Zoals ik eergisteren schreef (hier) over mijn citytrip in Londen, was onze eerste poging om met het pinkje omhoog thee te nippen uit porseleinen kopjes, jammerlijk de mist in gegaan.

Die eerste twee dagen in Londen hadden we behoorlijk wat kilometertjes afgelegd, en dan vooral te voet. Mijn stappenteller voelde zich eindelijk nuttig en meldde me dan ook steeds wanneer ik mijn vooropgesteld doel van de dag had gehaald. Dat dat pas gebeurde na zo’n 12 000 stappen, deed me toch ernstig overwegen die stappenteller aan een duif te hangen ofzo – ik kan echt niet elke dag het equivalent van half Londen afwandelen om dat doel te halen. Op die manier is dat totaal niet realistisch.

Enfin, dit terzijde, er werd dus veel gewandeld in Londen. Een pauze was welkom.

Maandag was onze laatste dag in de Britse hoofdstad, en dus ook onze laatste kans op échte authentieke afternoon tea. Nu had ik ontdekt dat er een patisserieketen is die heel degelijke hapjes serveert voor een aanvaardbare prijs. En wat nog handiger is: er is een filiaal vlak aan het internationale treinstation St. Pancras, waar we naar huis zouden vertrekken.

Twee nadelen: 1) We stonden daar natuurlijk wel met onze koffers. Nu ja, mijn gezelschap stond daar met een klein koffertje, en ik met een uit de kluiten gewassen valies op vier wielen, en een rugzak. En 2) Als het ons daar niet lukte om thee te versieren, dan hadden we onze laatste kans wel verkeken.

Na een ritje op de tube arriveerden we in St. Pancras. Dat station heeft echt luchthavenallures, het was dan ook niet evident om Patisserie Valérie te vinden. De twee Italiaanse jongens die de boel openhielden, schrokken wat. Oei, afternoon tea? Maar ja, ze konden wel iets maken. Alleen kon het enkel voor twee personen, meer ingrediënten hadden ze niet meer.

We bevestigden dat dat méér dan genoeg zou zijn voor ons drietjes, als we nog een extra potje thee zouden krijgen.

En dat kregen we ook. Sterke thee, met melk. Die melk, daar moest ik nog wat aan wennen. En we vroegen een kopje warm water om de thee wat aan te lengen.

Het onderste bordje had twee kleine quiches en kleine boterhammetjes- eigenlijk een soort belegde ‘soldaatjes’ – met eiersalade, ham, gerookte kip met tomatentapenade (apart, niet allemaal tegelijk). Het middelste bordje had twee scones met rozijntjes en twee zonder. Een potje roomkaas en vier kleine potjes confituur (van Bonne Maman, hahaha) maakten het af. Het bovenste niveau lag vol dessertjes. We hadden zelfs nog wat over.

Het voelde luxueus. Het voelde gezellig, daar midden in dat station. Het voelde als de perfecte afsluiter.