De eerste 1 september

/ Bostonbaby

3 september 2018

Ik sta als eerste in de badkamer. Wow, die wallen! Ik zie er moe uit. ’t Was te laat gisterenavond. Had ik stiekem last van zenuwen? De voorbije weken hadden we zo onze bedenkingen bij de aanpak en de communicatie van de school. ‘Blind vertrouwen’ dat het wel goed komt, het is zo mijn stijl niet.

 

Beneden doen manlief en ik het dansje van de schoolochtend. Het is een choreografie van bordjes zetten, koffie maken, boterhammetjes snijden, fruit inpakken en koekjes opbergen. Het is alweer even geleden, maar we kennen de pasjes nog.

 

We klinken zo vrolijk mogelijk als we ‘en vandaag ga je naar school, liefje’ zingen. Krullenbol vindt het wel oké. Tot de twijfel toeslaat. ‘Mama, jij komt toch mee he, in de klas?’.

 

Wat ben je nog klein, grote jongen.

 

Dat ik even mee ga tot in de klas, maar daarna weg moet, dat doet een traantje vallen. ‘Maar mama, jij wilt toch bij mij blijven?’.

 

Je moest eens weten, lieve schat.

 

‘Ik ga niet spelen. Ik ga gewoon kijken’. Dat dat prima is, stelt hem gerust. Hij zal het eerst wel even allemaal gaan bestuderen, zoveel is duidelijk.

 

Vanaf de parking zet hij een sprintje in. Richting de oranje poort. We grijnzen naar elkaar. Zou hij dan toch huppelend aan de eerste dag beginnen?

Op de speelplaats is langs onze benen toch weer de veiligste plek. Hij ziet enkele vriendjes, maar blijft toch liever incognito, zijn hoofd tegen mijn heup. Wat ben je al groot, kleine jongen.

Een ouderwetse bel start het jaar. Weet hij nog waar zijn klasje is? Ja hoor, ‘heel ver weg’ (aan het einde van de gang). Hij heeft de auto als symbooltje gekozen vorige vrijdag, tijdens het kennismakingsmomentje. Hij kent zijn juf dus al, hij kent de klas, hij weet waar de drinkbus en de brooddoos heen moet. Dat bekende stelt gerust.

‘Liefje, straks kom ik je weer ophalen he. Het wordt echt een leuke dag’.

Hij knikt. ‘Tot straks, mama. Tot straks, papa!’. Hij is rustig. Ik zie in zijn ogen dat hij wat bang is. Maar hij glimlacht even goed. Mijn dapper mannetje.

Ik slik even iets weg.

 

We zijn nog even allebei thuis, manlief en ik.

Opeens zeg ik: ‘dat was zijn eerste 1ste september!’

 

‘Ahhhh, ja!!’.

Manliefs ogen schitteren. Ik voel dat triest en trots niet alleen qua letters zo dicht tegen elkaar aanleunen.

eerste schooldag

10 gedachtes over “De eerste 1 september”

  3. En hoe liep het tot nu toe? Da’s emotioneel eh zo’n start, al had ik het persoonlijk zwaarder met het afscheid in de mini kribbe waar we zo lang naartoe geweest zijn en opeens niet meer moeten komen.

    Like

    Beantwoorden

  4. Wat gaat het snel! Na de kerstvakantie moet onze peuter ook naar school, en ik heb al afgesproken met mijn man dat hij zal meegaan, want moeder zal dat niet aankunnen. En tranen bij de crèche, die zullen er – net zoals op de eerste dag – ook zijn, want wat zijn dat toch fantastische mensen!

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie