Ik sta aan mijn auto op de parking van het kinderdagverblijf, en mijn zoon krijgt een crisis. Een tantrum, zoals ze dat in het Engels zeggen. Een epic tantrum, zoals ik dat zou zeggen.
Ik heb hem net opgepikt na een dagje spelen waarop alles normaal verlopen is, volgens de verzorgsters. Hij was blij om mij te zien.
Maar toen.
Toen viel er een verdwaalde regendruppel op zijn schoen. En die maakte een vlek. Een VLEK mensen!
ALL. HELL. BREAKS.LOOSE.
Hij huilt hard en de tranen biggelen over zijn wangen. Geen sprake van dat hij met KLETSNATTE schoenen in de wagen stapt. Nee. Hij blijft wel hier, alsjeblieft, dankjewel. Hij blijft hier wel naast de auto zitten.
Omkopen met een koekje? Moeder, wat denk je wel? Zo goedkoop is ie niet hoor.
Ik zou hem kunnen zeggen dat hij moest ophouden met huilen. Ik zou kunnen sussen (of een poging doen). Ik zou boos kunnen worden, en roepen. Ik zou hem in de autostoel kunnen wringen (toen kon ik dat nog).
Maar dat deed ik niet.
Wat ik wel deed? Het enige dat hielp – ik deed niets.
Ik ging een halve meter van hem zitten, en zei dat als hij een knuffel wilde, hij het maar moest zeggen. Ik raakte hem niet aan. Ik keek niet zijn kant op.
Er passeerde mensen. Die keken, ja. Maar ik schaamde me niet. Waarom zou ik? Omdat mijn kind overprikkeld is na een drukke dag? Omdat hij dat mag uiten? Omdat ik hem de tijd geef om te razen?
Nee, daar schaam ik mij niet voor.
Dat is een parel van een tip die ik zou geven aan kersverse ouders – voor zover iemand tips van mij zou willen.
Niets doen is soms het beste wat je kan doen.
Mijn zoon was iets rustiger geworden, aanspreekbaar. Ik vroeg of hij een knuffel kon gebruiken. Hij knikte. Ik nam hem op schoot, we zaten zo nog even. Toen vroeg ik of we samen naar huis konden gaan. Hij knikte weer, en ik zette hem zonder moeite in de autostoel.
Dit heeft alles bij elkaar een paar minuten geduurd, en ik kwam- redelijk opgetogen – thuis met een vrolijk kwebbelende peuter. Denk je dat roepen, dreigen, en forceren, tot een beter resultaat hadden geleid?
Ik ook niet.
Lees bij Misses Lee Blogt mijn gastblog in de reeks ‘Bewust maar niet perfect’ met de vijf andere supereenvoudige mantra’s die me al ontelbare keren hebben geholpen bij pittige ouderschapsmomentjes! Omdat iedereen soms wel een reddingsboei kan gebruiken in de stormen van onze kinderen (en van ons!).
Boston, baby! 
Haha, dat deed ik ook. Ze laten uitrazen en dan van op afstand toekijken of alles wel normaal verliep. Tot de storm gepasseerd was… En ja hoor, ik ben ook wel eens boos geworden, maar je leert snel dat dat niet helpt…
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad! Alleen jammer dat het wel nog de ‘geijkte’ manier is om dan super streng te gaan doen, en je aan je kind te ‘ergeren’. Als je dat niet doet, krijg je rare blikken, of zelfs commentaar. niet dat ik me dat aantrek, haha.
LikeLike
Ik heb daarna altijd de oordelende blikken proberen te vermijden bij andere mama’s. Ik heb altijd geprobeerd over te brengen: “Sterkte, been there, done that & this too shall pass…”
LikeLike
Voorlopig nog niet zo veel crisissen gehad, maar ik ga deze tip zeker onthouden. Want ik denk dat wij ook met een heel gevoelig peutertje zitten, dat snel overprikkeld is. Bedankt!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb ook al geprobeerd dan streng te zijn, of hem te dwingen, maar in zo’n situatie wordt hij daar alleen maar wilder/verdrietiger van. En het kost mij veel energie, ik wil helemaal geen strijd. Dus dit is echt onze beste manier denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik g er eigenlijk ook net zo mee om als dat je beschrijft. rustig blijven en zo neutraal mogelijk proberen t blijven.de omgeving boeit zich er helaas te vaak mee, dat helaas dan weer wel
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan dat gelukkig vrij goed negeren. of net recht naar die mensen kijken, en dan glimlachen. 🙂
LikeLike
Heel mooie tip! En hier werkt het exact zo. Het heeft zelfs een mooie naam: time in 😉
Een hele andere situatie maar toch vergelijkbaar: Nora zat op de onderkant van de kar en toen we aan de kassa stonden reed ik per ongeluk met de kar over haar hand, dat deed echt pijn denk ik. Maar in plaats van boos te worden omdat ze zo onnozel aan het doen was (ik had al veel mensen zien kijken ‘wie laat zijn kind daar nu zitten, dat komt ervan’) heb ik haar bij mij genomen en echt laten uithuilen want ze besefte maar al te goed wat er mis was gegaan zonder dat ik dat hoefde te herhalen. En ja de mensen achter ons aan de kassa moesten maar even wachten tot ik uitgemoederd was 😉 het is zo’n verbindend moment en je komt er allebei zoveel rustiger en meer voldaan uit … bedankt om zo’n fijne gastblog te schrijven!
LikeLike
eweldig mooi eoplossing! Bij mijn zoon hielp dit ook, bij dochterlief niet, die kon echt verdrinken in verdriet. Daar was het verstandiger een dijk op te werpen. En dat hielp bij haar
LikeLike
Ja, ik denk dat elk kind wel anders is hierin. En elke situatie.
LikeLike
Je komt er al snel achter wat het beste werkt en ik denk dat dit ook de beste manier is. Al word je geduld natuurlijk wel op de proef gesteld.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel vaak doe ik ook gewoon niets. Ik heb gemerkt dat even negeren en laten uitrazen het beste werkt. Zelfs al kijkt de rest van de wereld daar vreemd van op 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je dit beschrijft. Het jammere is dat mensen die oordelen gewoon zo snel hebben. Elk kind is anders, dus elk kind behandel je ook op een andere manier.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad!
LikeLike
Ik heb geen idee hoe ik zou reageren, maar hoop in iedergeval nooit te reageren om een ander te pleasen. Ik denk dat je als ouder de enige bent die echt goed kan beslissen wat het beste is, maar of dat dan het beste is weet ik ook niet! Misschien ipv over elkaar oordelen zou je ook elkaar kunnen helpen op zo’n moment.
LikeLike
Ik vind dat je het super hebt aangepakt. Ga ik ook eens proberen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb zelf geen kinderen maar deze aanpak is zeker inspirerend. Volgens mij kan hij ook op volwassenen worden toegepast. Iedereen jaagt zich wel eens op of is geïrriteerd voor iets kleins! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Volgens mij werkt dat bij volwassenen ook.
LikeLike
Hehehe zo ver had ik nog niet gedacht, maar je hebt ongetwijfeld gelijk – iedereen heeft wel eens nood om uit te razen 🙂
LikeLike
Hier de hele dagen crisis, jankbuien en woedeaanvallen… Zoooow gezellig 😉 Het valt ook niet mee om drie jaar te zijn. Voor zijn 18e is het vast wel over 😉
LikeLike
poe mama zijn is nog een hele taak zo te lezen
wel leuk om te lezen hoe je eea aanpakt
LikeLike
Hahaha, ja het is een hele taak. Maar wel een hele fijne. En een heel leerzame (geduld hebben met mijn zoon heeft me ook geleerd wat meer geduld te hebben met andere mensen).
LikeLike
Oh Wauw, wat super goed opgelost. Deden meer ouders het maar zo!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel. Denk dat het nog altijd van kind tot kind afhangt, maar ja, ik denk dat we ons vaak laten leiden door ‘wat zal de omgeving wel niet denken’.
LikeLike
o hebben we hier ook gehad al heb ik gelukkig geen grote supermarkt drama’s hoeven meemaken
LikeLike
Hebben we allemaal wel meegemaakt maar op de moment zelf is het iest minder leuk…
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje ik probeer er eentje terug te halen van vroeger maar moet je eerlijk zeggen dat mijn kids niet zo waren van een crisis (in het openbaar). Geen van drietjes ook. Maar…ze halen het nu mooi in hoor als pubers (en dan is het uitrazen eigenlijk ook het beste)
LikeGeliked door 1 persoon
Ons ventje heeft het ook niet zo vaak, maar als het gebeurt heeft het veel te maken met vermoeidheid, overprikkeling, of verveling. Over enkele jaren zal ik checken of ie als puber hetzelfde doet 🙂
LikeLike
De perfecte reactie, ik probeer dat zelf ook zo te doen, maar soms ben ik zelf ook overprikkelt en dan kost het me veel moeite en vaak tot tien tellen om mijn geduld te bewaren.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat snap ik, dan kan het ook even helpen om rustig adem te halen en wat afstand te bewaren, maar dan voor jezelf 🙂
LikeLike
Elk kind is anders en elke uitbarsting is anders en ook ik ben niet op elk moment in dezelfde gemoedstoestand dus mijn reactie varieert wel.
Maar met wat meer ervaring te krijgen, merk ik wel dat ik in het algemeen er wel vrij rustig bij blijf (ok ok, soms niet, maar meestal wel) en ik weet ook dat die uitbarstingetjes bij mijn kinderen gelukkig vrij snel voorbij gaan. Soms heb ik gewoon ook keiveel medelijden met die oprechte ontgoocheling/kwaadheid die voor hen overwelmend is en die ze niet te baas kunnen. Soms moet ik me tegenhouden ze niet direct kapot te knuffelen. Ocharme, al die emoties.
Meestal negeer ik even (taken verder doen die ik bezig ben, verder wandelen, even in de andere kamer gaan) en dan terugkeren, hurken en en begrijpend maar kordaat praten. Dat ik de frustratie helemaal snap maar dat … en dan meestal afleiden naar een ander onderwerp.
Mijn jongste peuter die heel sterk weet wat hij wil, heeft veel vaker tantrums dan mijn oudste die alles meer verdrietig opkropt. De jongste kan dan , zeker bij vermoeidheid, heel moeilijk de ontgoocheling te baas als iets niet gebeurt zoals hij wil. Maar hij zal niet snel zelf dan naar ons toekomen, dus ik neem zelf wel initiatief na het eerste geraas om terug naar hem te komen en hem te kalmeren.
Op vakantie in de US heb ik hem in een provinciaal park wel op een pleintje 5 minuten luid laten brullen terwijl ik wegstapte uit zicht binnen in een winkeltje (waar ik hem door raampje echter wel kon zien) onder de verbaasde blikken van 2 andere toeristen. Die dachten vast dat ik hem achterliet? Na hem een tijd laten brullen liep ik terug, knuffelde ik hem even en vroeg dan of hij mee wou komen. Hij slikte wat tranen weg, hapte naar adem en nam mijn hand vast waarna we samen langzaam het winkeltje terug inwandelden.
LikeGeliked door 1 persoon
Pingback: 10 dingen die ik als moeder nooit ging doen – Boston, baby!