2 december 1999

Gisteren heb je tijdens de film mijn hand vastgehouden. Mijn hart sprong zowat uit mijn lijf. Ik heb niets meer van de film gezien, maar bleef schijnbaar geïnteresseerd star naar het scherm staren.

Na het praten op je kot, waarbij ik je alle mogelijke signalen stuurde, had je me bij het afscheid nog steeds niet gekust. Dus deed ik dat maar, heel snel, om daarna gauw weg te lopen, helemaal assepoesterig, naar mijn pompoen –euh, auto.

Vandaag kus ik je weer. Maar geen van beiden loopt weg.

2 december 2003

We zijn samen afgestudeerd en wonen onofficieel samen op een klein flatje in Leuven. Ik ben een paar maanden aan het werk op Buitenlandse Zaken. Het werk is onnoemelijk saai. Ik ben ondertussen een aggregaat aan het volgen, om lessen wetenschap in het middelbaar te kunnen geven.

Jij verdedigt vandaag je doctoraatsvoorstel voor een jury, en hoopt op een beurs. We gaan samen lunchen om te vieren dat het vrij goed ging. Ik zweer dat een doctoraat niets voor mij is.

2 december 2007

We werken allebei aan ons doctoraat, en wonen sinds vorig jaar in een ruim appartement in Leuven. Tien dagen geleden werd mijn mama niet meer wakker. Ik ben helemaal kapot, maar zo dankbaar dat jij haar ook goed gekend hebt. Jij bent mijn rots in een hele, hele donkere tijd.

2 december 2011

We zijn nog niet lang terug van een hemelse huwelijksreis in Thailand, en houden het gevoel van wittebroodsweken levend in ons huisje. We mogen ons allebei doctor noemen. We dromen van een kindje. Mijn rugpijn blijkt een serieuze hernia te zijn.

2 december 2015

We vragen MJ, onze nanny/babysit om een paar uur langs te komen en op onze acht maanden oude schat te letten. Wij gaan uit eten in Brookline centrum, onze thuisbasis sinds een half jaar. We houden van Boston, van ons leven daar, en van elkaar. Maar niet van de Vietnamees waar we gaan dineren. Amerika en goed eten, het blijft een uitdagende combo.

 

2 december 2016

We raken zo langzaamaan gewend aan opnieuw in België zijn. Jij hebt je droomjob te pakken, ik keer terug naar het bedrijf waar ik daarvoor al werkte. Er blijkt heel wat veranderd, en niet altijd in mijn voordeel. We dromen van een broertje of een zusje voor onze krullenbol.

 

2 december 2017

Ik zit midden in de loodzware chemobehandeling voor een mola zwangerschap – iets waar ik tot voor deze zomer nog nooit van gehoord had. De laatste maanden zijn we bedolven onder een tsunami van slecht nieuws – het leek altijd maar erger te worden.

Over twee dagen moet ik weer 50 uur aan een baxter gaan hangen in het ziekenhuis, maar vanavond eten we sushi.

 

2 december 2018

Een rustig weekend is welkom: jij hebt het superdruk en ik moet wat bekomen van mijn derde week opnieuw aan het werk, na een jaar ziekteverlof. Krullenbol rust uit van een week in de klas. De klas vindt hij heerlijk. Wij vinden krullenbol heerlijk. Ik ga joggen want ik kan dat opnieuw. Ik speel met onze schat, want ik kan dat opnieuw. We koken samen, want… ja.

Dromen hebben we nog altijd, illusies iets minder. 19 jaar zijn we samen vandaag, letterlijk een half leven. Mijn verhaal telt evenveel hoofdstukken zonder jou als met jou.

 

Vanaf morgen zijn er méér bladzijden met een gouden randje.

Want schat, daar zorg jij voor, elke dag.

 

 

 

 

***Het idee voor deze flashback post kreeg ik van Trijnewijn.