Met 2019 in het vizier wilde ik toch even terugkijken. 2018 was het jaar van de renaissance, zoals een vriendin het zo mooi zei, nadat ik in 2017 behoorlijk ben neergemaaid.

In januari was ik ziek. Heel ziek. En werd ik nog zieker.

In februari had ik mijn laatste behandeling. De heropbouw kon beginnen!

In maart gingen we een paar dagen naar Centerparcs, en dat was heerlijk.

In april durfde ik voor het eerst mutsjes en sjaaltjes achterwege te laten. Krullenbol ging voor het eerst naar school en dat ging al gauw heel goed.

In mei was manlief even op zakenreis, begon ik aan weight watchers om het extra behandelingsgewicht kwijt te raken en werkte ik vooral aan mezelf – wandelen, wandelen, wandelen, kine, rusten.

In juni gingen we een paar dagen naar de zee en was ik dankbaar wat ik daar allemaal alweer kon. Maar ik liep ook geregeld tegen een muur als ik te ver wilde gaan.

In juli genoten we van het heerlijke weer en kon ons sociaal leven weer wakker worden.

In augustus gingen we op vakantie naar Italië met de hele schoonfamilie en we genoten hier alle drie zo enorm van, dat we beseften dat een échte vakantie alweer te lang geleden was.

In september kon ik alweer wat meer hebben, ging ik een kookuitdaging aan en begon ik héél heel voorzichtig weer met Start to Run.

In oktober ging ik met een vriendin naar Lissabon en stond ik versteld dat ik meer dan 20 km kon wandelen op twee dagen. Dat we daarna de wellness in doken, dat verbaasde me dan weer minder.

In november hakte ik de knoop door en begon ik opnieuw te werken, na een jaar ziekteverlof. Het was erg spannend, ook al ging ik maar 30% werken. Het lukte wonderwel, al is de day after best pittig en gedwongen uitrusten geblazen. Ik ging suikervrij eten en dat beviel me prima – na het afkicken toch.

In december botste ik op mijn grenzen van wat al gaat en kan. Ik keek enorm uit naar de feestdagen, en genoot met volle teugen van de gezelligheid. Ik probeerde wat nieuwe dingen uit op mijn blog, verse rubrieken, gaf producten weg, organiseerde een enquête…

En ik liep de Eindejaarscorrida in Leuven uit in 1 keer (dat was het doel) in minder dan 30 min (dat was niet het doel want ik had nooit geloofd dat dat zou lukken). Over de streep gaan en beginnen snotteren, het is weer eens wat anders – want ik was zo zo dankbaar.

Een enorme opsteker, op de valreep van een vreemd jaar.

Ik wens jullie allemaal een heerlijk einde en een schitterend begin.