Ik was eigenlijk een ander postje aan het schrijven. Over het Amerikaanse schoolsysteem. Hoe meer ik erover hoor, hoe meer het me verbaast. Dat tekstje komt er waarschijnlijk nog wel. Er is iets anders dat nu al een paar dagen in mijn hoofd ronddwarrelt. Het gaat, misschien niet verbazingwekkend, over eten.

Een week terug gingen manlief en ik uit eten om te vieren dat ik een (kort) tijdje geleden geboren ben. Vlakbij ons appartement is een Frans restaurant open gegaan, waarover ik niets dan goed las. De koks zijn echte Fransen en het menu was eveneens in het Frans opgesteld, met een Engelse verklaring van woorden als ‘terrine’, ‘tarte tatin’ en ‘île flottante’. Wij hebben het uitgetest en het was een verademing. Het brood was heerlijk! De wijn idem! Het hoofdgerecht werd niet op tafel gezet terwijl je net je vork neerlegde na het voorgerecht. Er werd niet raar gekeken toen manlief zijn biefstuk bijna rauw bestelde (en hij kreeg geen preek over mogelijke ziektes die voortkomen uit niet doorbakken voedsel….). De rekening werd je niet passief agressief opgedrongen. Het was duidelijk dat niet alleen de Franse gerechten, maar ook de Franse stijl van dineren was geïmporteerd en wij genoten met volle teugen (ook weer niet té volle teugen, want dat glas wijn was wel $15).

Het gezicht van de Amerikanen bij de uitleg van foie gras! Heerlijk!

Het deed me opnieuw beseffen hoe wij (Belgen, Fransen, …en wel meer Europeanen) eten zien als zo veel meer dan brandstof. Hoe samen dineren niet alleen betekent dat je niet zelf hoeft te koken. En hoe veel lekkers herinneringen meebrengt aan bepaalde mensen.

Ik kan nu eenmaal geen cupcake eten zonder aan mijn schoonzusje-het-zelfverklaarde-cookiemonster te denken, al is het maar even. Kinderchocolade, tja, dat zijn mijn zussen. Manlief lacht elke keer om de ‘huisregel’ dat je die reepjes altijd in een even aantal moet eten (maar hij maakt er graag gebruik van als ik hem maar één reepje chocola breng- “hela, je kent de regels”). Gestoofd witloof, goh, dat is mijn vader, en wel omdat dat het enige is dat hij écht niet lust. Het moest in de keuken op het fornuis blijven staan, of de geur benam hem zijn eetlust. We gaven hem ooit een versierde wasknijper als vaderdagcadeau, maar het was zijn maat niet denk ik. Witloof met hesp in de oven, da’s mijn groottante, wiens legendarische saus ik nog steeds niet heb kunnen evenaren, en de wafeltjes waarvan ik er 12 000 moet gegeten heb en die ik nu nog met veel plezier maak, naar haar recept.

Courgettesoep en een broodje met kaas… – de vriendin die dit maakte bij gezellige onderonsjes tijdens de studententijd. Koffie(klasj) en belegde broodjes – de vriend die zijn krabsla zelf moet maken nu hij in Mexico woont. Pikante Tikka Massala saus – mijn lieve huisgenote en getuige die voor mij kookte toen ik dat zelf nog niet kon, en er zo voor zorgde dat ik geen 100 kg woog aan het einde van m’n studies. Maar die de hele pot spicy marinade voor een lichte saus aanzag waardoor we allebei vuur spuwden terwijl de tranen ons over de wangen rolden; van pittigheid én van het lachen.

Worteltjes… die zijn oranje. Geweldig, Ge-WEL-Dig ORANJE. Dat heb ik geleerd van zoonlief (nu zijn slabbertje, zijn lepeltje, en zijn bordje ook geweldig, geweldig oranje zijn gebleven).

Starbucks koffie met hele lange namen (skinny iced decaf caramel soy latte, bijvoorbeeld) doet me denken aan de ‘was-collega-werd-vriendin‘ die me een koffiekaart van Starbucks cadeau deed en me als eerste liet weten dat ze opnieuw zwanger was.

Chocolade met nootjes én rozijntjes – wat ik heerlijk vind – en witte paaseitjes met pistachevulling – de enige die altijd overblijven en die je dan opeet omdat er écht niks anders meer is; mijn moeder, eigenlijk niet eens zo’n zoetekauw.

En zo kan ik nog even doorgaan (ferrero rocher! matinnettekes! mignonetjes! chocomousse!). Allemaal zo’n fijne herinneringen, wie heeft er nog foto’s nodig? Al moet ik dringend vrienden maken over appels en rijstwafels. De weegschaal geeft niet om nostalgie.