Vorige vrijdag was ik jarig.

Maar alleen dit jaar.

Klinkt dat vreemd? Volgens mijn paspoort was ik al een maandje eerder jarig. Maar eerlijk gezegd, dat zag ik niet zitten. Het zou een vrijdag na drie dagen hospitalisatie zijn, sowieso al niet mijn beste moment, het werd de vrijdag na vier dagen van hoge koorts en uitstel van de start van de laatste chemocyclus.

Hoe dan ook, ik voelde me niet bepaald feestelijk en had dat ook al voorspeld.

Dus heb ik in de weken voordien aan iedereen die het horen wilde, verteld dat mijn verjaardag uitzonderlijk, enkel en alleen in 2018, vanwege een speciale zonnewende, schrikkelmaand en jaar van de hond en andere, hoogst wetenschappelijke redenen, een maand later viel.

Natuurlijk waren er heel wat mensen die deze memo niet gekregen hadden. En die me supergoed bedoeld, een ‘gelukkige verjaardag’ wensten, een maand te vroeg. En dat was moeilijk. Dat was echt even slikken. Want hoe kan je nu in die omstandigheden een gelukkige verjaardag hebben?

Die voormiddag was ik niet om aan te spreken, dat geef ik eerlijk toe. Ik besef heel goed dat ik ook pissed zou geweest zijn mocht niemand eraan gedacht hebben, dus ja, eigenlijk was het sowieso mis. Maar manlief was thuis en de namiddag werd toch nog aangenaam en zonnig in alle opzichten, wat helemaal zijn verdienste is, want mijn hoofd stond op onweer.

Vorige vrijdag waren er dan een aantal lieverds die me effectief een gelukkige verjaardag wensten. Een kleine drie weken na de laatste chemo is er inderdaad al veel veranderd. Mijn bloedwaarden gaan de goeie kant op, mijn haar komt weer piepen en het energiepeil is met momenten best OK. Ik voelde me dus behoorlijk goed, maar ook behoorlijk on-jarig.

Op zondag kwamen een aantal goeie vrienden brunchen. Iedereen bracht wat mee zodat wij niet te veel voorbereidingswerk hadden. Ik maakte vers appel- en ananassap. Er waren 2 soorten quiches, spinazie-, bananen- en appelpannekoeken, koffiekoeken, pistoleetjes, en fijn gezelschap. Het was fantastisch, gezellig en gewoon heerlijk gewoon. En ik besefte: jep, nu kan ik wel een jaartje ouder worden. En genieten van wat een privilege dat is.