Ik had het in mijn agenda gezet, dus nu ging het zeker gebeuren. Het was gepland, dus er kon niets tussenkomen. Zo ongeveer om de vijf à zes dagen zou ik even in die creatieve vijver in mijn hoofd duiken om een postje op te diepen. Tijd genoeg om er voldoende zuurstof aan te geven, niet te lang zodat de wieren van vergeetachtigheid geen enkel klein ideetje kunnen verstikken.

Ok, betrapt. Dit is niet mijn planner.

En dan… dan gaat manlief vijf dagen naar België, ben ik een dag out met maagpijn en zegt de babysitter de volgende dag af om dezelfde reden. (Gelukkig is ons ventje gespaard gebleven van het virus dat blijkbaar de ronde doet in Boston, maar we hebben de speelgroep op vrijdagochtend toch maar even overgeslagen).

Dan worden dutjes van anderhalf uur plots een hazeslaapje van 30 minuten, dan moet er elk uur van de nacht eventjes getroost worden (een minuutje maar, mama is hier, maar mama ligt weer even wakker), dan regent het na dagen van zon zodat we niet naar buiten kunnen – kortom, dan valt de routine in elkaar en komt er helemaal niets van mijn mooie plannen.

Hoe ik opeens besef dat routine best iets moois kan zijn! De gewone gang van alledag! Manlief was ook blij om weer thuis te zijn, weer ‘gewoon’.

Af en toe mag ‘gewoon’ gekruid worden met iets nieuws natuurlijk. Een nieuwe hobby, een nieuwe vriendschap, een nieuw recept. Of in het geval van manlief: een nieuwe titel, die van peter. Nu is het dus even wakker liggen omdat hij ligt te blinken van trots.

Ps- uiteraard blinkt hij ook van trots over onze happy baby. Maar aangezien ik dat zelf ook doe, merk ik daar minder van – misschien is het zoals look eten?