Bij het afronden van een hoofdstuk, zoals die verhuis van ons, heb je een lange aanloop van ‘laatste keren’. Bij ons was dat niet anders. Van de ene laatste keer, zoals de laatste keer granolabrood gaan kopen bij de enige bakker die naam waardig, of de laatste playgroup op vrijdagochtend, of de laatste keer in het favoriete speeltuintje van ons ventje, was ik me sterk bewust. Andere laatste keren waren minder genoteerd, maar lieten ergens een vaag melancholische smaak na. ’t Is gek, want over het algemeen hebben we zo veel aandacht voor de eerste keren in een mensenleven, en bij een baby lijkt elke dag wel een nieuwe, verrassende eerste keer te bevatten. Maar die laatste keren, het hield me toch wat bezig.

 

Van sommige laatste keren weet ik niet helemaal zeker of het de laatste keer is. Ik hoop dat het de laatste keer was dat we in Ijsland uitstapten met 50 minuten vertraging en meteen merkten dat de vlucht naar Brussel al aan de ‘last call’ zat. Ik hoop dat het de laatste keer is dat ik met ventje op mijn rug gebonden, een grote rugzak aan mijn borstkas, een trolley en een luiertas om mijn armen zwierend, door de luchthaven van Reykjavik rende hobbelde, op zoek naar de juiste gate. Niemand wilde ons helpen, onze namen werden al afgeroepen. Maar we haalden het. En we sliepen alle drie nog wat voor we in Brussel landden.

 

Ergens boven de Atlantische oceaan, als een tectonische breuk tussen toen en nu, ligt een lijn waar laatste keren overgaan in eerste. Ongemerkt maakten we die oversteek.

 

Het was de eerste keer dat we landden in Brussel en 11 koffers op een kar laadden. Het was de eerste keer dat we de jongste (schoon)-zus zwanger konden bewonderen in real life. Het was de eerste keer dat we het jongste petekindje ontmoetten en de eerste keer dat we smolten voor dat tandeloze lachje. Het was de eerste keer dat we thuis kwamen en dat ons huis versierd was met vlaggetjes en een kleurig spandoek. Het was de eerste keer dat we ballonnen in ons huis vonden, met boodschapjes op, dat de koelkast gevuld bleek met Belgisch lekkers en zelfs een ballenbad voor ons ventje. Het was de eerste keer dat we onze initialen in ons grasveld gemaaid vonden.

Niet minder dan vijf verschillende partijen, onafhankelijk van elkaar, bleken langs geweest te zijn om ons een fijne thuiskomst te bezorgen. Transatlantisch verhuizen werkt op je zenuwen en tijdsbesef. Zo’n ontvangst werkt op je traankanaaltjes en thuisbesef.