Weet je nog, je eerste sollicitatie? Groen achter je oren, ergens begin de 20, in een net iets te wijd pak, en zoooo nerveus!

Je stapt binnen, probeert een niet te klam polleke te geven, zet je neer, en haalt je documenten boven. Een paar mooie kopietjes, in een plastic mapje. Eerst gaan ze door je CV, vragen ze wat over je opleiding, je ervaring. Dan slaan ze je babyfotoalbum open. Jij in bad, jij op het potje, jij op de fiets, toen je ma je haar had geknipt en dat niet bepaald recht was… allemaal mooi bijgehouden door je mama, voorzien van kleurige commentaren, over een schattige bijnaam na een accidentje in de kleuterklas.

De interviewer fronst even de wenkbrauwen, en gaat laconiek verder. ‘Zo Mevrouw Poepiedrollie… waarom moet u onze leraar/dokter/advocaat/… worden?’

 

Te gek? Te raar? Ongepast? Too much information?

Het is anders precies waar onze kinderen over enkele jaren mee geconfronteerd zullen worden. Hun hele jeugd ligt voor het grijpen op het internet. Door ons, de ouders met de camera, op zoek naar een paar ‘likes’.

Er is wat controverse over, over het al dan niet ‘delen’ van je kind op sociale media.

Toen ik begon te bloggen, heb ik hier eigenlijk eerder mijn gevoel in gevolgd, om zoonlief niet bij naam te noemen – ook al was de blog vooral voor vrienden en familie.

Hoe meer ik erover las, en hoe meer sociale mediakanalen erbij kwamen (Instagram, twitter, …), hoe meer ik van deze keuze om hem niet herkenbaar in beeld te brengen- en in een verlengde daarvan mezelf ook niet – overtuigd raakte.

En omdat ik recent de vraag kreeg, ben ik even verder gaan denken.

Mijn 5 redenen om mijn kind niet herkenbaar weer te geven op sociale media:

1. Het internet is voor altijd

Deze lijkt zo logisch, maar staan we voldoende stil bij de gevolgen? Het voorbeeld dat ik hierboven aanhaalde, is natuurlijk hilarisch, maar het ligt volgens mij niet ver van de waarheid. Het is nu al een feit dat werkgevers sollicitanten googlen. Wat wil je dat ze tegen komen over je kinderen?

Ja, we moeten eerlijk zijn. Ja, het heeft waarde om het leven ‘zoals het is’ weer te geven op sociale media. (Eerlijk: ik zie ook liever een schattig babysnoetje op Facebook dan de achterkant van een hoofd).

Maar op een sollicitatie zet iedereen graag zijn beste beentje voor. En als de werkgever net grappige/beschamende/zotte foto’s heeft zien passeren, dan geeft dat toch een bepaald beeld, nog voor je de kamer bent binnengestapt.

 

Ik besef heel goed dat de jeugd tegenwoordig zelf bijdraagt tot die hoop zotte foto’s op het internet. Ook – of vooral – de digital natives van vandaag hebben begeleiding nodig over het blootgeven (soms letterlijk) van jezelf op het internet. Daar is iedereen het wel over eens, denk ik.

Maar als wij onze kinderen willen aanleren dat je moet nadenken over wat je post, moeten wij daar zelf dan niet het goeie voorbeeld in geven?

 

2. Je kind kan dit niet fijn vinden – nu of in de toekomst

Kinderen kennen vanaf een jaar of zes gevoelens van schaamte. Natuurlijk geldt dat dan ook voor alle foto’s die we op internet hebben gezwierd nog voor ze die leeftijd of gevoelens hadden.

Het is tof dat we rekening houden met de wensen van ons kind (‘hij vroeg me die foto niet te plaatsen, dus ik heb dit niet gedaan’), van zodra ze dit kunnen uiten, maar zouden we dan niet beter anticiperen op de mogelijke bezwaren? Want zoals ik al aanhaalde in nr. 1: het internet is voor altijd.

 

En als een werkgever dit kan vinden, en er mogelijk negatieve gevolgen aan kan koppelen, dan kunnen andere kinderen, dit zeker ook.

Kinderen kunnen wreed zijn voor elkaar, en er is weinig nodig om iemand te gaan pesten. In een tijd waarin cyber bullying een ernstig fenomeen is, is het misschien verstandig om niet meer ammunitie op het internet te gooien?

3. Het is niet altijd veilig

Ik heb het nu gehad over mogelijke werkgevers en mogelijke pestkoppen die de foto’s van je kinderen van het internet kunnen plukken. Maar jammer genoeg blijft het daar niet bij.

We weten eigenlijk allemaal maar al te goed dat er mensen zijn met vreselijke bedoelingen die op het internet ronddolen. Die foto van je kindje in het bad krijgt dan opeens een heel andere kleur.

En ja, ik ben een positief persoon. Ik wil er niet van uit gaan dat mensen slechte bedoelingen hebben. En de overgrote meerderheid van de mensen op internet gaan inderdaad van ‘aaaaah, zo schattig’ als ze je foto’s zien.

Arda Gerkens, directeur van het Expertisebureau Online Kindermisbruik stelt:

‘Ik geloof niet dat er iets bestaat als te voorzichtig zijn op internet’.

Kijk, alle positiviteit ten spijt, we moeten ook realistisch zijn. Ik mocht vroeger tot na het donker in een bos gaan spelen. Zonder gsm. Zonder iets te laten weten. Zou ik dat nu toelaten aan mijn eigen zoon? Van ze leven niet! Ook al zal de overgrote meerderheid van de mensen in dat bos ook de beste bedoelingen hebben.

 

4. Facebook, Instagram en WhatsApp mogen je foto’s gebruiken

Eigenlijk weten we dit al. Er is een tijd geleden al wat ophef over geweest. Sommige mensen dachten dat ze gewoon een melding moesten posten op hun tijdslijn dat Facebook hun foto’s niet mocht gebruiken.

Helaas pindakaas, dat werkt niet. Ook al blijft het auteursrecht van jou, Facebook (en dus ook Instagram en WhatsApp, bedrijven die Facebook bezit), mag de foto’s die jij post – ook in privé conversaties naar je familie, ook als je het enkel post in een ‘gesloten’ tijdslijn voor jouw vrienden – gebruiken.

Dat betekent dat jouw foto opeens kan gebruikt worden voor reclame, zonder dat jij hier een cent van ziet. Helemaal bitter wordt het dan als dat ook nog een aanstootgevende reclame zou zijn, of een reclame voor een product waar jij je helemaal niet in kan vinden. Dan is jouw kind daar het gezicht voor. Fijn zo.

Omdat wij wel degelijk familiefoto’s delen over WhatsApp, ben ik recent overgeschakeld naar Signal. Dat is een identieke manier van ‘appen’ maar zonder de onbestaande privacy settings.

 

5. Privacy is een persoonlijk recht

 

Het is een begrip dat ons zoveel rond de oren is geslagen, weten we nog wel wat privacy precies is?

Volgens Wikipedia is Privacy een afweerrecht dat de persoonlijke levenssfeer beschermt. Het is een persoonlijke vrijheid, de gelegenheid om zich af te zonderen. Later is dit uitgebreid met ‘zelf bepalen wie welke informatie over ons krijgt’ en ‘de wens onbespied en onbewaakt te leven’.

 

Wat ik hieruit opmaak is dat elk individu de keuze heeft wie welke informatie over zichzelf krijgt. Het is dus niet aan mij om voor mijn kind te beslissen.

Mijn kind is een eigen individu, met zijn eigen levenssfeer, en ook al heb ik daar als ouder behoorlijk veel in te bepalen – zeker als je kindje nog klein is – het is naar mijn gevoel niet aan mij te beslissen die privacy ten dele ‘weg te geven’.

 

Ik deel ook graag op Facebook, al is het enkel voor vrienden, en dit heeft sowieso verregaande gevolgen voor mijn privacy. Facebook maakt een dataprofiel aan van iedereen die iets post, weet op basis van je zoektermen dat je zwanger bent (in sommige gevallen al voor jij of je familie dat weet), weet dat jij een kind hebt, en weet ongelooflijk veel over de sociale achtergrond van dat kind en zijn ouders.

En nee, ik heb niets te verbergen. En ja, ik krijg ook de kriebels van mensen die op sociale media zo hard een fake beeld ophangen van ‘alles is hier perfect hoor’.

Maar dat pleit mij niet vrij van kritisch nadenken over mijn eigen privacy, en die van mijn kind.

 

Ik hoor wel vaker: als onze kinderen groot zijn, posten ze alles en nog wat op sociale media, dan is het hek toch helemaal van de dam.

Maar is dat zo? Hoe weten we dit zeker? Het is nu al zo dat 91% van de ouders zich zorgen maakt over de online veiligheid van de kinderen. Het is nu al zo dat vele mensen hun zelfbeeld laten afhangen van het aantal likes. We delen almaar meer en meer, op meer kanalen, en de gevolgen hiervan laten zich nu al voelen.

Waarom er dan vanuit gaan dat die slinger steeds verder naar die kant gaat doorslaan? Is het ook niet waarschijnlijk dat we ergens stevig tegen een muur (of Facebook wall?) gaan aanlopen, en dat er via regels, restricties, maar ook bewustmakingscampagnes e.d. net WEL voorzichtiger gaat worden omgegaan met privacy?

Ik wil hier geen welles/nietes spelletje beginnen, want niemand heeft een glazen bol. Ik wil alleen stellen: als je gelooft dat bovenstaande een mogelijkheid is – en dat onze kinderen daardoor niet opgezet gaan zijn met onze ‘vrijgevigheid wat betreft privacy’ op dit moment – waarom zou je dat risico dan lopen?

 

En als het toch zo is dat ze alles met iedereen gaan delen – laat het dan hun (weloverwogen, begeleide) keuze zijn. Hun leven, hun privacy.

 

 

Samengevat heb ik vijf grote redenen waarom ik mijn kind niet bij naam noem, of herkenbaar in beeld breng op openbare sociale media.

1. Het internet is voor altijd
2. Je kind kan dit niet fijn vinden
3. Het is niet altijd veilig
4. Facebook e.d. mogen je foto’s gebruiken
5. Privacy is een persoonlijk recht van je kind

 

Dit zijn mijn persoonlijke ideeën hierover. Ik doe het dus niet- of probeer het te beperken. Daarmee wil ik niemand veroordelen die dat wel doet. Ik beantwoord alleen een vraag over mijn redenen om terughoudend te zijn.

 

Delen jullie je kind(eren) op sociale media? Waarom wel, of niet?