Het is alweer een tijdje geleden dat ik me verdiepte in de bizarre wereld van het bonnetjes knippen. Er bleek een hele theorie achter te zitten (hier te lezen) en mijn eerste pogingen waren niet allemaal een grote hit te noemen (hier te lezen).

Maar de aanhouder wint, en er werden ondertussen toch enkele succesjes geboekt. Al ging dat ook niet zonder slag of stoot.

Free pasta

Soms loopt het vlot. Een bepaalde soort pasta stond in reclame in de Stop N Shop. Vier dozen voor 5 dollar. Dit betekent in deze winkel niet dat je sowieso vier dozen moet kopen, maar wel dat je de doos  steeds aan 1,25 dollar zal krijgen.

Nu had ik een bon voor deze pasta gevonden van 70 cent korting voor een doos. MAAR! De trouwe, aandachtige lezer (met een extreem goed geheugen) weet misschien nog dat bij de Stop N Shop je bonnen onder de 99 cent zomaar voor niks verdubbeld worden. Dus deze bon was 1,40 dollar waard. Hocus pocus: 1 doos pasta kost $1,25 minus $1,40 korting = gratis pasta!

Ik kon de bon vijf keer afdrukken dus dat heb ik ook gedaan. SCOREEEEEEN! Mijn eerste freebie! Manlief kon het niet geloven (‘Hoe, is dat nu echt gratis? Ja maar echt allemaal?’). En ik kan je verzekeren: gratis pasta smaakt toch net dat tikje beter dan euh… niet-gratis pasta. Hmmmmmm….

Aldi

En soms heb je zelfs helemaal geen bonnen meer nodig. Wij hebben namelijk een geweldige ontdekking gedaan: Een Aldi. For real. Een echte Aldi. Ze zijn hier ook! Met hetzelfde concept: goedkopere merken, en aanzienlijk lagere prijzen. Wel zijn er ook enkele merkproducten te vinden (dus is het misschien eerder het Lidl-concept). Verder vallen de Amerikanen hier bijna achterover dat ze zelf hun zakken moeten meebrengen (of ervoor betalen), dat je er niet met kredietkaart kan betalen en dat je een muntje nodig hebt om de kar te ‘lenen’. Alles wordt in Amerika uitgebreid beoordeeld, dus ook winkels. De beoordelingen van de Aldi gaan van totaal lyrisch (‘De advocado’s kosten altijd maar 69 cent, love it!’) tot grote verbazing (‘Er zijn maar een paar organische producten’) en zware verontwaardiging (‘WAT? Al mijn groenten waren na een week slecht of verslenst!’). – Btw, wie ziet er nog de grote tegenstelling in deze laatste twee beweringen?

De Aldi ligt een eindje van ons af, maar zelfs als we een auto moeten huren om er inkopen te doen, halen we dat bedrag er nog ruimschoots uit. En ze nemen geen coupons aan wegens permanent lage prijzen! Wat een rust…

Het pamperverhaal

Alleen moet een mens soms nog wel naar een andere winkel en daar is niet alles zo eenduidig.

Het was me al langer duidelijk dat je best een wakkere burger bent in de wereld van ‘extreme couponing’. Is je bon nog niet vervallen, is die wel goed afgeprint, heb je exact dàt product in je kar geladen – juiste naam, juiste verpakking -, is de kassier voldoende alert en werkt de kassa wel naar behoren? Als één van deze zaken ontbreekt, kan je je grote winst wel vergeten. Hoewel…

Zoals elk jong gezin is er één ding dat we standaard in huis hebben: luiers. And lots of them. In tegenstelling tot wat ik had gehoopt, kosten ze hier meer dan in België (wat toch vreemd is, ik dacht dat dat het allemaal Amerikaanse producten waren die baby’s billetjes droog hielden). Als er ergens een slag te slaan is wat luiers betreft, dan trek ik er dus meteen op uit.

En op een bepaalde avond bleken de reclamesterren goed te staan, want op de website van de Walgreens, een drogisterij, zag ik volgende aankondiging: ‘TODAY FAMILY AND FRIENDS DAY: 20% DISCOUNT ON EVERYTHING’ – just print this coupon. Bovendien had ik gezien dat de grote pakken Huggies luiers BO GO50% off stonden (voor de mensen zonder extreem goed geheugen: Buy one, get one at 50% off, dus 25% korting bij aankoop van 2). En daarbovenop had ik nog een bon voor 4 dollar korting bij aankoop van 2 pakken Huggies. Uiteraard waren er kleine lettertjes. Die stelden dat de korting van de familie-dag alleen gold op items waar nog geen korting op gegeven was. Maar goed, dat betekende nog altijd dat ik op dat ene pak dat niet goedkoper was, nog 20% korting kon krijgen.

Het was 21u30 toen ik aan de kassa kwam (heerlijk toch, Amerikaanse openingsuren). De oudere dame die daar werkte, was misschien … hoe zeg ik dit vriendelijk… not the sharpest pen in the box. Eigenlijk deed ze me een beetje aan een jobstudente denken. Ze scande mijn aankopen, en na 1 pak luiers, scande ze de bon van 4 dollar.

Oeps, alles blokkeert. Wat nu? Na een twintigtal pogingen en haar uitleg dat ze de ‘terug’ knop nodig had, maar geen ‘terug’ knop zag staan (‘I need to get back to ‘back”), belt ze de manager. Die komt rustig aangewaggeld, en legt haar uit dat ze eerst alle aankopen moest scannen voor ze aan de bonnen begon. Lijkt me basiskennis als je aan een kassa werkt, maar goed, wie ben ik? Ik werk niet aan een kassa dus ik hou mijn mond en glimlach lieflijk. OK, dus alles weg en opnieuw beginnen. Oei, ze heeft op een verkeerd knopje gedrukt. Op de ‘terug’ knop, ah dat lukt deze keer. Gelukkig maar. Ah, nu kan ze de bonnen beginnen scannen. Ai deze bon wilt niet scannen. Nochtans is-ie goed afgedrukt. Nee, het lukt echt niet. Even de manager bellen. Waggel waggel. What’s up? Oh, als het niet wilt scannen, geef je maar gewoon het bedrag van de bon in als korting. OK! Vier dollar afgetrokken van de rekening. Dan nu nog de bon van de familiedag. Oh, die wilt ook niet scannen. Maar wat voor bon is dit? Familiedag? Nooit van gehoord! Hoezo? Het is 21u30 en het is al de hele dag familiedag, zoals aangegeven op de website van de winkel zelf, en niemand heeft deze bon al meegebracht? OK, het zal wel kloppen van die familiedag. Dus 20% op alles? Op het totaal van 36 dollar?

Op dit moment had ik natuurlijk kunnen zeggen: nee, niet op alles 20% korting, alleen op de zaken waar nog geen korting op gegeven is – zie je, zo staat het op de bon zelf ook. Maar kom, wees eerlijk, zou jij dat gedaan hebben? Ik stond daar al zo’n tien minuten en had mijn aankopen al twee keer in en uit geladen. Dus, ik geef het toe, ik zweeg.

Toen bleek er geen rekenmachine aan de kassa te liggen. Twintig procent van 36. Wacht, een staartdeling. Ze begint er aan, en ik zeg een keer of vier dat 20% niets anders is dan een vijfde. Dus niet delen door 20, maar door 5. Dus één vijfde. Gedeeld door 10, maal 2, dat kan ook. Gestaag blijft ze verder tellen (acht optellen, 2 onthouden,…) en komt ze op een korting van… 1,6 dollar.

Nee, sorry mevrouw, dat klopt niet. Twintig procent van 36 is 7,2 ziet u – ik heb het even voorgerekend op een blaadje. Ze kijkt naar het blaadje…. en neemt een beslissing: ‘Dit moet ik even navragen’. Ze verdwijnt met het blaadje richting bureau van de manager. Ik excuseer me bij de vrouw die nu al zo’n kwartier achter me staat bij de kassa. Zij is er erg rustig onder: ‘het is vandaag volle maan’ alsof dat alles eenvoudigweg verklaart. De kassière komt terug met de mededeling dat 20% van 36 effectief 7,2 is, en rekent me deze korting door.

Wat betekent dit uitje nu precies, buiten tijdrovend te zijn?

2 pakken luiers kosten normaal gezien zo’n 12,5 dollar elk, 25 dollar in het totaal.

BO GO50%: 1 pak luiers was 50% goedkoper. 18,75 dollar voor twee.

4 dollar korting bij aankoop van twee dus 14,75 dollar voor twee.

20% korting op alles (dank u mevrouw aan de kassa): 11,8 dollar voor twee pakken luiers.

11,8 dollar in plaats van 25 dollar = 52,8 % korting.

Niet slecht! Maar vooral grappig. Nu ja, de reclamesterren stonden goed en het was volle maan, dat verklaart natuurlijk alles.