Mijn moeder was met vier thuis. Mijn vader komt uit een gezin met zeven kinderen.

Dat maakt dat ik opgroeide met een hele verzameling tantes. En nonkels/ooms natuurlijk ook, maar vandaag wil ik het over de tantes hebben.

Sommigen zagen we bijna wekelijks, sommigen 2 keer per jaar. Sommigen noem ik tante, sommigen gewoon bij hun naam. Met sommigen heb ik hele fijne herinneringen opgebouwd, met anderen heb ik nooit een écht gesprek gevoerd.

Wat natuurlijk logisch is, binnen een groep van een tiental dames.

Dat maakte dat er een vraag in me opborrelde, toen ik in 2012 een telefoontje kreeg met de melding dat een schoonzusje zwanger was – wat voor tante wil ik worden?

Ik geef toe, ik ben niet de vrouw die hoge kreetjes laat als er een baby gespot wordt. Ik zal hooguit eens glimlachen, maar in zwijm hoef ik daar niet van te vallen. Ik heb heel lang gedacht dat ik geen ‘kind-persoon’ was, maar ik merkte wel dat kinderen over het algemeen best wel graag bij me in de buurt waren. Misschien omdat ik ‘gewoon’ deed? Of omdat ik me met dezelfde ernst helemaal kan smijten in een fantasiewereld?

Hoe dan ook, manlief straalt wél 100% ‘kind-persoon’ uit, zijn scoutsverleden kwam hem goed van pas. Hij werd dan ook vaker als babysit gevraagd dan ikzelf. Niet dat ik me nu opeens kandidaat stel he mensen! Het is louter een vaststelling.

Dus toen mijn nichtje geboren werd, gingen we naar het ziekenhuis, en noemden we elkaar ‘nonkel’ en ‘tante’ voor de gein. Maar het klonk wel goed, moet ik zeggen.

Ik had alleen niet verwacht wat er toen zou gebeuren.

Ik had helemaal niet gedacht dat ik me zo betrokken zou voelen bij dat kleine hummeltje. Dat ik meteen een gevoel zou hebben van ‘ja, jij hoort bij de clan’.

Dat ik zo ontroerd zou zijn, toen ze me voor het eerst bij mijn naam noemde (en het landde op ‘Tanti’ want Tante Isabelle is zo lang en moeilijk uit te spreken en ik ben ook nog geen 100). Ze gaf er mij een high five’je bij en ik smolt daar ter plekke.

Ondertussen ben ik de fiere Tanti van vier nichtjes, een neefje en een neefje op komst. Ik ben altijd blij als ik hen zie, ook al omdat het zo heerlijk is om Krullenbol te zien verbroederen – hij is nog steeds enig kind en het doet iets met een mens om hem dan te horen gieren van het lachen met het neefje, te zie hoe hij vol bewondering opkijkt naar de oudere nichtjes, of te merken dat hij het jongere nichtje aan het commanderen is, en zij zich dat (even) laat welgevallen.

Ik heb zelf goeie herinneringen aan opgroeien met mijn neven en nichten (al is een deel ervan 20 jaar ouder dan ik), dus ik hoop dan deze generatie te kunnen meenemen.

Dus ja, wat voor Tanti wil ik zijn? De Tanti die coole taarten bakt als ze jarig zijn. De Tanti die samen koekjes of cake maakt. De Tanti die brieven schrijft, als zij het alfabet leren. Die hen meeneemt naar de speeltuin met een rugzak vol lekkers.

Ik heb de meest geduldige ouders gehad, maar hey, zelfs ik heb ooit mijn koffers gepakt om ‘bij mijn tante te gaan wonen’. Zij ontving me met open armen, luisterde naar mijn verhaal, gaf me een pakje chips en bracht me gekalmeerd terug naar huis.

Wel, bij deze Tanti zal er ook altijd een plekje zijn.

(en geen chips, moet ik toegeven, maar chocola wel. Er zal altijd chocola zijn).