Sneeuw

/ Bostonbaby

Elk jaar opnieuw komt het er wel eens van. Op zich is het dus niet eens zo uitzonderlijk.

En toch.

Elk jaar opnieuw vind ik die eerste sneeuw… bijna magisch.

Er dwarrelen bevroren vlokken water naar beneden. En alles wordt wit.

En ja, in België betekent dat ook dat het halve land op zijn kop staat, vervoersmiddelen massaal in staking gaan, we een paar ton zout de natuur in kappen, het nieuwsbericht alleen daarover lijkt te gaan…

Maar als ik dan naar buiten kijk, is het alsof de winterplooien zijn gladgestreken.

Alles klinkt stiller, als er een tapijt ligt.

Het licht is anders.

Alsof sneeuw het ene vasthoudt, en het andere weerkaatst.

Als je dan nog een zonnetje krijgt, en je helemaal ingeduffeld naar buiten stapt, klaar om je voetafdrukken achter te laten op de wereld –

– dan kan je toch niet anders dan denken

‘Die winter is zo slecht nog niet’.

Tot het de volgende dag geen licht lijkt te worden, alles vol smurrie ligt, en het de hele tijd drasht. Dan denk ik als bij toeval andere dingen (*niet voor publicatie*).

Houden jullie van de sneeuw?

10 gedachtes over “Sneeuw”

Plaats een reactie