: wij, met ons drietjes, wij doen dit samen. Wij zoeken het samen uit, dat baby-gedoe, de moeilijke momentjes, het slaapgebrek, de borstvoedingsperikelen, de frustraties, de woede omdat het koekje gebroken is.

En dat doen we nog steeds. Al leidt dat soms tot een aanpak die niet iedereen ideaal vindt. Niet straffen, maar bespreken. Niet afzonderen, maar aanhalen. Niet roepen, maar rust doorgeven. Niet minimaliseren, maar serieus nemen.

Voor ons voelt dat goed, voelt dat alsof we het samen aanpakken. Ik hoop dat jij er later ook met een warm gevoel op terug kijkt, op dat nest van ons.

Als ik jou in één woord zou moeten omschrijven, zou het – buiten schattig natuurlijk – ‘goed’ zijn. ‘Flink’ zeggen je juffen, maar ik zou dat anders noemen.

Jij bent zo intrinsiek goed, dat je altijd de regels wilt volgen, en anderen erop aanspreekt als zij dat niet doen. Dat je je zorgen maakt dat bloemen dood gaan als je ze plukt, dat je je het niet kan voorstellen dat je iemand expres zou pijn doen. Dat je je eigen doekjes uitleent als ik zeg dat ik ergens pijn heb. Dat je andere kindjes helpt als zij iets niet kunnen wat jij wel onder de knie hebt.

Soms denk ik dat we je ook nog wat ‘scherpe randjes’ gaan moeten leren, maar dan bedenk ik me dat de wereld daar vanzelf wel voor zorgt.

Daarom kan ik alleen maar blij zijn dat jij zo enthousiast wordt van… ja, van bijna alles eigenlijk. Van spelen, van turnen, van samen bakken, van samen boodschappen doen, van kleuren, van diertjes, van auto’s, van treinen, van cijfers en sinds kort ook van letters.

Jij slorpt alles op als een spons en verbaast ons elke keer met wat je oppikt en meeneemt.

En ja, dat perfectionistisch trekje, waarbij je kwaad kan worden als iets dan niet van de eerste keer lukt, of niet goed genoeg naar jouw mening… dat is een spiegel, je hebt niet alleen de krulletjes van mij geërfd, vrees ik.

Ik vond drie een heerlijke leeftijd. De ontwikkeling van jouw humor is geweldig. Je verhaaltjes die altijd langer werden, die onverwachte gedachtesprongen of links die je soms legt. Je voelt je sneller op je gemak in een groep. Je ontwikkelt je eigen smaak in kleren (jammer genoeg niet altijd datgene dat mama dan net zo leuk vond).

Ik kijk al uit naar dat volgende jaar.

Gelukkige verjaardag, lieve schat. Vier jaar, da’s echt al groot.