Hoe beslis je of je springt?

/ Bostonbaby

wegwijzer

Ik ben iemand die graag plant. Ik word rustig van het overlopen van de dag, de week, misschien zelfs de maand.

Maar zei John Lennon niet ‘Life is what happens to you, while you are busy making other plans’?

 

Het voorbije jaar heb ik wel (opnieuw) geleerd dat plannen niet altijd lukt. Tijdens de behandeling heb ik er echt aan moeten wennen dat niets voorspelbaar was. ‘Zal ik dan of dan eens langskomen?’ vroegen vrienden  – en ik kon daar niet op antwoorden. Want ik wist niet hoe ik me zou voelen. MEGA. IRRITANT.

 

En nu is er een andere vraag, die al even rond zoemt. Niet alleen in mijn hoofd, trouwens. ‘Wanneer ga je terug aan de slag?’.

 

De vraag is eenvoudig genoeg. Maar het antwoord…

 

Ja, het gaat best goed met mij. Ik kom de dag door zonder dutje. Ik heb nog energiedips maar die gaan binnen een minuut of 10 over. Ik ben fysiek zeker sterker geworden. Ik zoek minder naar mijn woorden na 16u. Ik slaap weer, zoals voordien.

 

Ik ging naar een meeting van het werk, ik voelde me zo welkom. Ik kon redelijk goed volgen. Ik werd er enthousiast van.

Daarna was ik er twee dagen mottig van.

Maar heeeee….. iedereen is moe, na een zware vergadering. Toch? Iedereen is lastig na een werkdag. Iedereen heeft wel eens hoofdpijn. En nekpijn. Tuurlijk wel.

 

Ik weet niet het niet. Ik zit tussen ‘Neem toch genoeg tijd – je zit nog lang niet aan dat jaar’ en ‘je gaat toch eens moeten springen’.

 

Spring. Spring dan.

 

Nu blijk ik toch wel hoogtevrees te hebben seg.

Nooit geweten.

springnaarhetwerk

17 gedachtes over “Hoe beslis je of je springt?”

  1. Niet iedereen gaat na een vergadering fluitend naar buiten, niet iedereen is er twee dagen niet goed van. Misschien probeert je lichaam je te zeggen dat het nog wat te vroeg is om te springen? Of toch alleszins om meteen volledig te springen? Is er een mogelijkheid om langzaam terug op te bouwen qua percentage?

    Over je grenzen gaan is helaas een stuk makkelijker dan die schade teniet doen. Ooit komt nog wel, dat hoeft nog niet meteen te zijn. Als je niet enkel denkt dat je het alweer kan,, maar thuis de muren begint op te lopen en je merkt dat je het heel graag wil, dan ben je er misschien nog meer klaar voor dan nu?

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Ik heb altijd gedacht dat je het wel zou voelen als het moment er was om te springen. Maar ik heb zelf niet het gevoel dat dat er al echt is, misschien bijna, maar zo nog net niet … zolang je teveel twijfelt zou ik me nog even inhouden. ik denk dat je jezelf dat krediet echt wel mag geven.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Ik ben direct na mijn behandeling terug begonnen. En ik het begin had ik daar spijt van. Het was te snel, ik was nog te moe. Nu ben ik wel blij dat ik toen doorgebeten heb en niet voor deeltijdse werkhervatting heb gekozen. Maar mijn behandeling was niets in vergelijking met de jouwe! Dus neem idd je tijd, sowieso duurt het even voor je terug het juiste werkritme hebt. Ook als je deeltijds start, je bent er tenslotte even uit geweest en je hoofd stond naar andere dingen. Werken is een gewoonte. Ik heb dat ook gemerkt tijdens heel de break-up met Tim. Ik ben snel gaan werken, maar ik kon het ritme echt niet aan! En een goeie werkgever toont daar begrip voor! En bouwt dan langzaam terug op, zoals bij mij gebeurd is! Er is meer in het leven dan werk en dat hebben wij op de harde manier moeten leren!

    Like

    Beantwoorden

    • Tijdens de MTX heb ik eigenlijk ook doorgewerkt. Dat ging, ik was alleen wat moe. Bij de overschakeling hebben ze mij verboden te gaan. Het werd snel duidelijk waarom. Ik wilde in het begin niet liever dan zo snel mogelijk ‘terug naar normaal’ en weer gaan werken. En pas toen ik negatief was, en je een beetje uit die ‘overlevingsmodus’ komt, besefte ik wat er allemaal gebeurde en hoe zwaar het was. Toen heb ik wel besloten er eerst echt bovenop te komen. Nu is het zo een moeilijke keuze: is je ‘ok’ voelen goed genoeg? Moet je de energie die je hebt dan meteen in werken steken. Ik zou zeggen van niet, maar voel me daar dan wel weer schuldig over. argh.

      Like

      Beantwoorden

      • Dat schuldgevoel is echt verschrikkelijk. Ik ben gestopt met werken tijdens MTX. Uiteindelijk maar 6 weken, wat relatief is. En ik voelde mij daar zo slecht bij! Ik vond dat ik te snel de handdoek in de ring gooide. Maar uiteindelijk doe je dat vooral jezelf aan. Je moet je niet schuldig voelen, omdat je ziek geweest bent en dat het nu wat moeilijker gaat. Een verpleegster zei tegen me: mevrouw er zijn mensen die voor veel minder thuisblijven hoor. Dat heeft toen wel geholpen.

        Geliked door 1 persoon

  8. Fijn dat je werk zo begripvol is! Neem alle tijd die je nodig hebt. Als je er nog niet klaar voor bent, moet je het niet doen. Je hebt ook heel wat te verduren gehad hé… Deeltijds opbouwen zou misschien ook een oplossing zijn, maar jij bent de enige persoon die kan beslissen wat het beste voor jou is!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Het lijkt me heel belangrijk te zijn dat je alle tijd neemt die je nodig hebt. En vooral goed luisteren naar je lichaam en je geest. Maar het is alvast heel fijn om te lezen dat jouw werk zo begripvol is.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Pingback: No sugar november – week 2 – Boston, baby!

Plaats een reactie