Zondagnamiddag. We zitten gezellig tussen de schoonfamilie en eten een stukje aarbeientaart. Ik slurp van de koffie die mijn schoonbroer heeft gezet. Net straf genoeg.

Ik kijk naar de klok, voel het even opborrelen en besef…

ik hoef niks te doen.

We komen thuis, eten nog een boterhammetje, hijsen zoonlief in zijn pyjama en maken zijn flesje klaar.

Ik kijk rond in de living, kijk naar de hopen propere was en besef…

ik hoef niks te doen.

Ik hoef geen kleren klaar te leggen. Ik hoef de koffer, die standaard beneden naast de eettafel bleef staan, niet te vullen. Ik hoef mijn tandenborstel niet extra op te laden. Ik hoef geen oordopjes te zoeken. Ik hoef mijn thee niet in te pakken.

Ik hoef niks te doen. 

Maandagochtend. Het huis is nog stil wanneer ik opsta. Buiten is het al licht, heerlijk.

Ik probeer mijn gloednieuwe sapcentrifuge uit. Ik ben extreem enthousiast over mijn eerste experiment met wortels en appels. Ik maak meteen een boodschappenlijstje met nieuwe ingrediënten. Ik dek de ontbijttafel. Ik zet thee. Ik steek een was in.

Verder hoef ik niets te doen.

Ik moet niet met een wee gevoel in de auto stappen, proberen niet na te denken. Ik moet niet naar Gasthuisberg rijden. Ik moet niet hopen op een kamer alleen. Ik hoef niks door die katheder die uit mijn arm steekt te laten stromen, sterker nog, mijn arm ziet er uit als een arm, een gewone arm, niet als een robotonderdeel. Ik hoef geen uren te wachten of ik sterk genoeg bevonden word om nog wat vuiligheid in te jagen.

Ik.hoef.niks.te.doen.

Ik zou willen beschrijven hoe dat is, hoe die glimlach gebeiteld zit, hoe ik vleugels lijk te groeien, hoe het voelt alsof ik licht geef, maar laat ons eerlijk zijn, zo goed ben ik niet met woorden.

Maar hey, geen stress. Ik hoef dat immers niet te doen.