Toen ik samen met Sofie van de blog Fiekefatjerietjes mijn uitdaging besprak, stelde ze dat manlief het toch écht wel zou merken als ik plots een hele week vegetarisch of zelfs veganistisch zou gaan koken.

Ik was daar niet zo zeker van. Manlief is dan wel een attent, lieve man, die vaak al sneller dan ikzelf doorheb dat er me iets dwarszit, maar voor heel wat andere dingen is hij stekeblind.

Zo heb ik ooit een verrassingsfeest gepland, waarbij ik terwijl hij thuis was een sportzak vol spullen heb binnen gezeuld. Hij heeft dat (per ongeluk) gezien, vroeg ernaar, ik zei gewoon ‘niets om je zorgen over te maken’, zette de zak uit beeld, en een week later was de lieverd compleet verrast dat die sportzak vol verrassingen zat.

 

Gelukkig ben ik echt niet het type dat gaat shoppen in de stad en dan een zin begint met ‘hey schat, zie je niets anders aan mij’, want ik zweer het je, dat is een verloren zaak.

Zo een slimme mens, zo een slechte detective. (Love you, sweetie!)

 

Maar goed, om hem toch niet te onderschatten, wilde ik graag een vleesvervanger gebruiken, en de bloemkoolovenschotel die donderdag op het menu stond, leende zich hier prima toe. Een laagje ‘gehakt’, een laagje bloemkool en een laagje puree, dat zou enig rookgordijn kunnen werpen over mijn ‘verborgen vegan’ verhaal.

Om een niet zo lang verhaal nog korter te maken: er werd enorm gesmuld van deze ovenschotel. Het veggie gehakt smaakte wat zoutig en de textuur was smakelijk. Helaas kwam toen wel de vraag: ‘zijn dat gehakte champignons’?

Conclusie: Lekker dat veggie gehakt, maar it’s not fooling anyone. Toch smakelijk gegeten, en ik heb dan maar iets gemurmeld want weet ik veel wat erin zat, het zouden wel champignons kunnen zijn he!

 

Vrijdag eten wij vaak zelfgemaakte pizza– heerlijk om het weekend in te luiden. We gebruiken hiervoor een bloemkoolpizzabodem van Albert Heijn. Die bleek gelukkig geen ei te bevatten!

Nu legt manlief daar als gewoontediertje wel altijd vlees op. Kalkoensalami om precies te zijn. Ik heb dan maar de kaart getrokken van ‘oeps niet gekocht’ (wat an sich niet gelogen was, ik had het niet gekocht).

Maar dan: kaas. Geen pizza zonder kaas! Geraspte kaas had ik ook niet gekocht, maar we hadden nog parmezaan… Nu weet ik dat er een vegan substituut bestaat voor parmezaanse kaas, nl. een mengeling van gistvlokken en cashewnoten. Maar gistvlokken ligt op dit moment niet standaard in de voorraadkast. Dus ja, niks aan te doen, parmezaan op de pizza.

Kunnen we anders niet even doen alsof het gemalen noten zijn? Pretty pretty please?

Het blijkt gemakkelijker volledig nieuwe dingen te koken dan meer traditionele dingen te ‘veganisen’.

Maar oefening baart kunst, ongetwijfeld! Helaas ben ik die kunst niet meester voor zaterdag…

Want op zaterdag stond me de grootste uitdaging van de hele week te wachten: een familiefeestje!

 

Hebben jullie een vast vrijdagavondmenu?

 

Deze post kadert in een 7 dagen uitdaging om een week vegan te koken zonder dat mijn man het merkt. Lees hier de andere posts:

• zondag: het plan.

• maandag: de boodschappenhel.

• dinsdag: het eerste succes.

• woensdag: so far so good.